Αγαπητό Cosmopolitan, δεν κρατούσα πότε ημερολόγιο όποτε δεν ξέρω πώς ακριβώς να το γράψω αυτό το κείμενο και καθώς δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος, τελευταία φορά που μου ζητήθηκε να γράψω πώς περνάω ήταν από την κυρία Καίτη στο Δημοτικό όταν γράφαμε «πώς περάσαμε το καλοκαίρι» στο «σκέφτομαι και γράφω».
Οπότε… είμαι ο Κωνσταντίνος του Δημητρίου και της Κυριακής, καρπός ενός μεγάλου ερωτά, μένω σε ένα σπίτι που έχει το μέγεθος περιπτέρου και καθώς δουλεύω όλα τα πρωινά Δεύτερα με Παρασκευή, παίζω μουσική Πέμπτη με Κυριακή, έχω μια μπάντα που με κάνει να ταξιδεύω συχνά και τον ερωτά της ζωής μου στην Αθηνά, το σπίτι μου είναι ένας διάδρομος με πεταμένα πράγματα δεξιά και αριστερά για να με εξυπηρετεί να αρπάζω γρήγορα και να φεύγω και να μην τα χάνω καθώς το να χάνω πράγματα για έμενα είναι σαν να χάνεις στο Τζόκερ, δηλαδή πολύ πιθανό.
Έβαλα μια τάξη σε όλο αυτό το χάος, κοιμήθηκα πάρα πολύ καθώς το είχα πολύ ανάγκη, μαγείρεψα διάφορα πράγματα και έφτιαξα και άκουσα πάρα πολλή μουσική. Προσπαθώ να διαβάζω όσο λιγότερα μπορώ γιατί προτιμώ να διοχετεύω άλλου τη φαντασία μου πάρα να την αφήνω να βουλιάζει στις οθόνες του εγώ. Μουσική, μοναξιά και η αγάπη μακριά, μέσα στα βάσανα και με οικονομική κατάσταση λίγο πριν αρχίσω να πουλάω κάστανα, προσπαθώντας να αντιστρέψω τη θεωρία του Δαρβίνου και να γίνω ένας πλήρως αναπτυγμένος πίθηκος, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μου δίνετε το βήμα και να πω τα εξής:
Καθώς το ισοζύγιο της παράδοσης και της προόδου γέρνει επικίνδυνα προς την παράδοση και ενώ η προσωπική άποψη ισοσκελίζεται με τα επιστημονικά δεδομένα –καταλαβαίνω, οι μικροσυγκινήσεις είναι αυτές που δίνουν λίγη γεύση σε μια επαναλαμβανόμενη λούπα καθημερινότητας που ενώ οι επιλογές μεγαλώνουν, αυτή συνεχώς μικραίνει– ίσως είναι αναγκαίο πλέων να φτιάξουμε ένα περιβάλλον που δεν θα έχει την ανάγκη να δημιουργεί ήρωες για να επιβιώσει. Είμαστε κάτι παραπάνω από το σύνολο των προθέσεών μας· οφείλουμε να πράξουμε το σωστό. Μοιραζόμαστε και μας ενώνουν τα άσχημα σε αυτό τον κόσμο τον πιο όμορφο στο διάστημα και ας νιώθουμε σαν κούκλες βουντού.
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος βιώνοντας την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση: κάθε σάντουιτς που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει μέσα Pringles.
Moody Sanchez | Jack of all Trades