Του Μιχάλη «Μίκη» Μαυρόπουλου
Πολλοί από εσάς γνωρίζετε πως έζησα στην Ιταλία από τα τέλη του ’73 έως τις πολύ αρχές του ’80. Ανδρώθηκα μέσα στις γραμμές του ανταγωνιστικού κινήματος, αυτού που θέλησε να ανατρέψει την κατεστημένη τάξη πραγμάτων και στη θέση της να οικοδομήσει μιαν άλλη κοινωνία, βασισμένη στην ιδέα των σοβιέτ, όπου ο άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύονταν τον άνθρωπο και τη φύση. Οργανωμένος σε ομάδες που έχτιζαν τα πρώτα έμβρυα του επαναστατικού απελευθερωτικού στρατού, εμπνεόμενοι από την κουβανική και βιετναμέζικη επανάσταση.
Στα χρόνια που το κίνημα βρέθηκε στα «πολύ επάνω του», απέναντί μας είχαμε εχθρό στην πρώτη γραμμή τον υπουργό Εσωτερικών Francesco Cossiga.
Πολλοί θέλησαν να ηγεμονεύσουν πολιτικά το κίνημα: ένοπλες οργανώσεις και οργανωμένα τμήματα της εργατικής αυτονομίας. Όλοι χρησιμοποίησαν μορφές ανταρτοπόλεμου στις δράσεις τους, για κάποιους η παρανομία στάθηκε αυτοσκοπός, από ένα σημείο και μετά, έκοψαν οριστικά τους δεσμούς τους με το μαζικό κίνημα, παρακολουθώντας από έξω τη δράση του, προσπαθώντας να το κατευθύνουν προς επιθυμητές σε αυτούς διαδρομές. Κλασικότερο όλων παράδειγμα, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Κοινός όλων εχθρός, ο Κοσσίγκα, ο οποίος λίγο μετά την απαγωγή και εκτέλεση Μόρο παραιτείται για να εκλεγεί αμέσως μετά πρωθυπουργός και στη συνέχεια πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας. To σύστημα είχε κερδίσει τον πόλεμο.
Ως πρόεδρος ο Κοσσίγκα ξεκίνησε την τεράστια προσπάθειά του να εγκριθεί Νόμος και ετοίμασε προεδρικά διατάγματα χορήγησης πολιτικής αμνηστίας σε ηγετικά στελέχη των κρατούμενων ερυθροταξιαρχιτών. Ναι, καλά το διαβάζετε, τρία χρόνια μετά το 1988 που οι Κούρτσιο και Μορέτι, εκ των ιστορικών ηγετών της οργάνωσης, ανακοίνωσαν την αυτοδιάλυση των Ερυθρών Ταξιαρχιών, έχοντας φυλακιστεί το συντριπτικό μέρος των μελών τους.
Ακούστε τον:
Francesco Cossiga: «Ήσασταν πολιτικοί εχθροί, όχι εγκληματίες. Ήδη η αποκαλούμενη δικαιοσύνη που ασκήθηκε και ακόμη ασκείται προς εσάς, αν και νομικά δικαιολογημένη, πολιτικά είναι εκδίκηση ή φόβος»
Ρώμη, 27 Σεπτεμβρίου 2002
Gentile Signor Persichetti, ευγενικέ Κύριε Persichetti,
Διάβασα τη συνέντευξή Σας στην εφημερίδα La Stampa (25 σεπτεμβρίου 2002) και Σας ευχαριστώ για την προσοχή με την οποία Εσείς και Οι σύντροφοι σας δεχτήκατε τις αξιολογήσεις και τις κρίσεις μου.
Πολέμησα σκληρά την τρομοκρατία, όμως πάντα θεωρούσα πως βέβαια επρόκειτο για ένα σοβαρότατο και επονείδιστο πολιτικό φαινόμενο, που είχε όμως βαθιά τις ρίζες του στην ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Χώρας, και αντιθέτως όχι ένα “humus delinquenziale” [θα έλεγα ‘εγκληματικό φαινόμενο’ σε ελεύθερη μετάφραση].
Η τρομοκρατία της αριστεράς –καρπός ακόμη και αυτού που στα κόμματα και στα συνδικάτα πετούσε την πέτρα και έκρυβε το χέρι, που δίδασκε τη «βία» στο Κοινοβούλιο και «στην πλατεία», δεν ανέλαβε όμως στην συνέχεια, μα καθόλου, την πρακτική ευθύνη των ίδιων του των διδαχών– , γεννιέται κατά την άποψη μου από μια μη ιστορική ανάγνωση του μαρξισμού-λενινισμού και μια «μυθοποίηση» της Αντίστασης και της Απελευθέρωσης που, στο κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο της αριστεράς, απέτυχε διότι έφερε στο να χτιστεί ξανά ένα «καθεστώς αστικών ελευθεριών».
