Του Θανάση Σοφιανού
Άλλος ένας υπουργός πέρασε και (κάποιους) άγγιξε, ομολογουμένως από την Καβάλα. Αλλά τι τα θες; Υπουργός Εσωτερικών είναι. Άντε να σπρώξει λίγο την αναθεώρηση του «Καλλικράτη», άντε και να φτιάξει μια λίστα παραπάνω με τα αιτήματα των δημάρχων. Και μέχρι εκεί…
Αυτή είναι η μια όψη. Η άλλη είναι λίγο πιο αισιόδοξη από τις καθιερωμένες. Είναι αλήθεια ότι ο κ. Σκουρλέτης ήταν ιδιαίτερα προσιτός τόσο στους θεσμικούς, όσο και στους πολίτες-εργαζόμενους. Φαντάσου που φτάσαμε, να επικροτούμε το αυτονόητο. Αλλά έτσι είναι ως χαρακτήρας ο άνθρωπος. Δεν απέκτησε την προσιτότητα από το υπουργιλίκι.
Οι «κακές γλώσσες» χαρακτηρίζουν αυτή τη στάση ως νεοφιλελεύθερο λαϊκισμό. Διαφωνώ… Και διαφωνώ για τον εξής απλό λόγο: Ο υπουργός δέχτηκε ερωτήσεις μετά το πέρας της κεντρικής του ομιλίας από το κοινό, χωρίς προετοιμασία, χωρίς casting για το ποιος θα ρωτήσει τι, παρουσία δημοσιογράφων και χωρίς υποβολέα. Θέλει θάρρος να κάνεις κάτι τέτοιο ως υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τη σήμερον ημέρα, μπροστά σε ένα ετερόκλητο κοινό και σε μια άγνωστη πόλη.
Γενικά είδαμε έναν σοβαρό άνθρωπο, ενημερωμένο για τα βασικά προβλήματα της Καβάλας (βλέπε ΒΦΛ), με ξεκάθαρη στάση απέναντι στον Λαυρεντιάδη (τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο), με διάθεση αυτοκριτικής (έκραξε ανοιχτά τους οπαδούς της δραχμής, πάλαι ποτέ Συριζαίους). Αλλά και πάλι για αυτονόητα πανηγυρίζουμε και για μια κερδισμένη μάχη της λογικής σε έναν πόλεμο χαμένο. Αλλά τι τα θες… Η Λογική υπήρχε πάντα και θα υπάρχει, αλλά όχι σε λογική πολιτική μορφή (σε παράφραση Μαρξ).
Παρεμπιπτόντως, μιας και μιλήσαμε για λαϊκισμό… Το γραφείο του Πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη σε τι εξυπηρετεί; Στην άμεση Δημοκρατία ή στην κοινωνική αποσυμπίεση μέσα από την πρόσκαιρη εκτόνωση των εργαζομένων-ανέργων (βλέπε Αγανακτισμένους); Καμία λογική (και μάταιη κάθε επίκληση αυτής)…