Κάθε βράδυ πέφτω για ύπνο κάνοντας την ίδια λίστα στο κεφάλι μου με τις δραστηριότητες που θα μπορούσα να κάνω την επόμενη (-ή τις πολλές επόμενες) ημέρα. Η λίστα με τις πιθανές επιλογές μου ποικίλει· από το να ολοκληρώσω έναν μισότελειωμένο πίνακα ζωγραφικής, να υλοποιήσω ένα φωτογραφικό πρότζεκτ που έχω στο κεφάλι μου μήνες, να παρακολουθήσω μια από τις αμέτρητες καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες (θεατρικές παραστάσεις, περιηγήσεις σε μουσεία, σεμινάρια) οι οποίες με ενθουσίασαν τρομερά όταν τις ανακάλυψα ή, έστω, να διαβάσω τα τελευταία πέντε μαθήματα που χρωστάω για πτυχίο (καθώς μέχρι τώρα –νόμιζα– πως δεν το έκανα γιατί δεν είχα χρόνο).
Αλλά όχι, το πιο δημιουργικό πράγμα που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι σπανακόρυζο.
Και πέρασα όλες τις προηγούμενες μέρες αγχωμένη γι’ αυτό. Έχοντας στο μυαλό μου πως πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτό τον χρόνο που μας δίνεται για αυτοβελτίωση, για δημιουργία, για εκμάθηση νέων πραγμάτων, για συμφιλίωση με τον εσωτερικό μας κόσμο, για γυμναστική… Και πέρασα πολλές ώρες κλαίγοντας, αγκαλιά με τον δύσμοιρο γάτο μου (ο οποίος είναι τόσο ευτυχισμένος με αυτή την καραντίνα που είμαι όλη μέρα σπίτι και κάνουμε παρέα), πνιγμένη σε τύψεις τύπου «εγώ στεναχωριέμαι που θα κλειστώ στο σπίτι, αλλά ο κόσμος πεθαίνει».
Και τότε θυμήθηκα μια συμβουλή που δίνω τα τελευταία χρόνια στον εαυτό μου: «Δεν πρέπει να φρικάρεις που φρικάρεις». Κάποια πράγματα είναι σοβαρά και στενάχωρα και δύσκολα και πολύ τρομακτικά και θα μας δημιουργήσουν πανικό και άγχος και κλάματα. Αυτό που δεν πρέπει να μας δημιουργήσουν είναι τύψεις και ενοχές γι’ αυτό που νιώθουμε. Αυτό που ζούμε είναι κάτι πρωτόγνωρο και πρέπει να είμαστε επιεικείς με τους εαυτούς μας, να μην πιέζουμε τις καταστάσεις και να λειτουργούμε με όποιον τρόπο μας κάνει να νιώθουμε πιο ήρεμοι και ασφαλείς.
Αν κρατούσα καθημερινό ημερολόγιο λοιπόν θα έμοιαζε κάπως έτσι:
Αγαπητό ημερολόγιο, ημέρα καραντίνας νο ∞.
Σήμερα ξύπνησα στις 2:30 μ.μ., αρκετά αργά ώστε να μην έχω να διαχειριστώ όλο το πρωινό ξύπνια, μα και αρκετά νωρίς για να αδράξω τη μέρα (χα χα χα).
Αφού διάβασα όλα τα μηνύματα φίλων-συναδέλφων σε όλες τις κοινές συνομιλίες σε φέισμπουκ και βάιμπερ, σηκώθηκα και έφαγα μπισκότα – όχι τα υγιεινά, με βρώμη και σπόρους τσία, αυτά από το λιντλ με το πορτοκάλι στη μέση.
Έπειτα, μεταφέρθηκα στο μπράτσο του καναπέ –το αγαπημένο μου μέρος ενός καναπέ– και ξεκίνησα την ημέρα μου παίζοντας διαφορά παιχνίδια στο διαδίκτυο (tichu στο dod) για τις επόμενες ώρες ώσπου να πεινάσω τόσο πολύ, φτάνοντας στο σημείο να μαγειρεύω τρώγοντας και ταΐζοντας τον γάτο εναλλάξ, φέτες μορταδέλα.
Οι επόμενες πολλές ώρες, αγαπητό ημερολόγιο, πέρασαν με ένα εναλλασσόμενο μοτίβο αλλαγής θέσεων στον καναπέ ώστε να βολεύεται ο γάτος, τυχαίων ασκήσεων με τα βαράκια που βρίσκονται μονίμως σε περίοπτη θέση για την ευκολότερη χρήση τους, ξαφνική μελαγχολία και με επιδρομές στην κουζίνα, λερώνοντας πιάτα, με μπαγκράουντ τρας αμερικάνικα ριάλιτι μα και ελληνικότατο μάστερ σεφ.
Ακόμη μια μέρα που το πιο δημιουργικό πράγμα που έκανα, ήταν σπανακόρυζο! Και δεν πειράζει.
Η Αναστασία Καλαϊτζίδου είναι μπαρτέντερ και ενίοτε φοιτήτρια στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας