Αν μη τι άλλο αυτή η άκρως επιτυχημένη γιορτή του έστησαν τα αδέλφια Αντετοκούνμπο στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, με την συμμετοχή 6 χιλ. παιδιών στις εξέδρες και με τα μεγαλύτερα αστέρια του παρελθόντος στο μπάσκετ της χώρας μας, ήταν δείγμα της τεράστιας απήχησης που έχουν αυτά τα παιδιά (ο Γιάννης και ο Θανάσης) στην Ελληνική νεολαία! Ποιος άλλωστε μπορεί να τα φέρει στο γήπεδο, ποιος άλλος αποτελεί το ίνδαλμα τους;
Με αφορμή λοιπόν τον Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο, που απέκτησαν και την Ελληνική υπηκοότητα μέσω της αναγνώρισης που είχαν από το μπάσκετ, αλλά και την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού το αθλητικό site sport24, παρουσίασε πριν από ένα χρόνο μια πολύ ενδιαφέρουσα παραγωγή που είχε να κάνει με τα παιδιά των μεταναστών που ενώ γεννήθηκαν στην Ελλάδα δεν έχουν υπηκοότητα ούτε ιθαγένεια. Κι αυτή μέσα από τη ματιά τριών Αφρικανικής καταγωγής παιδιών, που ήταν μεν καλοί αθλητές, αλλά όχι τόσο καλοί όσο οι Αντετοκούνμπο!
Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Ετινόζα Ερεβμπενάζιε, που αγωνίστηκε στην Καβάλα BC στο πρωτάθλημα της Α2 μπάσκετ, έκανε αισθητή την παρουσία του και είναι ο μοναδικός που είχε συμβόλαιο 3 χρόνων με την ομάδα. Αν η ομάδα παρέμενε στην κατηγορία έμεινε σίγουρα, μιας και η Καβάλα επένδυσε σ’ αυτόν, ωστόσο δεν τα κατάφερε… Ορισμένες από τις αναφορές του στη συνέντευξη που έδωσε μαζί με τους Θεοφάνη Σαμανόρ και Νίκο Οντουμπιτάν είναι χαρακτηριστικές των δυσκολιών που αντιμετώπισαν, τις οποίες όμως μέσα από τον αθλητισμό τις ξεπέρασαν.
«Δεν ήμουν σαν τους φίλους μου…»
Ο Έτι είπε ότι «ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία 8,5 ετών και για πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου στο αεροδρόμιο. Έμεινα έκπληκτος γιατί μοιάζαμε τόσο πολύ. Είχε φύγει από τη Νιγηρία, όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος για να έρθει στην Ευρώπη και να βρει καλύτερη τύχη για εμένα και τον αδελφό μου». Και συνέχισε λέγοντας ότι «ήμουν σχεδόν 10 χρόνια στην Ελλάδα όταν άρχισα να τρέχω από υπηρεσία σε υπηρεσία για να μπορέσω να πάρω άδεια για να ζήσω σε μια χώρα που ξέρω την ιστορία της, την γλώσσα της, τον πολιτισμό της και έχω πολλούς φίλους. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι τελικά δεν ήμουν σαν αυτούς…»!
«Τα αντιμετώπιζα ως αστεία…»
Σε ότι αφορά τις ρατσιστικές συμπεριφορές στα γήπεδα τόνισε ότι «υπήρχαν κάποια μικρά περιστατικά στο γήπεδο αλλά τα έβλεπα ως αστεία γιατί είχα συνηθίσει πλέον…», ενώ για το κέρδος από την ενασχόληση του με τον αθλητισμό ανέφερε ότι «επειδή έμενα στην Κυψέλη που υπάρχει κάποια… ένταση σε κάποια «γεγονότα», ο αθλητισμός με βοήθησε να απομακρυνθώ απ’ αυτά και να προφυλαχτώ από τις κακές πλευρές και συνήθειες της γειτονιάς μου»!
Αρχηγός στην εφηβική ομάδα του ΠΑΟ, αλλά…
Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για την νομιμοποίηση του ως αθλητής επισήμανε ότι «στην Ελλάδα ισχύει ένας νόμος που λέει ότι αν δεν μπορέσεις να φτιάξεις δελτίο σε μια αθλητική ομάδα μέχρι τα 15 χρόνια σου, δεν μπορείς μετά να εγγραφείς σε κάποιο άλλο σύλλογο. Στον Παναθηναϊκό είχα μια επιτυχημένη πορεία μέχρι τα 19 μου όταν έφτασα να είμαι αρχηγός στην εφηβική ομάδα, όμως μετά δεν μπορούσα να μεταγραφώ σε ομάδα της Α1, γιατί λογιζόμουν ως ξένος! Όταν μου το είπε αυτό ο ατζέντης μου απογοητεύτηκα, αλλά δεν το άφησα να με πτοήσει γιατί δεν ήταν κάτι που περνούσε από το χέρι μου». Υπενθυμίζεται ότι η συνέντευξη αυτή δόθηκε ένα χρόνο πριν, όταν ο Ετινόζα δεν είχε πάει στην Μπιλμπάο της Ισπανίας, όπου το νομικό καθεστώς ήταν διαφορετικό και οι κάτοχοι Αφρικάνικου διαβατηρίου θεωρούνταν Ευρωπαίοι πολίτες. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και με το «αβαντάζ» που απέκτησε στην Ιβηρική, κατάφερε να μεταγραφεί στην Καβάλα.