«To μόνο που θέλω είναι να κάτσω σπίτι», είναι μία από τις φράσεις που συχνά έλεγα στην οικογένειά μου. Τώρα όμως, είναι αλλιώς. Στο σπίτι, με τον εχθρό να βρίσκεται παντού, στα πόμολα της πόρτας, στο πληκτρολόγιο, σε ό,τι πιο γλυκό κι αγαπημένο: στο φιλί του παιδιού σου!
Το περίμενες, το παρακολούθησες να απλώνεται στη μακρινή Κίνα, στην πολύ κοντινή Ιταλία… Δεν είχες νιώσει όμως τον χρόνο να «παγώνει».
Πόσες φορές την περασμένη δεκαετία της οικονομικής και πολιτικής κρίσης δεν ακούσαμε για έλλειψη κανονικότητας και αναζητήσαμε την επιστροφή της; Πόσες φορές δεν θεωρήσαμε τα ήσσονα, μείζονα;
Η υποχρεωτική καραντίνα και ο περιορισμός στο σπίτι, μία πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας, βοηθά στην επανατοποθέτηση προτεραιοτήτων, σκέψεων ακόμα και λέξεων.
Σοκαρισμένος κάθισα, λοιπόν, στο γραφείο μου να γράψω ένα δελτίο Τύπου για τα πεπραγμένα της Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας, με τη ροή των ειδήσεων να προσθέτει φόβο και αγωνία. Να μοιραστώ τις αγωνίες και τους προβληματισμούς με το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο, τη γυναίκα μου.
Μέσα σε αυτές τις ημέρες όμως, είχα και τη χαρά να ζήσω στιγμές με τον γιο μου και την κόρη μου που δεν φανταζόμουν υπό κανονικές συνθήκες. Με τους συναδέλφους μου δημάρχους στην Αυτοδιοίκηση φτιάξαμε ένα διαδικτυακό γκρουπ και ήρθαμε τόσο κοντά όσο δεν ήμασταν στην προ κορονοϊού εποχή. «Ρε παιδιά, τέτοια ενημέρωση και πληροφόρηση δεν υπήρξε ποτέ», έγραψε ένας Δήμαρχος…
Αλλά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια κρίση είναι να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Σήμερα είναι η ευκαιρία να διαβάσουμε εκείνο το βιβλίο που αφήσαμε στο κομοδίνο, τώρα έχουμε τον χρόνο να δούμε τη σειρά που διαρκώς αναβάλλαμε. Έχει και τις καλές στιγμές, σκέφτομαι. Που ξορκίζουν τον φόβο. Και συνεχίζω…
Ο Κώστας Αντωνιάδης είναι Αντιπεριφερειάρχης Καβάλας