Δεν με πειράζει να είμαι στο σπίτι, γιατί το αγαπώ και έχω την τύχη να μπορώ να βγω στο μπαλκόνι μου και να νιώθω όπως ο Leonardo Di Caprio στον Τιτανικό. Με πειράζει αφόρητα που στερούμαι τις αγκαλιές, τα φιλιά και την «απτή» αγάπη των μαθητών μου. Είμαι άνθρωπος που «ακουμπάει». Ξέρω τα κορμιά που «σμίλεψα», σαν το δικό μου…
Μου λείπει η άμεση επαφή και φοβάμαι μη χρειαστεί να μου λείπει για καιρό ακόμα.
Με τα παιδιά μου, μικρά και μεγάλα, μιλάω και τους βλέπω (Skype, Messenger, Viber κ.λπ.), αλλά δεν τους ακουμπάω…
Πόσο μου λείπει η τρανταχτή αγκαλιά της Μαίρης, η τρυφερή της Κατερίνας, η δοτική της Έλενας, της Παναγιώτας, της ταλαντούχας Εύας… όλων! Μέχρι… δακρύων!
Έλεγα στην αρχή της περιπέτειάς μας, του εγκλεισμού δηλαδή, πως όταν περάσει το κακό, οι αγκαλιές και τα φιλιά θα είναι πιο αληθινά, γιατί θα εμπεριέχουν «κίνδυνο».
Με πειράζει όμως που δεν ξέρω ΠΟΤΕ θα μπορέσω να τις αγκαλιάσω και να τις φιλήσω όλες ξανά…
Η Γκαμπριέλα Καζόλη είναι καθηγήτρια χορού