Όταν στην Κίνα άρχισε να δυναμώνει η επιδημία του κορονοϊού, δεν το κρύβω, τρομοκρατήθηκα. Δεν φοβήθηκα για μένα. Εγώ έζησα τη ζωή. Επειδή ως γιατρός γνώριζα τις συνέπειες αυτής της πανδημίας, φοβήθηκα για τα εγγόνια μου. Η μεγάλη για μένα έκπληξη ήταν ότι τα εγγόνια, με μια επιμονή συγκινητική, απαιτούσαν την απομόνωσή μας. Συνειδητά η γυναίκα μου και εγώ υπακούσαμε και μπήκαμε σε καραντίνα απόλυτη, περίπου έναν μήνα τώρα.
Δεν ήταν ο φόβος του θανάτου. Ήταν οι συνέπειες έναντι της κοινωνίας και των παιδιών μας από μια μόλυνση, ήταν η δύναμη της απόφασής μας, η γυναίκα μου και εγώ να οδηγηθούμε σε πλήρη –επαναλαμβάνω– απομόνωση.
Ούτε ένα λεπτό δεν μπήκαμε σε προβληματισμό για την απόφασή μας αυτή. Ίσως βοήθησε και το γεγονός ότι τα χρόνια της συνταξιοδότησής μας, μετά από μια ζωή γεμάτη δράση και υπεραπασχόληση, είχαμε μπει σε μια φυσιολογική και λελογισμένη, με τη γυναίκα μου, απομόνωση.
Βέβαια, αυτή η καραντίνα ήταν κάτι το ξεχωριστό, αλλά έπρεπε να δείξουμε ότι όταν λειτουργεί ο κοινός νους, αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Έπρεπε να ανακαλύψουμε νέα ενδιαφέροντα.
Ο ελεύθερος χρόνος στην καθημερινότητα ήταν η πρώτη έκπληξη. Άφθονος τώρα, μας επέτρεψε να βρούμε απλές λύσεις που δεν είχαμε μέχρι τότε τον χρόνο να δούμε. Η τηλεόραση, πέρα από τα μέχρι τότε καθιερωμένα, μας έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε σειρές και εικόνες μεγάλου πολιτιστικού ενδιαφέροντος.
Με έκπληξη βρήκαμε, χαμένο σε ένα μπαούλο ένα disc player πολύ ωραίο με πάρα πολλές δισκέτες ελληνικών και ξένων τραγουδιών, αλλά και εξαιρετικών έργων κλασικής μουσικής…
Με τη γυναίκα μου, από τα φοιτητικά μας χρόνια ήμασταν ζευγάρι χορού. Με τη μουσική, ξύπνησαν αναμνήσεις. Έτσι, κάπου-κάπου ο χορός μάς κάνει να χαμογελάμε…
Το facebook που με απασχολούσε αρκετά πριν την κρίση, άρχισε να με απασχολεί πολύ λίγο. Ανακάλυψα το γιατί, αλλά δεν αξίζει τον λόγο να το εξωτερικεύσω.
Βρήκα όμως τον δρόμο μιας παραγωγικής απασχόλησης: το γράψιμο στον υπολογιστή. Ανακάλυψα μια συλλογή ποιημάτων που ξεκίνησα από τη μαθητική μου ηλικία και τη φρεσκάρισα. Ολοκλήρωσα ένα αστυνομικό διήγημα που είχα αρχίσει πριν από την κρίση τα της επιδημίας του ιού. Ακόμη, τελείωσα ένα δεύτερο κοινωνικό μυθιστόρημα, μόνο που και τα δυο αυτά έργα, αν είσαι μακριά από το κέντρο των Αθηνών και σε περίοδο κοινωνικής κρίσης και προβλημάτων, δεν έχεις παρά να τα βάλεις και αυτά σε καραντίνα.
Ο Κώστας Τάτσης είναι συνταξιούχος ιατρός, πρώην πρόεδρος της Διευρυμένης Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης