Έναν κόσμο πολύτιμο και βαθιά ανθρώπινο… αυτό τον κόσμο ανακαλύπτω και σ’ αυτό τον κόσμο ελπίζω… #μένω_σπίτι# Πώς τα έφερε έτσι η ζωή; Απόλυτος κυρίαρχος σε όλο τον πλανήτη, η απολύμανση! Η καθημερινότητα αλλάζει πρόσωπο… Μπαίνοντας σπίτι, αισθάνομαι ανήσυχη και φοβισμένη… ένας άγνωστος ιός, εχθρός αόρατος, μας «έχει στο χέρι»!
Fan του κινηματογράφου και των θρίλερ, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έπαιζα ρόλο πρωταγωνίστριας και μάλιστα σε θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που ποτέ δεν μου άρεσαν (προτιμώ τα αστυνομικά).
Ευτυχώς, μετά το πρώτο σοκ και με την «ενημέρωση» να τρυπώνει από παντού στην ψυχή και το μυαλό μου, κατάφερα δειλά δειλά και σήκωσα κεφάλι!
Αισιόδοξη από τη φύση μου, ρομαντική, με γερές δόσεις ρεαλισμού και άτομο θρησκευόμενο με πίστη στον Θεό, άλλαξα ρότα… Για τα παιδιά μου… Για το αγέννητο εγγόνι μου… Για το Αστέρι, τη Λουλουδένια και το Νεραϊδάκι μου… Για τα αδέλφια μου… Για τους φίλους μου… Για πολλούς ακόμα… η λίστα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα… Για τα όνειρά μου, ρε γ@…ο!!!
ΝΑΙ! Μου λείπει η καθημερινότητά μου… μου λείπουν οι επιλογές που δεν έχω!
Θέλω να ακούσω το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπάει ξανά και να υποδέχομαι φίλους όπως και πρώτα.
Θέλω ν’ αγκαλιάσω, να φιλήσω, να χαιδέψω. Είμαι μητέρα και χαζογιαγιά. Θέλω να βρεθώ στην πλατεία του χωριού μου και να μυρίσω ξανά την πασχαλιά στην αυλή του πατρικού μου. Θέλω στη δουλειά να μην είμαι ανήσυχη.
Θέλω τους συναδέλφους δίπλα μου… εκ περιτροπής η εργασία τώρα, και το γραφείο μοιάζει ξένο. «Δήμος Καβάλας, λέγετε παρακαλώ…», η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής να μην έχει αγωνία κι εγώ να χαρίζω ελπίδα.
Θέλω κι άλλα, πολλά ακόμα…
Μένω σπίτι όμως… πλένω χέρια ξανά και ξανά… με ψυχραιμία και σύνεση, έρχομαι αντιμέτωπη με τον αόρατο εχθρό και ανακαλύπτω έναν κόσμο ξεχασμένο… πέρα από ταυτότητες, θρησκείες και πολιτικές συγκρούσεις, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι… στάζουν μέλι και κλείνουν πληγές! Άνθρωποι της προσφοράς και της αγάπης! Ένας κόσμος πολύτιμος και βαθιά ανθρώπινος!
Αυτό τον κόσμο ανακαλύπτω και σ’ αυτό τον κόσμο ελπίζω…
Τώρα, σκαλίζω συρτάρια και βγάζω θησαυρούς… Σκαλίζω παρτέρια και περιμένω την Άνοιξη… Ακούω μουσική και αφουγκράζομαι με πάθος ήχους ψυχής…
Πλένω χέρια ξανά και ξανά, για όσο χρειαστεί…
Πλένω χέρια, εύχομαι και προσεύχομαι…
Τώρα ξέρω… παρέα με τους φόβους τους πάνε οι άνθρωποι.
Η ελπίδα όμως και κάθε ελπίδα έρχεται για να μείνει. Η δική μου έχει όνομα και την κρατώ ακοίμητη… είναι Ελπίδα Θεού!
Η Γεωργία Τόλη είναι διοικητική υπάλληλος στο Τμήμα Κοινωνικής Προστασίας (Πρόνοια) του Δήμου Καβάλας