2020!!! Νέα χρονιά, νέοι στόχοι, νέα όνειρα, νέοι ορίζοντες, νέες προκλήσεις, νέες εμπειρίες! Κάπως έτσι ξεκίνησε η χρονιά! Με περισσό πάθος να ζήσω την κάθε ημέρα και στιγμή και με πείσμα, θαρρώ, να πετύχω αυτά που εγκατέλειψα την προηγούμενη και να βάλω νέες στιγμές στο δικό μου κουτάκι αναμνήσεων!
Ξαφνικά όμως, νά τη λοιπόν μπροστά μου, μπροστά σε όλους μας, η μεγαλύτερη πρόκληση όλων! Η επιβίωση (σωματική και οικονομική) μέσα σε μία πανδημία που λογίζεται ως ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές συνέπειες που θα αντιμετωπίσουμε μετά.
Και για χάρη της πανδημίας ήρθε και η «καραντίνα»!
Επιτέλους σπίτι!!! Σε αυτήν τη φωλιά που με όλες τις υποχρεώσεις που επέβαλα στον εαυτό μου δεν μπόρεσα να τη χαρώ όσο θα ήθελα! Σπίτι με την οικογένεια! Ξαφνικά, η μέρα μου γέμισε γέλιο, παιχνίδι, τραγούδι, αγκαλιές, παραμυθομαγειρέματα και όλους αυτούς τους όμορφους εκνευρισμούς από τις σκανδαλιές των κοριτσιών μου! Και ζωγραφιές και χρώματα και μουσικές και τόσα μα τόσα άλλα, ακόμα και γυμναστική!!! Ποιος; Εγώ, γυμναστική!!! Ευκαιρία να γίνω και εγώ ξανά παιδί!!! Για δες που ξαφνικά αυτός ο εγκλεισμός που μας απομάκρυνε από όλα όσα μέχρι χθες είχαμε ως ρουτίνα και νομίζαμε ότι μας όριζαν ως άτομα, είναι το πιο γλυκό δώρο που θα μπορούσε να μας χαριστεί. Το μόνο που λείπει είναι οι παππούδες, που μαθαίνουν βέβαια με ταχύρρυθμα μαθήματα να χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες για να βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Η ανάγκη, βλέπεις… Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο τα κορίτσια μου θέλουν να βλέπουν παρά εμένα!!!!
Ο χρόνος λοιπόν, αυτό το υπερπολύτιμο αγαθό, μας προσφέρεται τώρα απλόχερα για να τον ΖΗΣΟΥΜΕ! Πλέον βρίσκουμε χρόνο να ζήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, τους ανθρώπους που θα γίνουν οι θάλασσες στις οποίες θα ταξιδεύουμε στο μέλλον, αλλά και να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με όσους βρίσκονται εκτός σπιτιού. Τώρα στον εγκλεισμό θα λάμψουν οι ουσιαστικές σχέσεις. Αυτές που θα έχουμε και βγαίνοντας από το σπίτι και (ίσως) όχι αυτές που μέχρι χθες θεωρούσαμε ότι όριζαν τη ζωή μας! Βέβαια, ποιος ξέρει; Ίσως η μαγεία της τεχνολογίας να δημιουργήσει και νέες σχέσεις, πιο δυνατές, μιας και θα στηρίζονται στον λόγο και όχι στην επαφή, στην πνευματική επαφή και όχι στον οπτικό ενθουσιασμό.
Και επειδή οι άνθρωποι που αξίζουν στη ζωή μας είναι δίπλα μας ακόμα κι αν είναι χιλιάδες μίλια μακριά, η ανησυχία πάντα είναι λίγο μεγαλύτερη γι’ αυτούς. Γιατί η καρδιά κρατάει τους δικούς της κήπους πάντα ανοιχτούς και περιμένει ένα καλό νέο! Και εγώ έτυχε στη ζωή μου να έχω πολλούς δικούς μου ανθρώπους μακριά∙ τον αδερφό μου που ζει ξενιτεμένος (αλλά βρίσκεται σε καλά χέρια), τους φίλους που ζουν διασκορπισμένοι σε Ευρώπη και Ελλάδα… πάντα κοντά-πάντα μακριά.
Ωστόσο, το σημαντικότερο όλων σε αυτή την υποχρεωτική απομόνωση είναι ότι μας δίνεται ο χρόνος να ξαναβρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό το παιδί που σκαρφάλωνε στα δέντρα και έπαιζε πετροπόλεμο και μπάλα, αυτό τον έφηβο αντάρτη που ήθελε έναν καλύτερο κόσμο και δεν φοβόταν να το εκφράσει ανοιχτά, χωρίς συμβιβασμούς, αυτό τον φοιτητή που πείσμωσε θεωρώντας ότι με τη γνώση του μπορεί να αλλάξει πια τον κόσμο και δεν θα σταματούσε μέχρι να τα καταφέρει! Αυτόν που κρύβουμε μέσα μας και ξεχάσαμε μπλεγμένοι στις δουλειές και τις κοινωνικές υποχρεώσεις. Αυτόν που θάψαμε από φόβο μη δε γίνουμε αρεστοί στον περίγυρό μας… Να ξαναγίνουμε ΕΜΕΙΣ! Να μπορούμε πια στον καθρέπτη να βλέπουμε το ΕΓΩ μας και να μας χαμογελάμε χωρίς βάρος και κούραση. Να ξαναβρούμε όλα αυτά που μας γεμίζουν ουσιαστικά και να μην τα αφήσουμε να φύγουν ξανά.
Και όταν βρούμε ξανά τον εαυτό μας, να βγούμε πάλι εκεί έξω με νέα δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο και να τον φτιάξουμε όπως τον ονειρευόμασταν παιδιά, για τα δικά μας παιδιά!!! Το μέλλον είναι μπροστά και θα είναι όπως το ονειρευόμασταν: Πολύχρωμο, όμορφο, ειρηνικό και με αλληλοϋποστήριξη… Όπως τότε που όλα τα παιδιά έμπαιναν στο παιχνίδι· κανένας δεν ήταν παράταιρος, κανένας δεν περίσσευε!
Και γρήγορα θα γίνει και αυτή η «καραντίνα» μία ανάμνηση που θα κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Ας ανακαλύψουμε και ας κρατήσουμε τον καλύτερο εαυτό μας από αυτή την πρόκληση… Είναι η ΕΜΠΕΙΡΙΑ της ζωής μας, ας τη ΖΗΣΟΥΜΕ!
Η Αναστασία Μιρλή είναι Βιολόγος, υπάλληλος του Φορέα Διαχείρισης Δέλτα Νέστου, Βιστωνιδας, Ισμαριδας και Θάσου, υποψήφια Διδάκτορας του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΔΠΘ (Εργαστήριο Υδρολογίας και Υδραυλικών Έργων)