«Πες στις μικρές να βγουν λίγο στο μπαλκόνι να τις δούμε. Μας έλειψαν. Περνάμε με το αυτοκίνητο για λίγο απ’ έξω…» Τι ζούμε, Θεέ μου! Κάθε σπίτι μια σύγχρονη Σπιναλόγκα… Μονόλογοι ατέλειωτοι, παραμιλητά που επιζητούν έναν διάλογο, μια αντιπαράθεση, ένα αστείο, ένα χάδι, ένα κάτι για να σπάσουν τον πάγο της σιωπής μέσα στο σπίτι. Μια καθημερινότητα ξένη από το οικείο, γι’ αυτό και απρόσιτη, αντιπαθητική.
Ο χρόνος λες κι έχει παγώσει εκεί στις αρχές Μαρτίου, μαζί με τα πρώτα σκιρτήματα της άνοιξης.
Επιθυμίες, σχέδια, σχέσεις, υποσχέσεις, αναμονές, αγκαλιές, πασχαλιές έχουν μπει στη συντήρηση. Τα μόνα που ανανεώνονται κάθε μέρα και σερβίρονται φρέσκα στην ώρα τους είναι τα ιατρικά νέα, αυτά της πανδημίας. Αυτή η δυσάρεστη έκπληξη που ήρθε και με απήγαγε βίαια από το παρόν μου και μ’ έχει φυλακισμένη έναν μήνα σχεδόν τώρα σ’ ένα άγνωστο παρόν, με το οποίο καλούμαι να συμφιλιωθώ και να συζήσω. Σαν δύο σύντροφοι που ποτέ δε θα αγαπηθούν κι όμως είναι αναγκασμένοι να συνυπάρχουν.
Σώματα απόμακρα, που μόνο μέσα από τις σκιές τους ανταμώνουν. Γείτονες της διπλανής πόρτας, που διστάζουν από φόβο να μοιραστούν τη μοναξιά τους και την ανία τους. Πότε θα σε ξαναδώ; Τα τηλέφωνα, τα μηνύματα έχουν πάρει φωτιά. Τίποτα δεν αναπληρώνει το κενό της παρουσίας. Σε κλοιό πένθους η ψυχολογία. Και να θες να ανασάνεις, πνίγεσαι από την αποπνικτική ατμόσφαιρα οδύνης της γειτονικής χώρας. Η οσμή θανάτου σαν κινούμενη άμμος, σαν σύννεφα γκρίζα που μαζεύονται πάνω από τον ουρανό μου έτοιμα να με πλακώσουν και μετά κινούνται προς τον δικό σου ουρανό. Σαν μπόρα αναπόφευκτη. Σαν αναγκαίο κακό. Σαν ντόμινο.
Σακατεύτηκε το μέσα μου! Τ’ ακούς;
Ποιος ζήλεψε τη χάρη σου, ζωή!
Κορονοϊό τον φωνάζουν. Ακόμη και τ’ όνομά του από την πρώτη στιγμή μάς μπέρδεψε, μας σύγχυσε. Ποτέ δεν μας συστήθηκε. Όπως κάθε εισβολέας, εξάλλου. Δεν πιάνει κουβέντα. Μόνο δουλειά από την πρώτη μέρα.
Κάθεσαι και σκέφτεσαι τι πρόλαβες να ζήσεις μέχρι σήμερα και τι θα στερηθείς. Με θλίβει αφόρητα αυτό το αλισβερίσι του χθες με το αύριο.
Και στο δια ταύτα τελικά…
Ζούμε ή πεθαίνουμε;
Ζούμε.
Η Χριστίνα Κυριακίδου είναι δικαστική υπάλληλος-συγγραφέας