Τρίτη 10 Μαρτίου απόγευμα, μόλις έχουμε τελειώσει το μάθημα στο εργαστήρι και περιμένουμε να ξεκινήσει το επόμενο. Βγαίνει Υπουργική Απόφαση με την οποία κλείνουν τα σχολεία και όλα τα ιδιωτικά, εξωσχολικά, εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εκεί λοιπόν συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα μάλλον είναι σοβαρά. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Και από την επόμενη μέρα ξεκινάει ο αγώνας και η μάχη της αλυσιδωτής σκέψης και του φόβου… «Πάρε αντισηπτικό–Μην ακουμπάς εκεί, ο ιός επιβιώνει στις επιφάνειες–Καθάρισε το κινητό σου, μαζεύει μικρόβια–Πλύνε τα χέρια σου για 20 δευτερόλεπτα! Τα έπλυνες δέκα; Να τα ξαναπλύνεις!–Μην πιάνεις εκεί–Μη με πιάνεις–Μη με πλησιάζεις–Βάλε μάσκα! Δεν την έβαλες σωστά!–Βγάλε τη μάσκα, δεν έχει νόημα–Βάλε γάντια! Καλά άμα είναι να τα φοράς έτσι να τα βγάλεις!–Μην πιάνεις το χερούλι, να ανοίγεις με τον αγκώνα σου….
Μικροβιοφοβικοί όλου του πλανήτη, ενωθείτε! Ήρθε η ώρα να πάρετε το αίμα σας πίσω!
Χθες το βράδυ έστειλα το μήνυμά μου και κατέβηκα να πάρω τη μαμά μου από το φαρμακείο, η οποία άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο λες και κουβαλάει όλες τις αμαρτίες του ιού πάνω της. Ξεκινάμε. Δεν είναι και άσχημα, σκέφτομαι! Αν ντυθώ λίγο πιο καλά, βάλω κραγιόν, ανοίξω το ράδιο και πάρω και λίγο κρασί σ’ ένα πλαστικό ποτηράκι, κάνω μια μίνι έξοδο! Το αλκοτέστ το προσπερνώ.
Αλλά ξέρεις τι με ενοχλεί τελικά; Τίποτα από τα παραπάνω. Με ενοχλεί που αν δω έναν γνωστό στον δρόμο, πρέπει να καθίσουμε σε απόσταση 2 μέτρων, μην τυχόν και ανταλλάξουμε επικίνδυνα σταγονίδια, με ενοχλεί που δεν μπορούμε να κάνουμε χειραψία, να φιληθούμε σταυρωτά, να με αγκαλιάσει η κολλητή μου και να της πω για τη δύσκολη μέρα που πέρασα, με ενοχλεί που δεν μπορούμε να βγούμε έξω και να πάρουμε ένα γλυκό στη μέση, με ενοχλεί και αρνούμαι να ξεκινήσω μικροβιοφοβικές πρόβες!
Ποιος είναι αυτός ο ιός που απειλεί τον αυθορμητισμό μας; Πότε έγιναν όλα τα αυτονόητα, επικίνδυνα;
Αυτά τα σταγονίδια τα οποία οι ηθοποιοί τα βλέπουμε εξαιτίας των δυνατών φωτισμών στη σκηνή, πού να το φανταζόμασταν ότι είναι από τα πιο επικίνδυνα όπλα του κόσμου;
Τελειώνω τις σκέψεις μου και πατάω τελεία. Και αφού τελείωσα τη διανοητική επανάστασή μου πάνω στο πληκτρολόγιο… ας το κάνω και με Dettol, καλού κακού.
Με αντισηπτικούς χαιρετισμούς.
Η Ναταλία-Άννα Βασιλέκα είναι ηθοποιός, θεατρολόγος