Με πολύ χαρά δέχτηκα, από την πρώτη κιόλας στιγμή, την πρόταση του φίλου μου του Γιάννη τον οποίο κι εκτιμώ απεριόριστα… Ο λόγος που άργησα είναι γιατί αποφάσισα, όπως και σε κάθε δύσκολη κατάσταση που βιώνω στη ζωή μου, να δώσω χρόνο και χώρο στον εαυτό μου και να τον αφουγκραστώ…
Η αλήθεια είναι ότι δεν με εξέπληξε καθόλου αυτή η πανδημία. Το αντίθετο, ήταν αναμενόμενο ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Εξ άλλου, η ιστορία επαναλαμβάνεται γι’ ακόμη μια φορά, απλά εμείς δεν έχουμε διδαχθεί απολύτως τίποτα τελικά απ’ αυτήν. Τα τελευταία χρόνια με προβληματίζει ιδιαίτερα το πού θα οδηγήσει όλη αυτή η διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας και η καταστροφή του περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων που έχει προκαλέσει η ασυδοσία και η απληστία αυτών που κινούν τα νήματα μπροστά στον βωμό του χρήματος και του κέρδους. Αυτών που, ενώ οι επιστήμονες εδώ και χρόνια τούς προειδοποιούν και γνωρίζουν τι θα συμβεί, χωρίς κανένα ηθικό και συναισθηματκό φραγμό αψηφούν τον κίνδυνο και αδιαφορούν πλήρως και για τις ανθρώπινες ζωές.
Προσωπικά, είμαι εξοικειωμένη με την απομόνωση και πιστεύω πως είναι για όλους μια μεγάλη ευκαιρία αλλαγής κατεύθυνσης προς το μέσα μας, μιας και οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς εστιάζουν μόνο στο έξω. Μια ευκαιρία να συνδεθούμε ουσιαστικά με τον εσωτερικό μας εαυτό, να σταθούμε σ’ αυτό που μας συμβαίνει στο παρόν και να το αντιμετωπίσουμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο επίπεδο συνειδητότητας. Ο φόβος, άλλωστε, εμφανίζεται όταν προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον, δηλαδή όταν δεν είμαστε παρόντες.
Στην αρχή βέβαια, βίωσα κι εγώ πολύ έντονα και ανάμεικτα συναισθήματα… θλίψη κι απογοήτευση, θυμό και οργή, φόβο και πανικό για τις ζωές των δικών μου ανθρώπων που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, αλλά και για τη δική μου ζωή όταν έκανα το λάθος ν’ ασχοληθώ, για ελάχιστες μέρες ευτυχώς, με τα μέσα μαζικής “χειραγώγησης” και τα μέσα “αντικοινωνικής” δικτύωσης. Αποφάσισα λοιπόν πολύ συνειδητά ν’ απέχω απ’ όλη αυτή την παρωδία. Εξ άλλου ο φόβος, το άγχος και η κακή ψυχολογία είναι από τους χειρότερους εχθρούς του ανοσοποιητικού μας συστήματος.
Είναι όμως πάρα πολύ θλιβερό ότι η πανδημία του φόβου και του πανικού έχει και θα έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες από τον ίδιο τον ιό. Οικονομικές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές που δεν τις έχουμε καν αντιληφθεί ακόμη. Μονόδρομος, προφανώς, γιατί δε θα ήταν αλλιώς εφικτή η εφαρμογή των μέτρων. Τελικά, η ατομική ευθύνη καλλιεργείται ή επιβάλλεται;
Περνάω πολύ όμορφα λοιπόν, με τον εαυτό μου και τα ζωάκια μου σ’ αυτήν τη φάση της καραντίνας, η οποία μάλιστα για μένα άρχισε με οικοιοθελή αυτοπεριορισμό μια βδομάδα πριν τα πρώτα μέτρα, γιατί έχω μάθει ν’ ακούω το σώμα μου το οποίο πάντα μας προειδοποιεί. Ασχολούμαι με το σπιτάκι μου, φτιάχνω καθημερινά συνταγές υγιεινής διατροφής, περπατάω με τον σκύλο μου, φροντίζω τ’ αδεσποτάκια μου, βοηθάω τους δικούς μου ανθρώπους, μιλάω τηλεφωνικά ή με βιντεοκλήση με φιλικά μου πρόσωπα.
Αυτό όμως που με γεμίζει περισσότερο απ’ όλα είναι η ενασχόλησή μου με την τέχνη η οποία ως γνωστόν συμβάλλει στη ψυχική και σωματική υγεία και είναι ο καλύτερος θεραπευτικός τρόπος αντιμετώπισης των προκλήσεων της ζωής. Αυτή λοιπόν η εσωτερική ησυχία και πληρότητα που βρήκα κοιτώντας μέσα μου, μ’ έκανε να νιώθω πιο δημιουργική από ποτέ και με πολύ χαρά κατάφερα να ολοκληρώσω μια πολύ εσωτερική και βιωματική φωτογραφική δουλειά με την οποία ασχολούμαι εδώ και πάνω από έναν χρόνο με θέμα το αυτοπορτρέτο στον εσωτερικό διάδρομο του σπιτιού μου. Δυστυχώς, λόγω κατάστασης θα καθυστερήσει η έκθεση της στην Αθήνα, αλλά μοιράζομαι εδώ και για πρώτη φορά δημόσια μερικές.
