Αθηνά Παναγιωτίδου: Σκέψεις ζωγραφισμένες στον καμβά της υπομονής

Καβαλιώτες μοιράζονται με τους αναγνώστες του KAVALA POST σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές από την καθημερινότητά τους «μένοντας στο σπίτι»

Θα σας πω μια ιστορία… Πικρή, αλλά αληθινή! Παραμύθια γράφω άλλωστε, που λένε αλήθεια! Και αναπολώ τις μέρες που, μπαίνοντας στον βρεφονηπιακό σταθμό, τα λέω στα παιδιά κι εκείνα με κοιτούν με μάτια που λάμπουν!

Μια φορά και κανέναν καιρό λοιπόν…
Διότι δεν ήταν καλός ο καιρός…
Σκοτείνιασε και άρχισε να βρέχει δάκρυα!
Όπου κι αν κοιτάξεις, άνθρωποι σκυθρωποί και βουβοί μπρος στον αόρατο εχθρό!
Ζωστήκαμε όλοι τις ασπίδες μας τυλιγμένες σε αντισηπτικό.
Με γάντια ασπρογάλανα, μασκοφορεμένοι παρελάζουμε στους δρόμους σαν σε καρναβαλίστικη παρέλαση… δίχως μουσικές και άρματα!
Φοβισμένοι, τρομαγμένοι περιμένουμε την επόμενη μέρα… και την επόμενη μέρα… και την επόμενη… κι αυτή η κατρακύλα, σταματημό δεν έχει!

Είναι κι αυτές οι πανελλήνιες εξετάσεις της κόρης μου!
Διάβασμα, τηλεδιασκέψεις… θαρρείς και είμαστε αρχηγοί κρατών που παίρνουμε αποφάσεις επί αποφάσεων, άγχος, κλάματα, γέλια…
«Μαμά, θα τελειώσει ποτέ όλο αυτό;» με ρωτάει η μικρή μου κόρη!
«Θέλω να παίξω με την Αλίκη στην αυλή του σχολείου»!
Αν θα τελειώσει δεν ξέρω… νομίζω πως ξέρω όμως πώς άρχισε…
Άρχισε με ένα παραμύθι…

Κάποτε λοιπόν, στη μακρινή Κίνα, ένας κορονάτος υιός βγήκε βόλτα.
Ταξίδεψε σε πολλές χώρες.
Και κάποια στιγμή κουράστηκε κι αποφάσισε να ανοίξει ένα μπαρ… Το μπαρ «Το ναυάγιο»…
Γιατί όπου πήγαινε, άφηνε πίσω του ναυάγια και κατεστραμμένες ζωές!!!
Σε αυτό το μπαρ «Το ναυάγιο» λοιπόν, βρέθηκα προχθές κυνηγημένη από την Πολιτική Προστασία και με ένα SMS στο κινητό μου που έλεγε… συγνώμη πάω στο «ναυάγιο», αλλά εσείς γράψτε ότι πάω φάρμακα στη μάνα μου…
Και με πίστεψαν και βρέθηκα με τον υιό τον κορονάτο στο μπαρ, να πλένουμε με μανία τα χέρια μας στην τουαλέτα και να ακούμε την Αρλέτα να τραγουδάει…
Προχτές αργά στο μπαρ το ναυάγιο…

Ναυάγησαν οι ζωές μας, φίλοι μου, τα «πρέπει» και τα «θέλω» μας, τα «σ’ αγαπώ» που δεν προλάβαμε να πούμε, οι αγκαλιές που μας έλειψαν, η μάνα μας, ο πατέρας μας, τα αδέρφια μας, η δουλειά μας και όλα όσα χτίσαμε και αποκτήσαμε!

Μας λείπουν όλα… όλα!!!

Υπάρχει όμως μια μικρούλα λέξη που εμείς οι απλοί άνθρωποι την έχουμε καρφίτσα στο πέτο μας… ΥΠΟΜΟΝΗ λέγεται.

Και δεν τη χάνουμε ποτέ.

Δεν πρέπει να τη χάσουμε!!!

Είναι μέρες τώρα που την έχουμε καρφιτσωμένη στο πέτο της ζωής μας!

Ας την κρατήσουμε εκεί… μέχρι να κλείσει το μπαρ «Το ναυάγιο» και ο ένοικός του να γυρίσει από εκεί όπου ήρθε!!!

… Γυρίζω σπίτι… ο δρόμος, άδειος… μια γάτα στη γωνία νιαουρίζει κι ένα παιδί με κοιτάζει από το απέναντι μπαλκόνι και μου χαμογελάει…

Γι’ αυτό το παιδικό χαμόγελο θα κάνω υπομονή… και θα κλειστώ στο σπίτι όσο πρέπει!!!

Για τα παιδιά μας, για την υγεία μας, για τη ζωή μας, ρε γαμώτο!!!


Η Αθηνά Παναγιωτίδου είναι παιδαγωγός-συγγραφέας-πολιτικός, προϊσταμένη του 4ου Βρεφονηπιακού Σταθμού Καβάλας