Καραντίνα στο πατρικό με μπαμπά Βαγγέλη, μαμά Ευδοξία και γάτα Βέσπα. Με την ελάχιστη γατοψυχολογία που γνωρίζω, η Βέσπα δείχνει να κινείται με ύφος κυρίαρχου είδους του σπιτιού. Λογικό, αφού κατάφερε να μας επιβάλλει τον δικό της τρόπο ζωής. Νωχελικά περιφερόμαστε από κρεβάτι σε καναπέ και τούμπαλιν. Μόνο στο χαλί δεν ξαπλώσαμε ακόμη. Επιφυλάσσομαι…
Ο πλέον δημοφιλής οικιακός μας προορισμός είναι η κουζίνα. Ίσως θα έπρεπε να δηλώνουμε κάπου και αυτού του τύπου τις μετακινήσεις, μήπως από ντροπή περιορίζαμε τη συχνότητα των επισκέψεων, τα τριγλυκερίδια, τη χοληστερίνη και τα πιάτα που με περισσή μαεστρία πλένει κάθε πρωί ο κυρ-Βαγγέλης.
Κατά τ’ άλλα, όπως οι περισσότεροι, έχω πολύ χρόνο να σκέφτομαι τον χρόνο και πώς να τον διαχειριστώ. Η χαρτούρα που πρέπει να τακτοποιηθεί, μια ντουλάπα στα όρια της αναξιοπρεπούς ακαταστασίας, ένα υπόγειο «η χαρά του ρακοσυλλέκτη», η –ακόμη ασυναρμολόγητη– καρέκλα γραφείου, διεκδικούν με σθένος μερίδιο του ελεύθερου χρόνου μου. Μάταια! Αντ’ αυτών, ξετρύπωσα κουτιά με παλιές φωτογραφίες και γράμματα και είδα στο λευκό ταβάνι να προβάλλει το παρελθόν. Ο χρόνος που πέρασε…
Γεμίζω ξανά το ποτήρι μου. Αμπελοφιλοσοφώντας φτάνει κανείς γρηγορότερα στην ουσία. Σε αυτή την καραντίνα δεν έχουμε απέναντί μας τον χρόνο αλλά τους εαυτούς μας. Τον χρόνο τον διδασκόμαστε έξω από κλειστές πόρτες χειρουργείων, καθηλωμένοι σε κρεβάτια με λευκά σεντόνια, σε δικαστικές αίθουσες, σε επιβατικούς σταθμούς. Σε εκείνη την τελευταία ατελείωτη διαδρομή για το στερνό αντίο που δεν προλάβαμε…
Καραντίνα στο πατρικό με τη μαμά και τον μπαμπά. Έστω και με ανορθόδοξο τρόπο, η παιδική μου επιθυμία εκπληρώθηκε, έχω μαζί τους τον χρόνο που πάντα ήθελα.
«Το να είμαι ή το να μην είμαι μαζί σου είναι το μέτρο του δικού μου χρόνου…»
L. Borges, Ο Απειλούμενος
Η Κική Μπάρμπα δηλώνει ερασιτέχνης άνθρωπος