Ηώρα είναι 07:30 και όλοι κοιμούνται ακόμη. Ντύνομαι βιαστικά, στέλνω το sms στο 13033 και βγαίνω για την πρωινή βόλτα του Τζακ. Ερημιά στη γειτονιά, αφού δεν έχει σχολείο για τους μικρούς και δουλειά για τους μεγαλύτερους.
Επιστροφή, και με τη συνοδεία του πρώτου καφέ, κάθομαι στο γραφείο μου καθώς έχω μάθημα στις 09:00 διαδικτυακά. 41 οι συμμετέχοντες, μαγκωμένοι στην αρχή αλλά με ερωτήσεις και συμμετοχή στη συνέχεια, ο νέος τρόπος διδασκαλίας έχει θετική αποδοχή από τους φοιτητές. Συνεχίζω με απαντήσεις σε απορίες είτε μέσω e-mails είτε με τηλεδιάσκεψη, με διόρθωση εργασιών, με συγγραφή κάποιων ξεχασμένων επιστημονικών άρθρων και με προγραμματισμό των ερευνητικών έργων, αφού το Πολυτεχνείο εργάζεται είτε με φυσική είτε με απομακρυσμένη παρουσία του διοικητικού προσωπικού.
Είναι φανερό λοιπόν ότι η εργασιακή καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει πολύ ως προς το περιεχόμενο αλλά μόνο ως προς το σκηνικό που λαμβάνει χώρα. Αν θέλω να το δω και θετικά, γλίτωσα και την καθημερινή μετακίνηση Καβάλα-Ξάνθη.
Επειδή δε, όλοι εστιάζουν στα αρνητικά της περιόδου, άλλο θετικό είναι ότι μαζεύτηκε πάλι μαζί η οικογένεια και έχουμε χρόνο to know us better.
Παράλληλα, βρήκα χρόνο και θα αρχίσω επιτέλους το Χρονικό του κόσμου του Ασίμωφ και την Αλγοριθμική τέχνη των αποφάσεων των Christian και Griffiths που είχαν παρκαριστεί στη βιβλιοθήκη.
Βέβαια, στον περισσότερο χρόνο περισυλλογής που έχουμε, όλοι αναρωτιόμαστε πόσο θα κρατήσει όλο αυτό, αλλά το κυριότερο τι θα φέρει μετά. Είναι δύσκολο να κάνουμε προβλέψεις, ιδίως για το μέλλον, που έλεγε και ένας Δανός φίλος μου.
Έχουμε πάρει μια ιδέα από τον Όργουελ, αλλά θεωρώ ότι η επιδημία αυτή θέτει τη γενιά μας μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα. Σε προσωπικό επίπεδο, να θυσιάσουμε την ιδιωτικότητα για την προστασία της δημόσιας υγείας και στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο να προτιμήσουμε την απομόνωση (χωρική/εθνικιστική) ή την παγκόσμια αλληλεγγύη.
Είναι σίγουρο ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει, αλλά είναι επίσης σίγουρο ότι οι αποφάσεις που θα πάρουμε θα αλλάξουν τον κόσμο όπως τον ξέρουμε για τα επόμενα χρόνια. Θα αλλάξουν όχι μόνο την καθημερινότητά μας, αλλά και δομικά την κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική.
Αν θέλω να γενικεύσω και να βγάλω ένα δίδαγμα από αυτό που ζούμε είναι το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες κρίσεις της εποχής που ζούμε, δηλαδή ονομαστικά η επιδημία του κορονοϊού, το προσφυγικό και η κλιματική αλλαγή, δεν μπορούν να περιοριστούν αυστηρά χωρικά και άρα η αντιμετώπισή τους απαιτεί διακρατικές δράσεις και παγκόσμια αλληλεγγύη.
Ελπίζω όλοι μας να πάρουμε αυτό το μήνυμα και να πιέσουμε αυτούς που αποφασίζουν να το πάρουν και αυτοί.
Ζούμε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. «Από μέρους μου είμαι αισιόδοξος, δεν φαίνεται ιδιαίτερα χρήσιμο να είναι κανείς οτιδήποτε άλλο» (Ουίνστον Τσώρτσιλ).
Ο Γιώργος Γκαϊντατζής είναι Αναπληρωτής Καθηγητής, Διευθυντής Εργαστηρίου Περιβαλλοντικής Διαχείρισης & Βιομηχανικής Οικολογίας στο Τμήμα Μηχανικών Παραγωγής & Διοίκησης της Πολυτεχνικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και πρόεδρος του Φορέα Διαχείρισης Δέλτα Νέστου-Βιστωνίδας-Ισμαρίδας και Θάσου