Από την άλλη, νιώθω πλέον πολύ τυχερή γιατί από παιδί έχω πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα της ατομικής και συλλογικής ευθύνης όπως και την ενσυναίσθηση και έχω προχωρήσει εδώ και χρόνια σε αποφάσεις και επιλογές που άλλαξαν ριζικά τον τρόπο ζωής μου και μόνο χαρούμενη και ευτυχισμένη με τον εαυτό μου μ’ έχουν κάνει. Για πολλά χρόνια με έφθειρε πάρα πολύ η απογοήτευση και αρκετές φορές και ο θυμός που βίωνα με τον φιλοτομαρισμό του ανθρώπινου είδους. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ ν αλλάξω τον κόσμο, αλλά να φτιάξω το δικό μου μικρόκοσμο.
Σέβομαι τη φύση και το περιβάλλον, τη χλωρίδα και την πανίδα, κάνω ανακύκλωση, πετάω στους κάδους τα σκουπίδια μου και έχω καθαρίσει εκατοντάδες φορές βουνά και παραλίες από τα σκουπίδια των ασυνείδητων, κάνω υγιεινή αντιοξειδωτική διατροφή με έμφαση στα βιολογικά προιόντα, ασχολούμαι με φυσικές και ολιστικές μορφές θεραπείας γιατί πιστεύω πάρα πολύ στην αυτοΐαση και την ενίσχυση του ανοσοποιητικού, είμαι vegeterian και προετοιμάζομαι να γίνω vegan όχι μόνο γιατί δεν θέλω να συμμετέχω στην απίστευτα κτηνώδη αντιμετώπιση των ζώων αλλά και στην άκρως ανθυγιεινή για την υγεία μας εκτροφή κι επεξεργασία τους, υιοθέτησα δυο αδέσποτα και φροντίζω και άλλα έξω, σέβομαι τον συνάνθρωπό μου και βοηθάω ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη.
Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να αναλογιστεί ο καθένας από μας πώς συμπεριφέρεται στο περιβάλλον, στη φύση, στα οικοσυστήματα, στον συνάνθρωπό του αλλά πάνω απ’ όλα στον ίδιο του τον εαυτό τελικά; Μήπως χρειάζεται επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως μας αφορά όλους οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας; Στην πόλη μας, στη περιφέρεια μας, στη χώρα μας, στον ίδιο τον πλανήτη μας; Κι ότι έχουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης με τον τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει;
Όσο οι άνθρωποι απομακρύνονται από τη φύση τόσο διαταράσσονται οι ισορροπίες και απομακρύνονται από τον φυσικό τους εαυτό. Και όσο χάνουν τη σύνδεση με αυτόν τόσο χάνουν και τις πραγματικές αξίες της ίδιας της ζωής οι οποίες έχουν διαβρωθεί δυστυχώς μέσα σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι του χρήματος. Οι άνθρωποι πλέον αντιμετωπίζονται με κριτήριο πόσα χρήμστα έχουν, τι επάγγελμα κάνουν, με ποιο αυτοκίνητο κυκλοφορούν, ποιο κινητό χρησιμοποιούν, τι σπίτι έχουν… Αν αυτές είναι οι αξίες και τα ιδανικά μας, για μένα αυτό είναι η απόλυτη κατάντια… Γιατί αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα σ’ έναν άνθρωπο και τον κάνει “πλούσιο” είναι ο συναισθηματικός του κόσμος, οι ποιότητές του, η καλλιέργειά του (και δεν εννοώ τη μόρφωση, φυσικά), η ηθική του, η ενσυναίσθηση, η συνειδητότητα.
Μόνο όταν ο κάθε άνθρωπος συνειδητοποιήσει λοιπόν ότι μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος με ελάχιστα και τα απολύτως βασικά, τότε ίσως προλάβουμε να σωθούμε από την ολοκληρωτική καταστροφή που ολοταχώς έρχεται. Η υπερθέρμανση του πλανήτη, τα τρομακτικά επίπεδα της ατμοσφαρικής ρύπανσης, οι ασύλληπτες αρνητικές συνέπειες της τεχνολογίας σε πολλαπλά επίπεδα και οι πυρηνικές δοκιμές είναι οι πραγματικές απειλές και όχι ο συγκεκριμένος κορονοϊός.
Είναι απόλυτη κι επιτακτική ανάγκη για ατομική αλλά και συλλογική αφύπνιση. Γιατί ο καθένας από μας ατομικά αλλά και όλοι μαζί μπορούμε ν’ αποφασίσουμε για το μέλλον μας.
Είναι μια μοναδική ευκαιρία για όλους τους ανθρώπους ν’ αναρρωτηθούν σε τι είδους κόσμο θέλουνε να ζούνε από δω και πέρα. Να συνειδητοποιήσουν ποιος είναι πραγματικά ο σύγχρονος τρόπος ζωής και αν είναι ουσιαστικά ευτυχισμένοι μ’ αυτόν. Ηρθε η στιγμή να επαναφορτώσουμε τις δικές μας μπαταρίες, να αναλάβουμε επιτέλους τις ατομικές μας ευθύνες, να αναθεωρήσουμε τις πραγματικές μας αξίες, βάσει των οποίων θα βάλουμε τα όριά μας σε προσωπικό, κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο και να κάνουμε επανακκίνηση των δικών μας ζωών.
Η Μαρία Αργυρίου είναι δημιουργός της Serotonin Cultural Events Managment και ερασιτέχνιδα φωτογράφος