Χαίρετε, φίλες και φίλοι! Καλό μήνα να ’χουμε! Το ξέρω πως ακούγεται «κάπως» η ευχή… Ναι, μπήκε η 1η του Απριλίου και ναι, οι ζωές μας κυλούν τελευταία σαν ένα κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο..!
Είναι ο κορονοϊός…
Ορθογραφικά, μού φαίνεται πιο σωστό το «ρ» με «ω», ενώ εντελώς άσχημα στ’ αυτιά μου ηχεί η λέξη κοροναϊός. Μια και τη βλέπω γραμμένη παντού τη λέξη, όλα με «ο», ας είναι… Προσωπικά, μετρώ 10 μέρες συνεχούς παραμονής στο σπίτι εξαιτίας του κορονοϊού (είναι ρεκόρ για μένα και τους περισσότερους, φαντάζομαι, και ομολογώ πως πάω να σκάσω) με μόνη εξαίρεση στον κανόνα μια «επίσκεψη» στον κάδο απορριμμάτων που βρίσκεται απέναντι από την πολυκατοικία μου και στο αυτοκίνητό μου (απέναντι κι αυτό) για την μπαταρία του οποίου –με έκπληξη διαπίστωσα– πως δεν μας άφησε ακόμα!
Πολλά ακούστηκαν για τον συγκεκριμένο ιό, τα περισσότερα τρομερά, κάποια άλλα υποτιμητικά, με υπονοούμενα περί συνωμοσίας… Από τη στιγμή που οι επιστήμονες, οι ειδικοί δηλαδή, θεωρούν τον κίνδυνο κρίσιμα μεγάλο, σε μένα τον μη ειδικό δεν πέφτει λόγος. Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, σε άλλες χώρες και μάλιστα γειτονικές, ο Θεριστής έπιασε δουλειά για τα καλά… Δικαιούμασταν να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο; Δεν νομίζω, θα ήταν μια ζαριά ελαφρότητας σε μια πολύ «βαριά» παρτίδα, οπότε ορθά μένουμε μέσα για λόγους περισσοτέρους του ενός. Πρωτίστως όμως, επειδή σεβόμαστε τον εαυτό μας κι επειδή οφείλουμε να σεβόμαστε τις ζωές αυτών που έχουμε πλάι μας, αλλά και εκείνων που στέκουν απέναντι μας.
Έχω την αίσθηση πως για μια φορά το κράτος έδειξε τα στοιχειώδη αντανακλαστικά και πως τα περιοριστικά μέτρα πάρθηκαν έγκαιρα. Είχαμε κι ένα εκκλησιαστικό… «αυτογκόλ» (πραγματικά αχρείαστο), επικράτησε ωστόσο η κοινή λογική. Για τα υπόλοιπα, συν και πλην, υπέρ και κατά, αστοχίες ή παραλείψεις, μού φαίνεται λογικό να κάνουμε ταμείο στο τέλος αυτής της διαδρομής. Άλλωστε ένας άνθρωπος κλεισμένος μέσα στο σπίτι δεν έχει την πλήρη εικόνα ώστε να μπει σε μια τέτοια διαδικασία.
Βλέπω στο διαδίκτυο πως υπάρχει μια τάση ερμηνείας όλων αυτών των δύσκολων καταστάσεων με βάση την ιδεολογική τοποθέτηση ή την πολιτική ταυτότητα. Καλώς ή κακώς, δεν έχω ούτε απ’ το ‘να, ούτε κι απ’ το άλλο… Απλά όλο και περισσότερο νιώθω πως η πολιτική αρένα του σήμερα είναι ουσιαστικά ο καυγάς δυο γαϊδάρων σε ξένο αχυρώνα. Δεν βρίσκω θέση για μένα σ’ αυτό. Μα και η χώρα ολόκληρη μού φαίνεται πια ένας απέραντος ξένος αχυρώνας… Ας μην ξεφύγω όμως…
Σε ό,τι αφορά την συμπεριφορά των συμπολιτών μου όσο διαρκεί η κρίση του κορονοϊού, σε γενικές γραμμές είμαι ικανοποιημένος! Ναι, είμαι! Φυσικά υπήρξαν κι εξαιρέσεις ανευθυνότητας και ωχαδελφισμού από κάποια σουρτούκια, βεβαίως και καταντά αστεία η «οικοδόμηση» πυραμίδων από ρολά χαρτιού υγείας σε πολλά ελληνικά νοικοκυριά, αλλά δεν βρίσκω νόημα στο να εκπλήσσομαι εκεί όπου απουσιάζει η έκπληξη..! Και στο κάτω – κάτω, οι επιδρομές με λεία τα κωλόχαρτα είναι διεθνές φαινόμενο αν κι εμένα μού μάθανε από μικρό πως το «κατοχικό σύνδρομο» στην ούγια γράφει “Made in Greece”…
Πλάι μου αυτές τις παράξενες μέρες έχω μόνον μια γατούλα, τη Λολίτα, μια και η μητέρα μου φροντίζει τα εγγονάκια της, τα λατρεμένα ανίψια μου, οπότε λείπει εκτός Καβάλας. Να ’ναι καλά όλοι τους εκεί κάτω, δεν ξεχνάμε στιγμή πως έχουμε ανθρώπους π’ αγαπάμε βαθιά κι ανήκουν στις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες»… Δεν θέλω να το σκέφτομαι το κακό… Δεν μπορώ καν να το φανταστώ…
Ας ευθυμήσουμε λίγο…! Το Λολιτάκι είναι για μένα ό,τι ο καρατέκα υπηρέτης Cato για τον επιθεωρητή Κλουζώ, στις ξεκαρδιστικές ταινίες «Ροζ Πάνθηρας»! Κρύβεται συνέχεια και περιμένει τη στιγμή που θα ’μαι αφηρημένος για να μου επιτεθεί! Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι πιο πιθανό, να προσβληθώ από τον κορονοϊό ή να σωριαστώ φαρδύς-πλατύς στο πάτωμα με κάνα κάταγμα από τις «καταδρομικές» της Λολίτας!
