Ξαφνικά, ο κόσμος σταμάτησε. Ενώ η δυσλειτουργία του πλανήτη ξεκίνησε λίγους μήνες πριν, κανένας δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε, η Κίνα είναι μακριά κaι αυτοί τρώνε ποντίκια, νυχτερίδες και φίδια. Νά όμως που αυτήν τη φορά η μόλυνση χτύπησε τους πάντες πολύ γρήγορα. Έτσι, βρεθήκαμε σε ταχύτατο χρόνο κλεισμένοι στα σπίτια μας να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι θα συμβεί, πόσο επώδυνο θα είναι, πόσο θα κρατήσει κι αν στο τέλος θα είμαστε όλοι μαζί ξανά.
Το πρώτο σοκ και οι δυσκολίες ενός εθελοντικού εγκλεισμού έδωσαν τη θέση τους σε μία προγραμματισμένη καθημερινότητα που πρέπει ευλαβικά να τηρούμε. Για εμάς τους ίδιους αλλά και για όσους αγαπάμε.
Η πρώτη εβδομάδα με βρήκε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου μιας και έπρεπε να μετακινηθώ για υπηρεσιακούς λόγους στην Αλεξανδρούπολη, τη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη. Με αυστηρά μέτρα προστασίας πέρασε μια αλλόκοτη εβδομάδα σε μια Θεσσαλονίκη που στα 50 περίπου χρόνια μου δεν ξανάδα τόσο ερημωμένη.
Η επιστροφή στο σπίτι και πάλι έχει εθελοντικό εγκλεισμό. Εξαίρεση, οι βάρδιές μου, μια και πρέπει να έχουμε ρεύμα, άρα κάποιοι πρέπει να δουλέψουμε.
Μετακινήσεις γίνονται ελάχιστες μόνο για ψώνια και, όπως προβλέπονται πλέον, με το σχετικό SMS και χωρίς παραστρατήματα. Από τις 10 Μαρτίου κάνω καταγραφή των ανθρώπων που συναντώ, μια και ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει στη συνέχεια, με τον αριθμό τους μέχρι τώρα να είναι περίπου δεκαπέντε.
Η παραμονή στο σπίτι είναι καλή ευκαιρία για να τελειώσουν δουλειές που πάντα αναβάλλουμε. Πέρα από συρτάρια και ντουλάπες που σίγουρα όλοι πείραξαν, σήμερα άρχισα να βάφω την πυλωτή. Διπλό το κέρδος. Και ομορφαίνει ο χώρος και η παραμονή στο σπίτι είναι παραγωγική.
Ό,τι συμβαίνει μας δίνει μια καλή ευκαιρία αναθεωρήσεων. Πρώτα ν’ αναλογιστούμε πόσο ασήμαντοι είμαστε στο σύμπαν. Πόσο ευάλωτοι κι αδύναμοι, όταν κάτι εκτός σχεδίων μάς προκύψει.
Επίσης, πόσο μεγάλη αξία έχουν πράγματα που μέχρι πριν δέκα μέρες θεωρούσαμε αυτονόητα, όπως μια απλή βόλτα για να δούμε αγαπημένους φίλους.
Τέλος, πόσο παράλογα και άναρχα είναι δομημένο το αξιακό μας σύστημα. Ενώ η θέση των γιατρών και των λειτουργών Υγείας έπρεπε να είναι στην κορυφή, εμείς τοποθετήσαμε εκεί τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές.
Τι μου κάνει εντύπωση τις τελευταίες μέρες;
Υπάρχει απίστευτη εφευρετικότητα στο διαδίκτυο σχετικά με όσα μας συμβαίνουν. Μια και ακόμα βρισκόμαστε μια ανάσα πριν το τσουνάμι, το χιούμορ μάς κρατάει εύθυμους κι αυτό είναι απαραίτητο.
Υπάρχει από την άλλη πλευρά, μία έξαρση μηνυμάτων με πολλές συνωμοσιολογίες που πραγματικά είναι αστείες και πολλές φορές προέρχονται από αγαπημένους και πολύ καλλιεργημένους φίλους.
Υπάρχει πλέον, επιτέλους, ένας σεβασμός σ’ αυτούς που έχουν πάρει το βάρος αυτής της τρέλας στους ώμους τους. Μιλάω φυσικά για τις περιβόητες λευκές και πράσινες φόρμες.
Υπάρχει μια αλληλεγγύη που εκδηλώνεται με πολλά πρόσωπα και που δείχνει πως ίσως μας βρει μια νέα μέρα σε συμπεριφορές αύριο.
Υπάρχει φυσικά και μια μερίδα συνανθρώπων μας που είναι άμυαλοι κι ατίθασοι. Πάντα έτσι ήταν και δυστυχώς το σύνολο έρχεται γι’ αυτούς σε δεύτερη μοίρα μετά τον εαυτούλη τους.
Τέλος, να μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι μένουμε στο σπίτι με όλες τις ευκολίες που έχει ο σύγχρονος κόσμος. Έχουμε σπίτι για να μείνουμε, θέρμανση, φαγητό, νερό, ρεύμα, τηλέφωνο και ίντερνετ, βιβλία για να διαβάσουμε, πινέλα και ρολά για να βάψουμε την πυλωτή.
Άρα, τι μας μένει; Αισιοδοξία, τήρηση των οδηγιών και Πίστη πως στο τέλος θα νικήσουμε!
Ο Αλέξης Γούλας είναι υπάλληλος του ΑΔΜΗΕ