Ηζωή έχει διαφοροποιηθεί σε αυτά που καθημερινά ως επαγγελματίες θεωρούμε ότι χάνουμε. Οικονομικής φύσης απώλειες καθώς και αναζήτηση τρόπων να καλύψουμε το χαμένο έδαφος… Μια αναζήτηση η οποία για πρώτη φορά έχω καταφέρει να την περιορίσω στον χώρο του γραφείου.
Η ουσιαστική αναζήτηση όμως έρχεται αλλού, σε ένα άλλο επίπεδο. Μια αναζήτηση που αφορά σε όλα αυτά τα οποία ο ρυθμός της ζωής μάς ανάγκασε να χάσουμε· σε τέτοιον βαθμό που, πολλές φορές, να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν…
Η αναζήτηση σε προσωπικό επίπεδο αφορά στη βελτίωση της σχέσης μου με την ίδια μου την οικογένεια. Είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή ξεκινάει από τον χρόνο που τους διαθέτουμε.
Η μέρα μου λοιπόν μοιράζεται μεταξύ του γραφείου και του σπιτιού. Θα ήθελα να σταθώ στις ώρες που είμαι σπίτι, γιατί αυτό πραγματικά μου έλειπε: ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΠΙΤΙ.
Για το κάθε παιδί (έχω τρία) υπάρχει διαφορετική θεματική ενότητα…
Με τη Μιχαέλα για αρχή –είναι η μικρότερη– κύριο μέλημα είναι να περπατήσει. Αν με ρωτήσετε το δεύτερο μου παιδί πότε και πώς περπάτησε, πραγματικά δεν θυμάμαι. Είμαι πραγματικά χαρούμενος που τουλάχιστον στο τρίτο θα μάθω ποια είναι η… διαδικασία!
Για την Αλεξάνδρα, θα σταθώ στον «καλλιτεχνικό» της χαρακτήρα. Την ικανότητά της να ζωγραφίζει και την προσπάθειά της να μάθει και σε μένα…
Με τον Λευτέρη, χρόνος για ποδήλατο και ανάλυση αγώνων τένις, ακόμα και για τρέξιμο χωρίς την έγνοια του χρόνου να μας περιορίζει…
Αν με ρωτήσετε γιατί ανησυχώ… Ανησυχώ για τους γονείς, για μου τα πεθερικά μου με το βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό. Ανησυχώ για τους γιατρούς και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων που είναι πραγματικά στην πρώτη γραμμή αυτής της τιτάνιας προσπάθειας μαζί με όλους όσους βρίσκονται και πολεμάνε στον Έβρο.
Μου λείπει ο πατέρας μου· πάντα θα είχε να κάνει μια ανάλυση για ό,τι μας συμβαίνει…
Και τέλος, μέσα στην καθημερινότητά μου, προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω ένα τηλεφώνημα είτε σε φίλο είτε σε συνεργάτη για να ρωτήσω απλά αν είναι καλά…
Τα σχέδια για το μέλλον, πολλά. Ο τρόπος σκέψης έχει αλλάξει. Η αλλαγή αυτή εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από ένα βιβλίο που διάβασα στον ελεύθερό μου χρόνο. Λέει, λοιπόν, ο συγγραφέας:
«Η ελπίδα είναι μόνο το θεμέλιο. Από μόνη της δεν θα ανεβάσει την οικοδομή σου. Έχω περάσει από αυτό το παρεάκι. Στη δράση κοβόμουν. Ιδανικός συνδυασμός για στεναχώρια, απογοήτευση, κατάθλιψη και αρρώστια».
[Στέφανος Ξενάκης, Το δώρο]
Ο Γιάννης Λημνιούδης είναι υπεύθυνος κατασκευής στην εταιρία Under Construction-Building Ideas, προπονητής τένις