Χρήστος Τσίρκας: Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Καβαλιώτες μοιράζονται με τους αναγνώστες του KAVALA POST σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές από την καθημερινότητά τους «μένοντας στο σπίτι»

Ηζωή εν μέσω πανδημίας (;)… Ξυπνώ το πρωί και για εμένα δεν έχει αλλάξει κάτι – τουλάχιστον μέχρι και την ώρα που γράφω το κείμενο αυτό. Πρέπει να ετοιμαστώ για να κατέβω στη δουλειά. Βλέπετε, εργάζομαι στον τομέα του εφοδιασμού καταστημάτων ειδών πρώτης ανάγκης.

Καλός καθαρισμός των χεριών και χρήση γαντιών νιτριλίου για την προφύλαξή μας στον χώρο εργασίας, αλλά και έξω, στα σημεία εφοδιασμού, μεγάλη προσοχή.

Οι αντιδράσεις του κόσμου, ανάμεικτες. Στην πλειοψηφία όμως, επικρατεί η προφύλαξη –ή ο φόβος– ενώ λίγοι πλέον είναι αυτοί που δεν δέχονται τα μέτρα, πιστεύοντας ότι δεν χρειάζεται.

Η δουλειά τελειώνει πιο γρήγορα αυτό το διάστημα και η επιστροφή στο σπίτι γίνεται νωρίτερα. Μα το σπίτι δεν είναι πλέον αυτό που γνώριζα. Έχει μετατραπεί σε ένα εύθραυστο καταφύγιο. Υπάρχει πλέον ένα πρωτόκολλο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να μπούμε μέσα.

Ζω με τη σύντροφό μου τη Θεοδώρα και τον αγαπημένο μας Μίσσα, τον σκύλο μας που 14 χρόνια τώρα αποτελεί κομμάτι της δικής μας οικογένειας. Η Θεοδώρα, ως εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα, από την πρώτη στιγμή βρίσκεται εγκλεισμένη στο σπίτι τηρώντας τα μέτρα. Γι’ αυτήν άλλαξαν όλα. Πλέον, προσπαθεί να διδάξει τους μαθητές της χρησιμοποιώντας την τεχνολογία –βλέπε βιντεοκλήσεις– χάνοντας έτσι την αμεσότητα και τη χημεία μεταξύ τους.

Καταφέραμε να περιορίσουμε την είσοδο «ξένων στοιχείων» από την κεντρική είσοδο του σπιτιού μας, αλλά ξεχάσαμε να πράξουμε το ίδιο και για την είσοδο από την τηλεόραση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να «νοσήσουμε» τις πρώτες μέρες από το κλίμα πανικού που δημιουργήθηκε από τα Μέσα Μαζικής Καταστρ… Ενημέρωσης. Πλέον όμως, αποβάλαμε τα περισσότερα βλαβερά στοιχεία και οι ειδήσεις έρχονται πλέον φιλτραρισμένες, πραγματοποιώντας το επιτελικό τους καθήκον, δηλαδή την άκριτη ενημέρωση.

Παρατηρούμε ότι αυτή η συνθήκη που έχει δημιουργηθεί, βοηθάει στο να εξωτερικεύσει ο καθένας τον πραγματικό του εαυτό. Με λύπη διαπιστώνουμε ότι ακόμα και σε αυτή η δύσκολη περίοδος, αντί να μας βρει ενωμένους, εμείς διχαζόμαστε. Έχουμε αρπάξει το σχοινί και ξεκινάμε μια διελκυστίνδα, ενώ θα έπρεπε να βρισκόμαστε όλοι από τη μία πλευρά και μόνος αντίπαλός μας, ο «εχθρός».

«Ατομική ευθύνη», «συλλογική ευθύνη», «κρατική ευθύνη». Ό,τι κι αν μπει μπροστά, η ευθύνη παραμένει. Παραμένει όμως σαν ένα μπαλάκι που χτυπιέται προκειμένου να φύγει μακριά από εμάς. Δεν πρέπει να φύγει όμως. Δεν πρέπει να πετάξουμε το μπαλάκι μακριά μας. Δεν πρέπει να ζήσουμε χωρίς ευθύνη, ως ανεύθυνοι δηλαδή. Είχαμε πάντα την ευθύνη των πράξεών μας. Απλά, δεν κατανοούσαμε την έννοιά της. Είμαι υπεύθυνος για εμένα αλλά και για τους γύρω μου. Ακόμα και για αυτούς που δεν είναι γύρω μου, αλλά μακριά μου. Έχω ευθύνη για τη γη που πατώ και που θα πρέπει να πατήσουν κι άλλοι πολλά χρόνια μετά από εμένα. Έχω ευθύνη… Έχουμε ευθύνη!

Και επειδή είμαι και παραμυθάς –αφηγητής ιστοριών για την ακρίβεια–, θα επικαλεστώ έναν μύθο του Αισώπου που κατά τη γνώμη μου ταιριάζει κάπως στην περίπτωσή μας:

Ένας πλούσιος Αθηναίος ταξίδευε με καράβι, όταν η θάλασσα αγρίεψε. Αγρίεψε τόσο που αναποδογύρισε το σκάφος και βρέθηκαν όλοι στην υγρή κοιλιά της. Τεράστια κύματα υψώνονταν γύρω τους, κάνοντας τις προσπάθειές τους ακόμα πιο δύσκολες. Ο πλούσιος Αθηναίος άρχισε τότε να επικαλείται, κλαίγοντας, τη θεά Αθηνά να τον βοηθήσει κι αυτός για αντάλλαγμα, θα της έστηνε μνημείο.

Κάποιος από δίπλα του, δεν άντεξε και του φώναξε: «Καλά κάνεις και προσεύχεσαι στη Θεά, αλλά, φίλε μου, κούνα κι εσύ τα χέρια σου για να κρατηθείς στην επιφάνεια». Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Έτσι κι εμείς πρέπει να πράξουμε. Ας κουνήσουμε λίγο τα χέρια μας. Η στεριά είναι απέναντι. Κολυμπήστε!


Ο Χρήστος Τσίρκας είναι ιδιωτικός υπάλληλος