Διαβάζω τα ημερολόγια γνωστών και αγνώστων συμπολιτών μου που έχουν να γράψουν. Εγώ τι έχω να γράψω; Αγαπημένος μου φίλος (για τους αρχαίους, πλεονασμός, αλλά μόνοn αυτός ο χαρακτηρισμός τού πρέπει) μου προτείνει να γράψω. «Δεν σε φοβάμαι εσένα», λέει.
Εγώ φοβάμαι τον εαυτό μου! Σε μέρες εγκλεισμού, ένα παραπάνω. Πρωτόγνωρες καταστάσεις, σχεδόν απόκοσμες! Ακούς να μιλούν για «ελευθερία» ή για «στέρησή της». Για περιορισμούς στα αυτονόητα και στα κεκτημένα.
Απαντώ αφελώς (;): Ε, και; Φτιάξε ή βρες καινούργια αυτονόητα, καινούργια κεκτημένα. Αυτά που είχες ξεχάσει και που η καθημερινότητά σου είχε πλάσει έναν μύθο ότι θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν να τα απολαύσεις.
Τα ίδια πάνω-κάτω γράφω με τους προλαλήσαντες, ε; Κι όμως, νομίζω ότι αυτό είναι το κέρδος, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι μέσα σ’ αυτό που ζούμε. Να ξανακερδίσεις αυτά που άφηνες πίσω ως δεδομένα.
Και ναι! Ντρέπομαι που το λέω μέσα στη θλίψη, αλλά χαμογελάω όταν μέσα στο σπίτι που η τύχη (;), η μοίρα (;), ο Θεός (;) γενναιόδωρα εξασφάλισε για μένα, βλέπω τα δύο φωτεινά μου αστέρια να είναι υγιή και χαμογελαστά. Ντρέπομαι που το λέω μέσα στη θλίψη, αλλά ευγνωμονώ την τύχη (;), την μοίρα (;), τον Θεό (;) που στέκομαι πλάι τους και τα στηρίζω. Ντρέπομαι που το λέω μέσα στη θλίψη, αλλά είμαι περήφανη και χαίρομαι για τους Ανθρώπους γύρω μου, που θυσιάζουν καθημερινά…
…την ομορφιά που ακούγεται από μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
τη θωριά ενός άστρου, το όνειρό τους.
Γιατί αυτοί πρέπει να τ’ αποχαιρετήσουν όλ’ αυτά και να ξεκινήσουν γιατί είναι υπεύθυνοι για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα…
για όλα τα όνειρα.
Γιατί αυτοί ΘΕΛΟΥΝ να λέγονται Άνθρωποι.
Και ναι! Αφελώς (;) και πάλι, είμαι αισιόδοξη. Ότι όλη αυτή η μανία που σαρώνει τον κόσμο και τις ψυχές μας θα μας αφήσει δυνατούς. Ίσως μετά από κάποιο διάστημα που θα χρειαστεί να συμμαζέψουμε τα ερείπιά μας, να μάθουμε ξανά να αγγίζουμε τον άλλο κυριολεκτικά, τότε οι πληγές μας θα γιάνουν με ίαμα τις αγκαλιές!
Η Βίκη Γιαρίμπαπα είναι φιλόλογος