Αυτή η κατάσταση, πέρα από το «σκάσιμο» των πρωτοφανών περιορισμών, έχει και κάτι από μια τεμπελιά φοιτητικού τύπου, λες και γύρισαν στη ζωή μου τα ηρωικά early nineties…! Περίπου έχω καταργήσει το ρολόι, ο ύπνος είναι άστατος και έρχεται (ή φεύγει) ανά πάσα στιγμή! Σειρές, ταινίες, ίντερνετ, μάσα-χάψα, η χαρά του αργόσχολου! Θα παραδεχόμουν πως έχω γίνει ολόκληρος μια κινούμενη κακή συνήθεια αν δεν υπήρχαν «αχτίδες φωτός» όπως η μουσική ενασχόληση, η γυμναστική άσκηση και οι οικιακές καθαριότητες, plus κάποιες μαγειρικές «ακροβασίες» (δεν μου το ’χα καθόλου με την κουζίνα, αλλά νά που όλο και κάτι καταφέρνω τελικά)…!
Πραγματικά, έχω βρει τη χαρά μου με τους παλιούς, περίπου ξεχασμένους δίσκους! Πόσα χρόνια είχα αλήθεια ν’ ακούσω το Machine Head!!! Δεν ξέρω πώς και γιατί συνέβη, αλλά σήμερα οι Deep Purple είναι μια βαθιά υποτιμημένη μπάντα… Στις πρώτες μέρες της νιότης μου ήταν αλλιώς τα πράματα – και ευτυχώς που ’ταν αλλιώς!
Εκεί που δυστυχώς απογοητεύω διαρκώς τον εαυτό μου είναι το διάβασμα. Αν και υπήρξα μέγας βιβλιοφάγος άλλοτε, αν και είπα στον εαυτό μου «κοίτα να δεις, η κλεισούρα είναι κάπου κι ευκαιρία, στρώσου να διαβάσεις και κάνα βιβλίο επιτέλους» τώρα, ο υπολογιστής με νικά και με νικά μάλλον εύκολα! Εκεί στο 2–0 με έχει και ξέρετε, ε; Στην χαροκαμένη από τον κορονοϊό Ιταλία, αυτό το σκορ θεωρείται θρίαμβος…
Με σιγουριά δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για το πόσο θα κρατήσει όλο αυτό το κακό με τα όποια ελάχιστα κι απρόσμενα θετικά του, αλλά το μισό μου «εγώ» αγχώνεται για το «σήμερα» και το άλλο μισό (ίσως και λίγο παραπάνω), ανησυχεί για το «αύριο»… Η Ελλάδα, μια χώρα ρημαγμένη από την οικονομική κρίση (τα μνημόνια, που όπως λένε τελειώσανε), βρέθηκε στη δίνη μιας πανδημίας με παγκόσμιες διαστάσεις και αντίκτυπο. Όταν λέγεται πως η παγκόσμια οικονομία θα δοκιμαστεί σκληρά από αυτό το φαινόμενο, τι να υποθέσω εγώ για τη δική μου, μικρή και άκρως ταλαιπωρημένη χώρα; Ακόμα περισσότερα και βαθύτερα οικονομικοκοινωνικά προβλήματα, ακόμη μεγαλύτερη ανεργία; Το τρένο της ελπίδας και της ανάπτυξης δεν θα περάσει ξανά απ’ αυτό το σταθμό; Πότε; Ποτέ; Ήταν η δική μου γενιά η άτυχη ή απλώς η πρώτη από τις άτυχες γενιές; Δεν ξέρω…
Εν πάση περιπτώσει, ένα πράγμα τη φορά, ας περάσει η λαχτάρα με τον κορονοϊό, ας είμαστε όλοι καλά όταν τελειώσει κι αυτό και βλέπουμε… Για την ώρα δεν έχουμε άλλο δρόμο από το να δεχθούμε αυτό που συμβαίνει… περίπου στωικά!
Ολοκληρώνοντας σιγά – σιγά, να σημειώσω ότι γνωρίζω πως αυτό που έγραψα λίγη σχέση έχει με καταγραφή ημερολογίου. Να με συγχωράτε, δεν μου βγήκε..! Σας αφήνω με ένα απόφθεγμα που θεωρώ πως βρίσκει χώρο να σταθεί ειδικά σε τούτους τους καιρούς. Άλλοι το αποδίδουν στον Επίκτητο ή στο Σενέκα, αμφότεροι μεγάλοι στωικοί φιλόσοφοι κι άλλοι στον Μάρκο Αυρήλιο τον σπουδαίο Ρωμαίο αυτοκράτορα και φιλόσοφο (στωικός κι αυτός):
«Ας αποφύγουμε να μιλάμε με αυτό τον τρόπο: “Πόσο άτυχος είμαι που μου συνέβη αυτό”. Αλλά καλύτερα ας πούμε “Πόσο τυχερός είμαι, γιατί παρόλο που μου συνέβη αυτό, συνεχίζω να ζω ήρεμος, αφού δεν έχω συντριβεί από το παρόν, ή δεν τρομάζω για το μέλλον”, ή ακόμη “Αυτό δεν είναι κακοτυχία, αλλά το γεγονός ότι το υπομένω με καλή διάθεση είναι μεγάλη τύχη”».
Ο Άγγελος Η. Καλόγρηας είναι δημοσιογράφος