Μένω σπίτι και αναπολώ εκείνα που πέρασαν, ελπίζοντας στα άλλα που θα ’ρθουν. Μένω σπίτι γιατί επιθυμώ διακαώς να επισκεφθώ τα Μετέωρα που πέρασα τόσες φορές από δίπλα τους αλλά οι προορισμοί μου ήταν άλλοι τόποι και δεν στάθηκα ποτέ να θαυμάσω την ουράνια ομορφιά τους.
Μένω σπίτι γιατί θέλω να βρίσκομαι δίπλα στα παιδιά μου, στους γάμους τους, στη γέννηση των παιδιών τους, στα προβλήματά τους, προσφέροντας πάντα μια στοργική αγκαλιά για κάθε καλό και κάθε κακό που θα τους συμβαίνει.
Μένω σπίτι γιατί έδωσα υπόσχεση στον Γιώργο «μέχρι τα βαθιά μας γεράματα» και δεν υπάρχει περίπτωση να την αθετήσω.
Μένω σπίτι γιατί με περιμένει η Μονμάρτη να βολτάρω και πάλι στα πετρωτά σοκάκια της, να θαυμάσω τους πίνακες των υπαίθριων ζωγράφων, να επισκεφθώ στην κορυφή του λόφου της την Basilique du Sacré Cœur και να πιω καφέ στην πιο μποέμικη γειτονιά του κόσμου, εκεί που πρωτοφάνηκαν τα πρώτα καμπαρέ, τα πιο ονομαστά όπως του Μαύρου Γάτου και του Κόκκινου Μύλου, με τους διάσημους θαμώνες Τουλούζ Λωτρέκ, Ματίς, Πικάσο, Βαν Γκογκ κι εκεί που ξεκίνησε η Επανάσταση αλλάζοντας την ροή της Γαλλικής Ιστορίας.
Μένω σπίτι γιατί μου δόθηκε η τέλεια ευκαιρία να τελειώσω το βιβλίο της Ναόμι Κλέιν «Το όχι δεν είναι αρκετό». Γιατί έχω αρκετό χρόνο να φτιάχνω τα σαρμαδάκια που μου έμαθε η γιαγιά μου η Αργυρώ από την Νικήσιανη, περιοχή που φημίζεται για τους υπέροχους σαρμάδες με τα αμπελόφυλλα. Γιατί αγαπώ τους φίλους μου, τους συγχωριανούς μου, την οικογένειά μου, τα ξαδέλφια μου, τον Σπίθα και θα τρελαθώ αν τους συμβεί κάτι άσχημο εξ αιτίας μου.
Μένω σπίτι για να ξαναδώ την καλοκαιρινή θάλασσα της υπέροχης πόλης μου, να ξαναβρεθώ τα βραδάκια με τους φίλους στην παραλία πίνοντας μπίρες και τραγουδώντας Χαρούλα Αλεξίου κάτω από τον νυχτερινό έναστρο ουρανό.
Μένω σπίτι γιατί θέλω να ζήσω…
Η Ηρώ Καραμανλή είναι νοικοκυρά