Του Θανάση Σοφιανού
Δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας για να καταλάβεις το γιατί η ελληνική κοινωνία πάει εκεί που πάει, γιατί είναι όλοι απαθείς σε ό, τι συμβαίνει, γιατί δεν έχουν άποψη και συνεπώς, πολιτική υπόσταση, γιατί στήνονται σε ουρές για κάθε επικοινωνιακή καταναλωτική μ@@@@@α που τους πλασάρουν, γιατί κυριαρχεί η αντικοινωνική συμπεριφορά και η απανθρωπιά (α, ξέχασα, πρέπει να εξαιρέσω την «Χριστουγεννιάτικη ευαισθησία»), γιατί ψοφάει ο διπλανός και δεν μας καίγεται καρφί, γιατί ασχολούμαστε με ήσσονος σημασίας θέματα, γιατί κυριαρχεί η υποτίμηση αξιών (και δεν εννοώ μόνο θρησκείες και πατρίδες, αλλά ΚΥΡΙΩΣ τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ αξίες) κτλ.
Μια απλή ανάγνωση των στατιστικών που δείχνουν που περιηγήθηκαν περισσότερο οι Έλληνες το 2016 και θα απαντηθούν μεμιάς όλα τα επίμαχα «γιατί».
Κατά σειρά, παραθέτω τις ταχύτερα αυξανόμενες αναζητήσεις για το 2016:
Euro 2016, Pokemon Go, Παντελής Παντελίδης, Ολυμπιακοί Αγώνες Ρίο 2016, Eurovision 2016, Public Black Friday, David Bowie, Kara Sevda, Δίδυμα Φεγγάρια και Brexit.
Όσον αφορά τα γεγονότα και τις εκδηλώσεις, η σειρά έχει ως εξής:
Euro 2016, Eurovision 2016, Black Friday, Ολυμπιακοί Αγώνες Rio 2016, Copa America 2016, Oscars 2016, Καρναβάλι 2016, US Elections, Tελικός Kυπέλλου 2016 και Champions League 2016.
Σχετικά με τις δημοσιότητες, η λίστα πάει κάπως έτσι:
Παντελής Παντελίδης, David Bowie, Γιάννης Χαρούλης (WTF;), Γεωργία Αποστόλου, Prince, Donald Trump, Νανά Καραγιάννη, Alan Rickman, Άννα Κορακάκη (το μόνο θετικό) και Melania Trump (WTF x 2).
Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ σωτηρία, διότι αν χειριζόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο το μόνο πραγματικό ελευθεριακό μέσο επικοινωνίας, το διαδίκτυο, μ’ αυτόν τον τρόπο, τι σκατά περιμένουμε από τα υπόλοιπα, τα «καθεστωτικά»; Ηλίθιος όρος, εντωμεταξύ, διότι ο καθεστωτισμός βρίσκεται τελικά μέσα.
Πόσο διαχρονικό είναι εκείνο το σύνθημα σε τοίχους που έλεγε «Σκότωσε τον φασίστα που έχεις μέσα σου» και όπου φασίστας, βάλε όποια λέξη θέλεις. Το μόνο που δεν μπορείς να σκοτώσεις είναι η βλακεία, όντας αθάνατη, αν κρίνουμε από μικρά καθημερινά γεγονότα και τελικά αυτή είναι που οδηγεί την κοινή γνώμη. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει, είναι η Παιδεία… Όπα, άκυρο.
Για να σώσουμε την Παιδεία, πρέπει να δώσουμε νησιά, οπότε πάμε σε άλλο. Κριτική σκέψη χρειάζεται σύντροφοι. Που να την βρεις, όμως, χωρίς Παιδεία; ΟΚ, μας κάνει κάτι σε Κρητική σκέψη; Καραμπίνα style τουτέστιν… Όχι, δεν μας κάνει. Δεν είναι politically correct. Πού αλλού να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας; Στον Θεό, για να απευθυνθείς σε Εκείνων, χρειάζεται Συνείδηση. Υπάρχει; Φυσικά και όχι. Συνεπώς; ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ. Μα καμία όμως…
Υ.Γ. 1: Το όνομα της Κορακάκη και του David Bowie (Άντε και του Alan Rickman, για όσους αγαπάνε τον κινηματογράφο), είναι τα πιο ελπιδοφόρα σημεία στην προαναφερόμενη «μαύρη» λίστα. Ίσως τελικά να υπάρχει κάπου στο βάθος μια πολύ αμυδρή υποψία ελπίδας.
Υ.Γ. 2: Κάτω τα χέρια από ό, τι σχετίζεται με μπάλα. Από τις κερκίδες θα αρχίσει η ανατροπή (lol).
Υ.Γ. 3: Γιάννης Χαρούλης; Μα ο Γιάννης Χαρούλης; WTF;