Το πρώτο σοκ στο άκουσμα του εγκλεισμού ήταν αναπόφευκτο. Δε θα βγαίναμε για καφέ; Δε θα πηγαίναμε σε πάρκα να παίξουν τα παιδιά; Δε θα συναντούσαμε το αμόρε τα βράδια; Δε θα πηγαίναμε στα μαγαζιά να αγοράσουμε άχρηστα πράγματα; Πώς θα αντέχαμε;;;
Και όταν είπαν ότι αυτό το ‘βασανιστήριο’ θα κρατήσει 1-2 μήνες, τότε άρχισαν τα σενάρια περί κατάθλιψης για τον δύσμοιρο Έλληνα που θα καθίσει κλεισμένος στο σπίτι του.
Πάντα όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, προσπαθώ να σκέφτομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σκέψου για παράδειγμα αυτόν τον άρρωστο που είναι σε μόνιμη ‘καραντίνα’ στο νοσοκομείο, σε έναν χώρο μάλιστα που δεν κάνει κουμάντο αυτός, που δεν του αρέσει καν η διακόσμηση, που δε μπορεί να επιλέξει ούτε τι θα φάει! Φαντάσου λίγο τον άλλο, τον τυφλό που του βάζει συνέχεια ΄καραντίνες’ η κοινωνία, μια κοινωνία φτιαγμένη για βλέποντες. Σκέψου τον φυλακισμένο που πληρώνει για τα λάθη του με μια αιώνια ‘καραντίνα’. Ακόμη και ο εργαζόμενος που δουλεύει 12-14 ώρες τη μέρα, σε ‘καραντίνα’ είναι, βλέπει ελάχιστα τα παιδιά του και τον μεταχειρίζονται και σαν δούλο. Ο άλλος που δεν έχει λεφτά για να βγει για καφέδες κάθε μέρα, που ντρέπεται να βγάλει τα παιδιά του με τα ίδια ρούχα, που δεν του φτάνουν για να τους πάρει παγωτό, πάλι σε ‘καραντίνα’ είναι. Και αυτές οι ‘καραντίνες’ μπορούν να βελτιωθούν, να διορθωθούν…Δεν αντέχεται τέτοια καραντίνα για χρόνια…
Η δική σου από την άλλη, μπορεί να σου ήρθε ξαφνική αλλά κάπου έχει ένα τέλος, εσύ την ορίζεις στο χώρο σου άλλωστε. Είναι μάλιστα μια ευκαιρία , ανικανοποίητε ανθρωπάκο, να τα βρεις με τον εαυτό σου, να περάσεις χρόνο με την οικογένειά σου, να καθαρίσεις το σπίτι σου, την ψυχή και το μυαλό σου, να μαγειρέψεις με το άλλο σου μισό, να πάρεις επιτέλους τη μάνα σου τηλέφωνο…
Είναι αυτή η καραντίνα μια ευκαιρία να ζήσουμε πρωτόγνωρες στιγμές. Είδα προχθές δυο παππούδες να παίζουν μπάλα!!! Κάτι γυμνασιόπαιδα να παίζουν μήλα!!!!! Ανθρώπους να κάθονται στις γέφυρες στον περιφερειακό και να κοιτάνε απλά τα αυτοκίνητα που περνούν. Βλέπω κόσμο να κάθεται στα μπαλκόνια και να πίνει καφέ, αντί να είναι σε κάποια χλιδάτη καφετέρια ο ένας πάνω στον άλλο. Σε ένα πάρκο είδα μια παρέα τριαντάρηδων να παίζει μακριά γαϊδούρα και νόμιζα ότι μεταφέρθηκα με μια χρονομηχανή στη δεκαετία του 80. Δε μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω….Ήταν από τις σπάνιες φορές που χαιρόμουν τόσο πολύ με κάτι που έκαναν άγνωστοι και δεν έπαιρνα και μέρος. Τα παιδιά με τις μανάδες τους φτιάχνουν κατασκευές ενώ η πλειοψηφία των γονέων τα περίμενε αυτά τα ‘δευτερεύοντα’ από το σχολείο.
Σκεφτόμαστε τι άσχημο που είναι που δε μπορούμε να πάμε τα παιδιά στους παππούδες ενώ παλιότερα βαρυγκωμούσαμε όταν έπρεπε να πάμε στα χωριά μας. Οι νοικοκυρές ανακαλύπτουν το Μαμαλάκη μέσα τους, κάνουν κάθε μέρα και άλλο φαγητό σα να διαγωνίζονται στο μάστερ σεφ. Αρχίσαμε να επικοινωνούμε!!!!!! Παρά τις αποστάσεις χαιρετιόμαστε από τα μπαλκόνια ενώ βλέπαμε για χρόνια τους ανθρώπους στην απέναντι οικοδομή και δε ξέραμε ούτε το όνομά τους. Καταλάβαμε πόσο βαρετή και πεζή είναι η ζωή μας χωρίς τις ρίζες, την παράδοση, την αναβίωση εθίμων, τη θρησκεία. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα να ψάλλετε το Χριστός Ανέστη από τα μπαλκόνια…και ήταν πραγματικά η πιο όμορφη ψαλμωδία που έχω ακούσει…
Η καραντίνα δεν είναι μόνο μέτρο αντιμετώπισης της σωματικής πανδημίας. Μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για να αναλογιστούμε την ψυχική, ηθική πανδημία που μαστίζει την εποχή μας. Ίσως είναι όλο αυτό μια ευκαιρία να αναπρογραμματίσουμε τον εγκέφαλό μας να εστιάζει στα θετικά, να σκέφτεται συλλογικά και όχι εγωιστικά. Είναι σίγουρα αυτή η ευκαιρία μας να εκτιμήσουμε το δεδομένο , το σίγουρο, όλα αυτά που μας προσφέρονται χωρίς κόπο μα που χρειάζονται μόχθο για να διατηρηθούν.
Μην παραπονιέσαι λοιπόν για την καραντίνα! Η πρότερη ζωή σου ήταν χειρότερη παρά την ελευθερία που νόμιζες ότι είχες. Τώρα έχεις τουλάχιστον την ευκαιρία να παίζεις με το παιδί σου, να φάτε το μεσημέρι όλοι μαζί και να γνωρίσεις τους γείτονες στα απέναντι μπαλκόνια. Στο κάτω κάτω αν είναι να πεθάνω από τον κορoνοϊό ας έχω να λέω ότι έζησα τη ζωή μου σαν άνθρωπος και όχι σαν ρομπότ υπόδουλο στους ρυθμούς της καθημερινότητας και στη μάστιγα της τεχνολογίας…
Η Λένα Σταματίου είναι Ειδική Παιδαγωγός, Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας