Υιοθεσία και αναδοχή παιδιών, θέματα τα οποία πάντα υπήρχαν δίπλα μας, αλλά εσχάτως τα… ανακαλύψαμε, ιδίως το δεύτερο, το οποίο απέκτησε ένα ιδιότυπο brandname, αλλά εδώ και χρόνια χτυπάει την πόρτα σε αμέτρητα ζευγάρια, τις περισσότερες φορές μάταια.
Ο Βαγγέλης Παλληκαράς, κοιτώντας το δάσος και όχι το δέντρο, γράφει από καρδιάς και χωρίς πολιτικές και κοινωνικές σκοπιμότητες για το εν λόγω θέμα, ώστε να «βάλει στον χορό» όσους κρίνουν αβίαστα έξω από αυτόν, έχοντας ως μοναδικό μοτίβο τη λογική ότι «δε χρειάζεται να χτυπήσει την πόρτα μας ένα θέμα για να ασχοληθούμε μαζί του».
Υιοθεσία στην Ελλάδα του 2024
γράφει ο Βαγγέλης Παλληκαράς
Ένα μεγάλο θέμα που έχει έρθει στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα είναι αυτό της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ανεξάρτητα από την προσωπική μου θέση και άποψη στο ζήτημα παρατηρώ, διαβάζω και αφουγκράζομαι ότι για μια ακόμα φορά ως κοινωνία έχουμε επικεντρωθεί στο δέντρο χάνοντας το δάσος.
Το δάσος λοιπόν είναι το θέμα της υιοθεσίας στην Ελλάδα ΓΕΝΙΚΑ και όχι για μια κατηγορία ανθρώπων συγκεκριμένα… Το να φτάσει ένα ζευγάρι μέχρι να υιοθετήσει ή να γίνει ανάδοχη οικογένεια για ένα παιδί είναι μια οδύσσεια κυριολεκτικά και πολλές φορές χωρίς να βρίσκεις την Ιθάκη.
Πώς φτάνει ένα ζευγάρι στην απόφαση να υιοθετήσει ένα παιδί
Μέχρι να φτάσει ένα ζευγάρι σε αυτήν την απόφαση έχουν περάσει μήνες ή και χρόνια άκαρπων προσπαθειών με φυσική η εξωσωματική γονιμοποίηση, ψυχολογική και σωματική πίεση και πολλά ακόμα δύσκολα συναισθήματα που για κάποιον που είναι έξω από τον «χορό» δεν είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτά.
Όσο υποστηρικτικό μπορεί να είναι το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον σε ένα ενδεχόμενο εξωσωματικής τόσο συντηρητικό και καμιά φορά οπισθοδρομικό μπορεί να γίνει στο ενδεχόμενο υιοθεσίας με ατάκες τύπου «γιατί να μην κάνετε δικό σας παιδί και να πάρετε το ξένο;».
Με λίγα λόγια ένα ζευγάρι που ζει με τη λαχτάρα να γίνει γονιός έχει να αντιμετωπίσει τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μιας κοινωνίας που είναι προοδευτική μόνο στη θεωρία.
Υιοθεσία και αναδοχή στην Ελλάδα
Η μεγάλη κουβέντα ξεκινάει κάπου εδώ: Υιοθεσία και αναδοχή… Ναι, είναι κάτι διαφορετικό και εγώ μέχρι πρόσφατα, όπως και πολύς κόσμος, θεωρούσα ότι είναι το ίδιο.
Κάνεις αίτηση και περιμένεις, είσαι πάντα διαθέσιμος και ανοιχτός σε εξονυχιστικούς ελέγχους που αφορούν οτιδήποτε έχει να κάνει με εσένα (Ιατρικό ιστορικό, οικονομικά κ.α.) για να μπορούν να σχηματίσουν εικόνα για ‘σένα και το οικογενειακό περιβάλλον που θα ενταχθεί το παιδί σε περίπτωση που σε κρίνουν κατάλληλο.
Σε περίπτωση αναδοχής το παιδί έρχεται στην ανάδοχη οικογένεια διότι οι βιολογικοί του γονείς για κάποιο λόγο έχουν χάσει τη κηδεμονία προσωρινά, όμως μπορούν να τη διεκδικήσουν και πάλι στο μέλλον δικαστικά και να επιστρέψει πίσω το παιδί.
Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ψυχοφθόρα διαδικασία για έναν άνθρωπο που θέλει να γίνει γονιός, ένα ατελείωτο «περίμενε»…
Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας, αλλά εμείς είμαστε απασχολημένοι κρίνοντας με πύρινους λόγους τα πάντα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε, να διαβάσουμε και να μάθουμε… Καταπίνουμε αμάσητη οποιαδήποτε ανοησία γράψει κάποιος ινφλουένσερ ρίχνοντας χρυσόσκονη στην άγνοιά μας…
Δε χρειάζεται να χτυπήσει την πόρτα μας ένα θέμα για να ασχοληθούμε μαζί του…