Θεωρώ πως ο εξτρεμισμός της αριστεράς, που δεν ήταν τρομοκρατία με την ακριβή έννοια [δεν πίστευε πράγματι πως μόνο με τρομοκρατικές ενέργειες θα μπορούσε ν’ αλλάξει η πολιτική κατάσταση], ήταν όμως ‘αριστερή ανατρεπτική διάθεση’, όπως στην αρχή του ήταν ο ρώσικος μπολσεβικισμός, δηλαδή ένα πολιτικό κίνημα που, βρέθηκε να μάχεται ενάντια στη δομή του Κράτους, χρησιμοποιούσε τρομοκρατικές μεθόδους όπως πάντοτε έκαναν όλα τα απελευθερωτικά κινήματα, της Αντίστασης συμπεριλαμβανομένης [η δολοφονία ενός μεγάλου φιλόσοφου, αν και φασίστα, που περπατούσε ήσυχος στον δρόμο, του Giovanni Gentile, από μέρους των Gap της Φλωρεντίας μπορεί να κριθεί θετικά ή αρνητικά, από θεωρητικής όμως πλευράς δεν παύει να είναι μια τρομοκρατική πράξη] θεωρώντας πως ενεργοποιείται έτσι – κι εδώ βρίσκεται το λάθος ακόμα και φαινομενικό – ένα αληθινό επαναστατικό κίνημα.
Εσείς νικηθήκατε από την ενότητα ανάμεσα στην Χριστιανική Δημοκρατία και το Κομουνιστικό ιταλικό Κόμμα, όπως επίσης και λόγω του γεγονότος πως δεν καταφέρατε να παρασύρετε τις μάζες προς μια αληθινή επανάσταση. όλο αυτό όμως είναι μέρος μιας ιστορικής περιόδου της Ιταλίας που έληξε. Και τώρα η λεγόμενη «δικαιοσύνη» που ασκήθηκε και ασκείται ακόμη εναντίον σας, αν και νομικά δικαιολογείται, πολιτικά είναι ή «εκδίκηση» ή «φόβος», όπως να σημειώσουμε είναι ακριβώς για πολλούς κομουνιστές εκείνης της περιόδου, ως τίτλος δημοκρατικής νομιμοποίησης που πιστεύουν πως κατέκτησαν, όχι με την λαϊκή ψήφο και με τους λαϊκούς αγώνες, αλλά με την συνεργασία τους με τις Δυνάμεις της Αστυνομίας και Ασφάλειας του Κράτους.
Γι’ αυτό, εγώ που ήμουν για πολλούς από εσάς: “Cossiga με το K” και με δύο [N.d.R. εδώ αφήνεται ένας καινός χώρος που στη συνέχεια γεμίζει με δύο «S» ενωμένα, σε στυλ χεριού], και μάλιστα “ένας αρχηγός δολοφόνων και ένας αποστολέας δολοφόνων”, σήμερα πιστεύω πως πρέπει να κλείσει αυτό το στενάχωρο και πονεμένο κεφάλαιο της αστικής και πολιτικής ζωής της Χώρας , για να εμποδίσουμε επίσης κάποιοι αμετανόητοι να γίνουν κακοί δάσκαλοι νέων τρομοκρατών, σαν εκείνους που σκότωσαν τον D’Antona και τον Biagi που, για τις Δυνάμεις της Αστυνομίας και την δικαιοσύνη, είναι εύκολο να βρουν ανάμεσα σας, διότι εσείς ηττηθήκατε πολιτικά και στρατιωτικά με την βοήθεια της αριστεράς: το να πάνε να τους ψάξουν αλλού ίσως να είναι περισσότερο δυσάρεστο…..
Δυστυχώς κάθε δική μου προσπάθεια και άλλων συναδέλφων της δεξιάς ή της αριστεράς στο να εγκριθεί νόμος για την αμνηστία και την απονομή χάριτος σκοντάφτει κυρίως στην αντίθεση του πολιτικού κόσμου που έχει στην κεφαλή του το πρώην κομουνιστικό κόμμα. διαβάζω πως Σας έχουν αρνηθεί την χρήση υπολογιστή, που ειλικρινά δεν γνώριζα πως συνιστά πολεμικό όπλο! Σε περίπτωση που το ζητήσετε ξανά και Σας το αρνηθούν, κάντε το μου γνωστό και θα βοηθήσω εγώ για να Σας το παρέχουν.
Μη χάνετε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Σας ούτε στη φυλακή, τόπο που δεν είναι φτιαγμένος και σίγουρα δεν είναι διαχειρίσιμος με τρόπο «εξαγοράσιμο» για τους ανθρώπους! Και μη χάνετε ποτέ την ελπίδα.
Εγκάρδια,
Francesco Cossiga
Αυτά έγραφε ο Φραντσέσκο Κοσσίγκα, σε επιστολή που είχε στείλει στον φυλακισμένο Paolo Persichetti, στέλεχος των ύστερων Ερυθρών Ταξιαρχιών, στο τέλος του μακρινού και θαμπού πλέον 1992. Μια από τις πολλές που είχε στείλει ο Κοσσίγκα σε πολιτικούς κρατούμενους εκείνη την περίοδο.
Όπως στον Ρενάτο Κούρτσιο, ιστορικό αρχηγό των Ερυθρών Ταξιαρχιών, τον οποίο, αξίζει να σημειωθεί, επισκέφτηκε στις φυλακές της Ρεμπίμπια όπου κρατείτο, τον Νοέμβριο του 1992. Ακόμη και στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, φυσικό αυτουργό της απαγωγής του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο. Και στον Τόνι Νέγκρι, αυτοεξόριστο τότε στη Γαλλία, η οποία παρείχε άσυλο στους πολιτικά καταδιωκόμενους ανά τον κόσμο, χάρη στη περιβόητη «dottrina Μιτεράν». Επιστολές που έστειλε λίγους μήνες μετά το τέλος της θητείας του, το 1992.
Κάθε αντιστοιχία με την ελληνική πραγματικότητα αυτής της στιγμής προκαλεί και μόνο θλίψη!