Μπορεί η ποδηλατάδα της Πάρνηθας να θόλωσε την εικόνα του ανέμελου πρωθυπουργού· μπορεί το φιάσκο της Ικαρίας να έθεσε ερωτήματα στην κοινότητα για τη γείωση του ανέμελου πρωθυπουργού με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας· μπορεί να αμαυρώθηκε το κατάλευκο ένδυμα της «Μήδειας», εξαιτίας των άστοχων ενεργειών και κυρίως των παραλείψεων του επιτελικού κράτους· μπορεί η θρυλούμενη «αριστεία» της Κεραμέως να δημιούργησε το εξαμβλωτικό υβρίδιο της συνδιαχείρισης του Υπουργείου Παιδείας ομού μετά του «Προστασίας του πολίτη» του Χρυσοχοϊδη· μπορεί κατά την προτροπή του Αδώνιδος οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες να κλήθηκαν να δώσουν τα κλειδιά τους σ’ αυτόν και, κατά το άσμα, ν’ αυτοκτονήσουνε –μεταφορικά, ελπίζω.
Μπορεί… μπορεί… μπορεί…
Όλα αυτά, μια κυβέρνηση με εξαιρετικές επιδόσεις στο επικοινωνιακό πεδίο μπορεί να τα αντιπαρέρχεται με ελάχιστες απώλειες. Στην περίπτωσή μας, το σοφόκλειο «ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμα έβλαστε», βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στις «πέτσινες» χορηγίες.
Υπάρχει ωστόσο σύμφωνα με την αριστοτελική σκέψη και το «παρά προσδοκίαν» σχήμα. Το να έρθουν, δηλαδή, απροσδόκητα γεγονότα που δημιουργούν αναπότρεπτες εξελίξεις.
Στη δίνη αυτών των ανατροπών έχει περιπέσει η κυβέρνηση των «αρίστων» εξαιτίας του σκανδάλου που έχει συγκλονίσει συθέμελα την κοινωνία μας.
Μια ανεξιχνίαστη ανθρώπινη ύπαρξη με τον τίτλο τιμής –«θεατράνθρωπος»– ήρθε μέσα από τις αποκαλύψεις του πάθους του να μας δείξει το αποτρόπαιο πρόσωπο της νοσηρής και αχαλίνωτης εξουσίας.
«Πολλά είναι τα φοβερά, μα τίποτε δεν υπάρχει πιο φοβερό απ’ τον άνθρωπο», μας θυμίζει και πάλι ο Σοφοκλής.
Λιγνάδηδες υπήρχαν, υπάρχουν και δυστυχώς, φοβάμαι, θα υπάρξουν.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί σ’ αυτούς δίνεται ο χώρος να υπηρετήσουν με το κύρος και την ασφάλεια της θέσης τους, τα ανομολόγητα πάθη τους. Από το σημείο αυτό θα πρέπει νηφάλια να δώσουμε στην κοινωνία πειστικές απαντήσεις.
Βρισκόμαστε στον Αύγουστο του ’19. Η κυβέρνηση της ΝΔ, έναν μήνα μετά τις εκλογές προχωρά σε απευθείας διορισμό του Δημήτρη Λιγνάδη ως Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο, καταργώντας τον Νόμο του ΣΥΡΙΖΑ για διαγωνισμούς σχετικά με την πλήρωση των θέσεων των καλλιτεχνικών διευθυντών, επικαλούμενη λόγους δημοσίου συμφέροντος.
Αξιοσημείωτη επισήμανση: Στις 22 Μαΐου του ’19, προεκλογικά, σε εκδήλωση στον Ιανό παρουσία στο πάνελ του Λιγνάδη, ο Γιώργος Καραμπελιάς τον παρουσιάζει ως τον επόμενο Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Πόσο τυχαίο, άραγε;
Στο εξής η θητεία του στο Εθνικό συνοδεύεται από διθυράμβους. Τόσους και τέτοιους, ώστε ο προστάτης του νιώθει την ανάγκη –μεσούσης της ελληνοτουρκικής κρίσης του θερμού καλοκαιριού– να μεταβεί από την Αντίπαρο μετά της συζύγου του με στρατιωτικό ελικόπτερο στην Επίδαυρο για να τιμήσει ως υψηλός θεατής την παράστασή του «Πέρσες».
Τραγική ειρωνεία.
Ο πυρήνας της τραγωδίας του Αισχύλου βρίσκεται στην τραγική πτώση του Ξέρξη, εξαιτίας της Άτης που γέννησε η αλαζονεία του και που τον οδήγησε τελικά στον όλεθρο.
Παιγνίδια της μοίρας…
Όσο τα αδικήματα που βγαίνουν στο φως είναι παραγεγραμμένα, σιγή ιχθύος από τον ανέμελο και τη Μενδώνη. Αλλά κάποια στιγμή σκάνε μύτη και τα μη παραγεγραμμένα. Και φτάνουμε στην κορυφαία στιγμή της αποκάλυψης, του πανικού πιο σωστά, στη συνέντευξη-παρωδία της κ. Μενδώνη.
«Μενδώνη παραιτήσου». Είναι το σύνθημα-αίτημα της κοινωνίας που μέρες τώρα απαιτεί το αυτονόητο. Την απομάκρυνση της –ολέτειρας του πολιτισμού– υπουργού από το Υπουργείο που τόσο βάναυσα κακοποίησε. Όμως, είτε παραιτηθεί κατόπιν εορτής είτε εξαναγκαστεί σε παραίτηση είτε πεισματικά και καθ’ υπόδειξη του πολιτικού της προστάτη εμμείνει στον αυτοεξευτελισμό της, στη συνείδηση όλων το όνομά της έχει καταγραφεί στις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ζωής.
Το δυστύχημα για τον τόπο δεν είναι η θλιβερή περίπτωση της κ. Μενδώνη. Είναι η πολιτική πρακτική της μητσοτακικής κυβέρνησης που συστηματικά εκτρέφει αυτού του είδους τα πολιτικά εξαμβλώματα. Και το χειρότερο είναι ο ίδιος ο ένοικος του Μαξίμου, όπως προκύπτει από την επίμαχη συνέντευξη τύπου της κ. Μενδώνη. Σ’ αυτήν, χωρίς περιστροφές «δίνει στεγνά» τον προστάτη της, λέγοντας επί λέξει ότι τον ακατονόμαστο μέχρι πρότινος ηθοποιό-σκηνοθέτη δεν τον γνώριζε προσωπικά. Άρα, η επιλογή του έγινε καθ’ υπόδειξη άνωθεν, όπερ έδει δείξαι, κατ’ εντολή Μητσοτάκη. Άλλωστε, υπάρχει και κάτι ανάλογο από το παρελθόν που τον ακολουθεί και αφορά στη στήριξη που παρείχε στον συνεργάτη του Νίκο Γεωργιάδη.
Κατά πώς φαίνεται στις «καλύτερες» οικογένειες τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι απλά αναμενόμενες. Είναι επιβεβλημένες, υπαγορευόμενες από τους άγραφους νόμους των «αρίστων».
Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι τ. βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