Οδός Κλεισούρας 3, Καβάλα
Καραντίνα, μέρα νούμερο 11. Παρόλο που νιώθω την ελευθερία μου να έχει περιοριστεί, καταλαβαίνω πως επιβάλλεται να μείνουμε σπίτι για το προσωπικό και το κοινό καλό. Όχι πως με χαλάει κιόλας, αλλά σαν σκέψη με φοβίζει για το μέλλον.
Με προβληματίζει η ανάγκη του να βγεις έξω για ψώνια, καθώς νιώθω συνεχώς έναν αόρατο κίνδυνο και δεν θέλω να πλησιάσω κανέναν.
Ευτυχώς η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια ώστε να είναι λειτουργική όπου και να βρίσκομαι. Συνεχίζω κανονικά τα projects που δούλευα και πριν.
Η μέρα ξεκινάει με δουλειά, αλλά η σημερινή είναι πολύ διαφορετική γιατί μπήκε σε «ημέρες καραντίνας» και η σύζυγός μου, δουλεύοντας πια και αυτή από το σπίτι. Βασικά, νομίζω πως ζω ένα όνειρο… Εγώ και η γυναίκα μου μαζί, στο ίδιο γραφείο για χρόνο αόριστο και απεριόριστο…
Βρήκα ευκαιρία επιτέλους να ασχοληθώ με τον κήπο του σπιτιού μου, κάτι που ως τώρα ήταν μια εργασία καταναγκαστική που ψάχναμε πιο ελεύθερο Σαββατοκύριακο θα το κάνουμε. Να φτιάξω επιτέλους την πρίζα της κουζίνας που έχει χαλάσει και το είχα υποσχεθεί στη γυναίκα μου εδώ και μήνες (11 μέρες και ακόμη δεν το έχω κάνει, βέβαια). Αφιερώνω επιτέλους περισσότερο χρόνο στο σκυλάκι μου, τρέφομαι λίγο πιο υγιεινά μιας και μαγειρεύω καθημερινά και σε όσο χρόνο μού απομένει σχεδιάζω και προσπαθώ να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για γνώση και όνειρα!
Ο Μιχάλης Τουμανίδης είναι γραφίστας