ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ! Συνήθως γράφω χαρούμενα και αισιόδοξα status, είναι του χαρακτήρα μου… Σήμερα όμως, επιστρέφοντας στο σπίτι από την εργασία μου και αφού είχα ακούσει πολλές ανησυχίες συνδημοτών μου (τηλεφωνικό κέντρο Δήμου Καβάλας γαρ) αντίκρισα –και πολύ σωστά μετά από τα έκτακτα μέτρα– μια άδεια πόλη και σκέφτομαι… πού πήγαν όλοι;;;
Άραγε, από αυτή την κρίση θα μάθουμε κάτι, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Πολλοί σκεφτόμαστε ότι ο κόσμος μετά από αυτή την περιπέτεια θα αλλάξει, άλλοι λένε ότι μόλις ξεχαστεί και περάσει ο φόβος θα ξαναγίνουμε όπως πριν, άπληστοι, εγωιστές και παντογνώστες.
Τι έμαθα εγώ από αυτή την κατάσταση: Συνειδητοποίησα ότι αυτό που το θεωρούμε αυτονόητο σχετικά με την υγεία μας είναι μια αυταπάτη.
Έμαθα ότι για κάποιους ανθρώπους είναι μόνιμη κατάσταση η καραντίνα, είτε σε κάποιο ίδρυμα είτε σε κάποιο νοσοκομείο, παλεύοντας για τη ζωή τους· επίσης υπάρχουν συμπολίτες μας που δεν έχουν το προνόμιο να κινηθούν μόνοι χωρίς βοήθεια (άνθρωποι με απώλεια όρασης, ακοής), απομονωμένοι και εγκαταλελειμμένοι ζουν τη δική τους φυλακή μόνιμα.
Κατανόησα ότι κανείς δεν είναι άτρωτος είτε φτωχός είτε πλούσιος είτε Χριστιανός είτε Μουσουλμάνος. Ανακάλυψα ότι τελικά οι Έλληνες, αυτός ο παρεξηγημένος λαός, στα δύσκολα είμαστε αλληλέγγυοι (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις που κοιτούν να κερδοσκοπούν σε κάθε κρίση). Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι ένα τηλεφώνημα από μια φίλη, από έναν φίλο. Τέλος, αντιλήφθηκα πόσο μάταια είναι όλα… και ότι όλα είναι πρόσκαιρα, αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη! Τίποτε δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο!
Πριν λίγο καιρό, πού να φανταζόμασταν ότι θα βλέπαμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα μόνο μέσα από το skype, ότι θα πίναμε καφέ στην ταράτσα στα 3 μέτρα, πως δεν θα φορούσαμε τα νέα μας ρούχα και παπούτσια και βλέποντάς τα στην ντουλάπα μας να είναι κρεμασμένα (πόση απληστία)… και πόσο μάταια όλα!!!
Τέλος, εύχομαι όταν περάσει αυτό το κακό, να είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι… Να σεβόμαστε τον ανάπηρο συνάνθρωπό μας και να τον κάνουμε να αισθάνεται ισότιμα με εμάς, να βοηθάμε την ηλικιωμένη γειτόνισσά μας, να παίρνουμε τηλέφωνο συχνότερα τους φίλους μας, τους γονείς μας, να αγαπάμε περισσότερο τους συναδέλφους μας… Να εκτιμάμε αυτά που έχουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Γιατί η κάθε μέρα είναι διαφορετική και απρόβλεπτη. Να μάθουμε να λέμε «ευχαριστώ», «συγνώμη», «παρακαλώ».
Τίποτε δεν είναι δεδομένο και σίγουρο…
Καλή Δύναμη σε όλους/ες.
Μένουμε σπίτι. Μένουμε ενωμένοι!
Η Ευστρατία Χριστοδούλου είναι δημοτική υπάλληλος