Του Ιωάννη Κ. Τσίγκα
Κορυφαία στελέχη της Διοίκησης του δήμου Καβάλας, «λέει», προτείνουν στη δήμαρχο Δήμητρα Τσανάκα να παραμείνει μόνιμα το χριστουγεννιάτικο καραβάκι στον κόμβο του Φαλήρου ως «σύμβολο της ναυτοσύνης της Καβάλας». Επίσης, «λέει», η πρόταση αυτή έχει ήδη βρει μεγάλη ανταπόκριση, τόσο σε επίπεδο Δημοτικής Αρχής όσο και σε επίπεδο λαϊκής αποδοχής… Έτσι «λέει»…
Αυτό που δεν «λέει» όμως είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ελαφρότητα και η μη σοβαρότητα του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο Δημόσιος Χώρος. Σίγουρα πάντως, όχι ως «ιερός», όπως θα έπρεπε…
Τι ακριβώς λέει η πρόταση-φαϊνή ιδέα των «φωστήρων» που την εμπνεύστηκαν; Να κρατήσουΜΕ (σαν πόλη, εννοώ) ως ΜΟΝΙΜΟ σημείο αναφοράς σε ένα «νευραλγικό» σημείο από όπου περνούν καθημερινά (ειδικά το καλοκαίρι) χιλιάδες επισκέπτες ή περαστικοί, ένα… χριστουγεννιάτικο στολίδι (!), ένα μεταλλικό «σκαρί» με led λαμπιόνια (!!) σε θαλασσί απόχρωση για τα πανιά και φωτοσωλήνα για το «περίγραμμά» του (!!!), το οποίο «κάθεται» επάνω σε τέσσερα μεταλλικά «πόδια» (!!!!) και με την όλη αυτή «σύνθεση» να περικλείεται μέσα σε έναν ξύλινο (!!!!!) κοτετσο-φράχτη!!!!!!
Ας αφήσουμε στην άκρη το πόση… ναυτοσύνη έχει η Καβάλα (εκτός κι αν οι «εμπνευστές» είχαν στο μυαλό τους το… καραβάκι του ΑΟΚ!) και το πόσο «μπαλκόνι στο Αιγαίο» είναι εκείνο το κομμάτι γης (τσιμέντου, καλύτερα) στο Φάληρο με τα τρία παγκάκια και τα παρτέρια με το… καχεκτικά λεμονοκυπάρισσα και ας περιοριστούμε στο πώς (και από ποιον) λαμβάνεται η απόφαση παρέμβασης (γιατί περί αυτού πρόκειται) στον αστικό ιστό.
Δυστυχώς, όπως στα περισσότερα ζητήματα, έτσι κι εδώ, δεν υπάρχει κανένας ορισμός διαδικασιών, κανένα σχέδιο, κανένα κανονιστικό πλαίσιο. Κουτουρού και με τον νου, δηλαδή… Και κάπως έτσι, «φυτρώνουν» ατάκτως κι ερριμμένα «μνημεία», προτομές, ανδριάντες και… «βωμοί» που όχι απλά (τις περισσότερες φορές, όχι πάντα) δεν τιμούν το πρόσωπο ή την ιδέα στην οποία είναι αφιερωμένα, αλλά προσβάλλουν κιόλας.
Η Καβάλα έχει «υποφέρει» στο πρόσφατο παρελθόν από την «προθυμία» των Αρχών να ικανοποιήσουν «ευγενή» αιτήματα από όπου κι αν προέρχονται. Ειδικά δε, αν «κουβαλούν» μαζί τους και… ψήφους. Είτε άμεσα είτε έμμεσα. Δυο «πρόχειρα» παραδείγματα:
Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Πλατεία Ελευθερίας. Γιατί; Έτσι, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Χωρίς καμία σύνδεση με την -ούτως ή άλλως κακόγουστη και παρηκμασμένη- κεντρική πλατεία της πόλης. «Φύτρωσε» ξαφνικά πριν από μερικά χρόνια σε ένα σημείο, ούτε πολύ κεντρικό ούτε πολύ απόμερο, όπως τα άγρια μανιτάρια σε έναν κήπο… Επί της αισθητικής του μνημείου πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν. Όπως και για τη σχέση του με την πλατεία ή την πόλη…
O Στρατιώτης των Βαλκανικών Πολέμων στην πλατεία Κονσουλίδη. Ένα ιστορικό «κομμάτι» που θα έπρεπε να εκτίθεται σε ένα μουσείο ως «προϊόν» βανδαλισμού τοποθετήθηκε επάνω σε μία βάση ό,τι να ’ναι, μέσα σε μια γυάλινη (βιτρίνα) με τέσσερα προβολάκια (!) να το φωτίζουν, κάτω από την «παχιά» σκιά των δέντρων (από τον δρόμο δεν φαίνεται), πίσω από μια στάση λεωφορείου και ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα των παρακείμενων καφετεριών. Κι όλα αυτά, σε μια μικρή «πλατεία» λίγων δεκάδων τετραγωνικών μέτρων την οποία ΗΔΗ κοσμούσε από πριν ο ανδριάντας του ήρωα Κονσουλίδη, από όπου και πήρε το όνομά της…
Όσο «ιερός» κι αν είναι ένας σκοπός, όσο κι αν αξίζουν την τιμή κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα της ιστορίας, αυτό δεν θα πρέπει να είναι το «βαρόμετρο» για την αλλοίωση του Δημόσιου Χώρου. Η όποια παρέμβαση θα έπρεπε να είναι αντικείμενο μιας επιτροπής ειδικών ή, τουλάχιστον, ειδικά εντεταλμένων ανθρώπων με εγνωσμένο κύρος και αποδοχή και όχι να αφήνεται στις ιδέες «περαστικών» αυτοδιοικητικών ή τις ιδέες Συλλόγων ή μεμονωμένων φορέων…
Αν με αυτόν τον τρόπο κάποιοι στον δήμο ονειρεύονται να αφήσουν πίσω τους «στίγμα», τότε κακώς ονειρεύονται. Το «πεδίον της δόξης» είναι μεγάλο και θα μπορούσε να είναι λαμπρό. Μόνον που αυτή η «λάμψη» δεν μπορεί να περάσει μέσα από led λαμπιόνια και εμπνεύσεις της στιγμής. Ας το ξανασκεφτούν λοιπόν. Προτού μας… πάρουν με τις πέτρες.