Του Δημήτρη Εμμανουηλίδη
Ως απόηχοι αντηχούν στ’ αυτιά μου τα σχετικά με την τύχη της Στέγης Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών. Το Σοφόκλειο δίλημμα του αιώνιου ανθρώπου ανάμεσα στο θεσπισμένο δίκαιο απ’ τη μια και στην απαράγραπτη και μη εγγραφόμενη σε νομικές δέλτους ηθική τάξη απ’ την άλλη.
Και εξηγούμαι:
Από τη μια η εκκλησία, το πλωτό ποτάμι που στην κοίτη του κυλά ο Ελληνισμός μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Απ’ την άλλη ο Πολιτισμός, χείμαρρος που με την ορμητική ροή του συμβάλλει στην πνευματική άρδευση και την πολιτισμική ανθοφορία του τόπου.
Και οι δυο δυνάμεις οφείλουν να στοχεύουν στην αυθυπέρβαση του ατόμου, ήγουν στην ηθική και πνευματική του τελείωση.
Τα συμβαίνοντα, ωστόσο, εδώ και λίγο καιρό στην πόλη μας έχουν δημιουργήσει ένα αίσθημα διχασμού που μόνο δυσοίωνες εξελίξεις προεγγράφουν.
Για την ιστορία του πράγματος.
Απ’ το 1960 μέχρι σήμερα αδιάλειπτα στη γωνία της οδού Κύπρου στεγάζεται και λειτουργεί η Στέγη ΦΓΤ. Μια μήτρα Πολιτισμού που για δεκαετίες τώρα κυοφορεί την πνευματικότητα και διαπαιδαγωγεί πολιτιστικά προσωπικότητες που διαμόρφωσαν την πολιτισμική φυσιογνωμία της πόλης μας.
Ο ΣΦΓΤ, αλάθευτη κοινωνική πυξίδα, χαράσσει την ασφαλή πλεύση του Πολιτισμού. Ξεπερνώντας τις συμπληγάδες του ελιτισμού και του λαϊκισμού, δεκαετίες τώρα, πορεύτηκε τον ασφαλή δρόμο της πνευματικής και πολιτιστικής άνθησης.
Το κτίριο που εδώ και δεκαετίες τον φιλοξενεί ήταν ιδιοκτησία του Συλλόγου των Καπνεμπόρων. Η παραχώρηση «ες αεί» του χώρου διακόπτεται το 2002 με τη δωρεά των επιγόνων των Καπνεμπόρων του εν λόγω ακινήτου στην Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως & Θάσου, με αμφιβόλου νομικής καθαρότητας διαδικασίες. Μέχρι σήμερα με μικρές αναταράξεις, χωρίς να απειληθεί η συνέχιση της λειτουργίας του ΣΦΓΤ παραμένει ως δημιουργική πολιτισμική κυψέλη.
Την αδιατάρακτη λειτουργία του ήρθε να ταράξει η απόφαση του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη κ. Στεφάνου να αποδοθεί ο χώρος στην ΙΜΦΝΘ, σύμφωνα με τη δωρεά του 2002.
Νόμιμη ενδεχομένως η υλοποίηση της συμφωνίας. Άραγε και ηθική;
Κατ’ αρχάς, ο Σεβασμιώτατος, πριν προβεί σε οποιαδήποτε αλλαγή στο status quo, όφειλε να ενστερνιστεί την προσφορά αυτού του τοπόσημου στη συλλογική ιστορική μνήμη των ανθρώπων της πόλης που ήρθε να διακονήσει. Ως καλός ποιμένας, κρίνω ότι η προσήλωσή του στα νομικά θέσμια δεν μπορεί και δεν πρέπει να δημιουργεί ρωγμές στις συνειδήσεις του ποιμνίου του.
Σέβομαι απολύτως τη ζέση και το ενδιαφέρον του να αφήσει με την ποιμαντορία του θετικό αποτύπωμα με τη διάσωση και ανάδειξη των πλούσιων θρησκευτικών και λατρευτικών εκθεμάτων. Ωστόσο, θα μπορούσε να αναζητηθεί άλλος αρμόζων εκκλησιαστικός χώρος, όπως επί παραδείγματι ο χώρος που εκ μέρους του έχει προταθεί ως χώρος μεταστέγασης του ΣΦΓΤ στα κτίσματα της κτιριακής ενότητας του Ιερού Ναού του Τιμίου Προδρόμου.
Κατά δεύτερον, είναι νομίζω άκαιρο με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες να δημιουργούνται ρωγμές στην απαιτούμενη –όσο ποτέ– ομοψυχία και ομοθυμία των πιστών.
Τέτοιας λογής αποφάσεις είναι λογικό να πληγώνουν το σώμα της Εκκλησίας και της κοινωνίας. Οι εξώσεις και οι «μεταστεγάσεις» περισσότερο αρμόζουν σε πρακτικές επισπευδόντων πιστωτών. Προφανώς δεν μπορεί να έχουν σχέση με τη μεγαθυμία, η οποία αποτελεί το θεμέλιο της Ορθόδοξης Πίστης. Η κοινολόγηση αυτών των σκέψεων επ’ ουδενί έχει απαιτητικό χαρακτήρα.
Κατ’ ουσίαν πρόκειται για παράκληση να εισακουστούν οι σκέψεις μου από τον Σεβασμιώτατο, ώστε να επαναξιολογήσει την πρόθεσή του και να αποδώσει τα του Θεού στο Θεό και τα του ποιμνίου του στο ποίμνιό του.
Διατελώ μετά σεβασμού στο σχήμα του και εύχομαι κάθε καλό με την Ανατολή του νέου ενιαυτού.
Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι πρώην βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