Πάντα πίστευα πως η ζωή είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο από αυτά που σε κρατούν σε αγωνία μέχρι να γράψει «ΤΕΛΟΣ» ο συγγραφέας. Τώρα, η ζωή σταμάτησε στην ίδια σελίδα. Έβαλα τον σελιδοδείκτη και το άφησα στο τραπέζι. Να περιμένει! Μπορώ όμως να γυρίσω στην αρχή και να προσέξω τις λεπτομέρειες που ξέφυγαν από την πρώτη ανάγνωση…
Μπορεί εκείνο το μικρό σημαδάκι, το κόμμα, να το διάβασα λάθος και να έβγαλα άλλο νόημα· ή στην τελεία του συγγραφέα να εισέπραξα διαφορετικά το μήνυμα. Μπορεί η δεύτερη ανάγνωση να αλλάξει και την εικόνα του ήρωα…
Όλα αυτά τα «μπορεί» που δεν τους έδινα σημασία και τα προσπερνούσα, τώρα μου δίνουν άλλες δυνατότητες. Επαναπροσδιορισμό, αφομοίωση, διόρθωση.
Δεν με ενοχλεί καθόλου που δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Αγαπώ το σπίτι μου, μιλώ με τους φίλους μου στο τηλέφωνο, γελάμε για να ξορκίσουμε τους φόβους μας και ονειρευόμαστε την επόμενη συνάντησή μας.
Σπαράζει η ψυχή μου για τα χιλιάδες θύματα αυτού του αόρατου εχθρού αλλά ανθρώπινα και εγωιστικά λέω: «άλλη μια μέρα πριν από τη ΝΙΚΗ».
Αρνούμαι να γίνω ειδική αναλύτρια για το πώς βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση… Υπάρχουν οι επιστήμονες γι’ αυτό! Και υπακούω στις προτροπές τους με ευλάβεια.
Πάντα χαιρόμουν με τα μικρά πράγματα, τώρα χαίρομαι με τα ακόμη μικρότερα.
Δεν αγαπούσα τη βροχή, όμως σκέφτομαι με διαστροφική ευχαρίστηση πώς μπορεί να διασπά αυτό το μικρό φονικό πλασματάκι που μπήκε απροσκάλεστα στις ζωές μας.
Μου αρέσει η ιδέα να πέφτουν οι σταγόνες της πάνω του και αυτός ο μικρούλης ιός να διαλύεται.
Αν θα μπω σε διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης; Δεν ξέρω αν το θέλω…
Δεν θα πω «τι μας βρήκε»; Περάσαμε και χειρότερα… άλλωστε, ποτέ δεν ξέραμε τι θα μας έβρισκε.
Πάντα πορευόμασταν παρέα με τους φόβους μας.
Ποτέ δεν γνωρίζαμε το αύριο· νομίζαμε ότι το γνωρίζαμε!
Τώρα είμαι εδώ και απαιτώ από μένα να φερθώ εγωιστικά.
Η καλύτερή μου φίλη είναι η χλωρίνη και με το μικρό μπουκαλάκι αντισηπτικού ζούμε έναν μεγάλο έρωτα.
Το βιβλίο της ζωής μου, εκεί, ανοιχτό. Μια άσπρη σελίδα… περιμένει.
Προς το παρόν ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ και ονειρεύομαι: τον ήλιο που θα ξαναβγεί, τους ανθρώπους που αγαπώ και θα τους ξαναβρώ και τη ΖΩΗ που μας περιμένει εκεί έξω.
Και της το χρωστάμε… γιατί χωρίς εμάς δεν θα υπάρχει!
Η Έφη Λοϊζά είναι συνταξιούχος Ολυμπιακής Αεροπορίας, Γραμματέας Κοινωνικού Πανεπιστημίου Ενεργών Πολιτών και συντονίστρια στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής