Του Θανάση Σοφιανού
Η επιβίωση των μουσικών και των καλλιτεχνών γενικότερα στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, είναι στο κόκκινο. Όλο και περισσότερο βγαίνουν στο δρόμο με ένα καπέλο, ένα κουτί ή μια άδεια θήκη κιθάρας μπροστά τους… Η παρουσία τους, όμως, δίνει συγχρόνως έναν ευρωπαϊκό αέρα σε κάθε πόλη.
Μην ξεχνάμε ότι στο εξωτερικό οι μουσικοί παίζουν παντού, από το Μετρό μέχρι τα πάρκα και τα πεζοδρόμια. Μέχρι πριν λίγο καιρό η αστυνομία τους πλησίαζε με επιπλήξεις χωρίς να προχωρήσει σε περαιτέρω ενέργειες.
Φαίνεται όμως πως τα πράγματα άλλαξαν… Πάει ένας μήνας που μέσω της προσωπικής του σελίδας στο facebook ο Δημήτρης Ζερβουδάκης κατήγγειλε τις προσαγωγές μουσικών που παίζουν στον δρόμο.
Την ίδια ώρα, ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος για το εν λόγω ζήτημα έλεγε σε ανακοίνωσή του: «…προτείνουμε λοιπόν ένα πρωινό μιας ηλιόλουστης Κυριακής, (θα δούμε πότε ακριβώς) να “καταλάβουμε” ειρηνικά ένα μεγάλο μέτωπο της παραλίας μας (Θεσσαλονίκη), με σκοπό την άσκηση του δικαιώματος στην ελεύθερη διακίνηση της μουσικής και γενικότερα της τέχνης και των ιδεών».
Το πρωινό αυτό ορίστηκε πια, είναι στις 11 Δεκεμβρίου και ο εν λόγω Σύλλογος καλεί όσους θέλουν να παίξουν ελεύθερα μουσική στον κόσμο, να προσέλθουν στην παραλία της Θεσσαλονίκης. «Από τον Λευκό Πύργο μέχρι το Μακεδονία Παλλάς, ας γίνει μια συμβολική ”κατάληψη” και ας πλημμυρίσει η παραλία με κάθε λογής μουσική.
Ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος θα εξακολουθήσει στο μεταξύ να υποστηρίζει και να ενθαρρύνει την δραστηριότητα των “μουσικών του δρόμου” και αποφασίσαμε, αντί άλλης διαμαρτυρίας, να καλέσουμε μια Κυριακή εν ευθέτω χρόνω τις διάφορες ομάδες μουσικών και άλλων καλλιτεχνών της πόλης, να παραταχθούνε στην παραλία και να παίζουν για τους περαστικούς μουσική, τραγούδια, θεατρικά κ.ά. Για μια Ελεύθερη Τέχνη, Ζωντανή Παραλία, Ανοικτή Πόλη, Αλληλέγγυα Κοινωνία. Οι αρχές θα είναι βέβαια ευπρόσδεκτες και ελπίζουμε να παραβρεθούν και να απολαύσουν τα καλλιτεχνικά δρώμενα».
Όπως γράφει και η Ιωάννα Πετρίδου, «οι πόλεις δεν μιλούν. Βγάζουν, όμως, ήχους. Εκτός από το συνεχές βουητό των οχημάτων και τους διάφορους ενοχλητικούς θορύβους διακρίνονται γέλια και φωνές, φωνές ανθρώπων σε πορείες, σε συνομιλίες, σε ντροπαλούς μονολόγους. Διακρίνονται επίσης μελωδίες, εισιτήρια για παράλληλους πνευματικούς και συναισθηματικούς κόσμους. Μια πόλη είναι η μουσική της και πίσω από αυτήν τη μουσική κρύβονται άνθρωποι. Γιατί πείτε μου, ποιος από σας δεν κοντοστάθηκε ή δεν χαμογέλασε στους μουσικούς του δρόμου, στους μοναχικούς βιολιτζίδες και κιθαρωδούς, αλλά και στις μικρές μπάντες που ροκάρουν ή παίζουν τα μπλουζ;».
Σχετικά πρόσφατα στην Καβάλα κοντοστάθηκαν και κάποιοι άλλοι, βλέποντας αστυνομικούς να οδηγούν στο τμήμα δύο πιτσιρίκια που έπαιζαν μουσική στους πεζοδρόμους και φυσικά οι αστυνομικοί δεν πήγαν αυτόκλητα, αλλά τους «ανάγκασε» μια καταγγελία ενός καταστηματάρχη στην περιοχή, ο οποίος ενοχλήθηκε από την εικόνα δύο παιδιών που έπαιζαν μουσική… Ενοχλήθηκε…
Ακούστε, νεοπλουτορεπουμπλικάνοι της Ελλάδας και της Καβάλας, αν σας ενοχλούν δύο πιτσιρίκια που παίζουν μουσική μπροστά από το μαγαζί σας, να πάτε να ζήσετε στο Kensington Palace Gardens ή στο Avenue Princesse Grace στο Μονακό, καθ’ ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους.
Αν πάλι δεν διαθέτετε τίποτα από όλα αυτά, απλώς χαλάει την αισθητική σας μια αυτοσχέδια μπάντα που βρίσκεται μπροστά από το μαγαζί σας, μην ξανακούσω ότι αυτή η πόλη δεν έχει ζωή, είναι νεκροταφείο και «τι θα γίνουν τα παιδιά μας»… Διότι τα παιδιά σας, με δική σας ευθύνη, θα κληρονομήσουν ένα μαγαζί σε ένα «καθωσπρέπει» νεκροταφείο με δική σας ευθύνη.
Η μουσική δίνει ζωή ρε… Μα τόσο ηλίθιοι πια; Εδώ το Παρίσι έχει δομήσει ολόκληρη βιομηχανία για τους μουσικούς του δρόμου, με κερδισμένους ακόμα και τους «συναδέρφους» σας μαγαζάτορες…
Αλλά τι είναι η Καβάλα μπροστά στο Παρίσι… Άξιοι της μοίρας σας ρε… Άκρα του τάφου σιωπή και τίποτα παραπάνω.
Φωτό: Paul Zamenopoulos Photography