Αααααααααχ, καλημέρα! Ξυπνάω στις 9 το πρωί και αμέσως το μυαλό αρχίζει να πιάνει δουλειά. Ο μεγάλος μου γιος πρέπει σε μισή ώρα να είναι έτοιμος για τον παιδικό σταθμό και μετά πρέπει να πάμε τον μικρό στον παιδίατρο για το εμβόλιο και… «Αναστασίααααα, πού είναι τα ρούχα του μεγάλουυυυ;» και μετά πρέπει να προλάβουμε να γυρίσουμε νωρίς για να ετοιμάσω το σημερινό πρόγραμμα των μαθημάτων και… «Ωχ, αμάν!!! Σήμερα πρέπει να έχω έτοιμη εκείνη την παρουσίαση στα ΙΕΚ…» και πρέπει να…
[Παύση.]
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει ούτε σήμερα ούτε αύριο ούτε και τον επόμενο μήνα πιθανόν. Ένα ένοχο χαμόγελο σχηματίζεται, αλλά ο COVID-19 ανέτρεψε για μερικούς μήνες τα σχέδιά μου. Να πω ότι νιώθω άγχος; Μπααααα… Να πω ότι νιώθω απογοήτευση; Συγνώμη, αλλά όχι!
Την προηγούμενη εβδομάδα οικογενειακώς περπατούσαμε παραλιακά στην Καβάλα. Τι ωραίο συναίσθημα!!! Παρατηρούσα πράγματα που είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους αν και περνούσα κάθε μέρα από μπροστά τους τόσα χρόνια.
Αυτή την εβδομάδα «μένουμε μέσα» (The “MESA” Challenge). Έχω θυμηθεί όλα τα παιχνίδια που έπαιζα μικρός και χαίρομαι όταν ο μεγάλος μου εκστασιάζεται με αυτά. Μερικές φορές είναι πιο απαιτητικός «πελάτης» και γκρινιάζει από τη βαρεμάρα αλλά… όλα είναι ωραία.
Ο χρόνος κυλάει πιο αργά από ποτέ και δεν θυμάμαι καν τι μέρα είναι και, εδώ που τα λέμε, δε με νοιάζει κιόλας. Τι απελευθερωτικό συναίσθημα! Μοναδικό… από φοιτητής έχω να το νιώσω… αυτό που μου έρχεται στο μυαλό συχνά αυτές τις μέρες είναι η έκφραση “when life gives you lemons, make a lemonade” («όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια, φτιάξε μια λεμονάδα»).
Θα μου πεις, «ρε φίλε, εδώ μιλάμε για τον κορονοϊό, τι σκέφτεσαι για αυτόν»; Θα απαντήσω πάλι ενοχικά και θα πω ότι δεν με αγγίζει και μου φαίνεται έτη φωτός μακριά από την οικογενειακή μου εστία. Αλλά κάπου εκεί μέσα βαθιά υπάρχει ένα ελάχιστο ψήγμα φόβου, το παραδέχομαι. Άλλωστε, άνθρωπος χωρίς φόβο είναι άνθρωπος χωρίς ελπίδα. Κι εγώ ΕΛΠΙΖΩ!!!
Ο Ευριπίδης Ταρασίδης είναι δάσκαλος κιθάρας, εκπαιδευτής ΙΕΚ