Και φτάσαμε αισίως στην εικοστή… κάτι (δεν μετράω πια) μέρα καραντίνας. Τι ώρα είναι; Τι μέρα; Όχι πως με νοιάζει… Να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι ή να χουζουρέψω λίγο ακόμα; Άλλωστε, δεν έχω να πάω πουθενα…
Η ζωή μας μετατράπηκε ξαφνικά σε κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστές όλους μας σε ένα σενάριο φαντασίας, θλίψης, αβεβαιότητας, αγωνίας και ελπίδας. Άραγε, θα έχει happy end; Αναρωτιέμαι… Συμβαίνει στ’ αλήθεια αυτό;
Όχι δεν κάνω κάτι διαφορετικό απ’ τους υπόλοιπους στην ιδιότυπη αυτή καθημερινότητα. Διαβάζω, γυμνάζομαι, ακούω μουσική, μαγειρεύω, βλέπω ταινίες, ενημερώνομαι και πολλές φορές κάθομαι απλά στον καναπέ μην κάνοντας απολύτως τίποτα. Άπλετος χρόνος για όλα!
Όντας πάντα εργασιομανής στη ζωή μου, αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην οικογένεια που τόσο μου αρέσει και τα «θέλω» τους. Μαγειρεύω το αγαπημένο τους φαγητό, φτιάχνω εκείνο το χρονοβόρο γλυκό, «βασανίζω» τον γιο μου με συζητήσεις…
Δεν με ενοχλεί ο εγκλεισμός αυτός καθαυτός, πάντα έφερνα τις καταστάσεις που βίωνα στα μετρα μου όσο καλύτερα μπορούσα. Με ενοχλεί η απουσία των δικών μου ανθρώπων απ’ την καθημερινότητα. Μια αγκαλιά στη μητέρα μου, ενα οικογενειακό τραπέζι στην κουνιάδα μου μια Κυριακή μεσημέρι, ένα καφεδάκι με τον αδερφό μου στη λιακάδα…
Δεν με απασχολεί το τώρα, αλλά το μετά. Γιατί κάποια στιγμή η «ταινία» τελειώνει, η πραγματικότητα επανέρχεται και τότε γίνεται ο απολογισμός. Κάποιοι λένε πως είμαι πιο ρεαλίστρια απ’ όσο θα έπρεπε, όμως δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα και το πρόβλημα και τον εαυτό μας. Το πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα χωρίς καμία προειδοποίηση. Αλλά, θα μου πείτε, έτσι δεν ήταν πάντα η ζωή; Απρόβλεπτη.
Το σημερινό μάθημα αφορά την ανθρωπότητα!
Χρήμα, δουλειά, υποχρεώσεις, τρέξιμο, άγχος, χρέη, μοναξιά, αποξένωση, υλικά αγαθά, αγένια, δήθεν, πόλεμοι, εγωισμοί, ένας πλανήτης που φωνάζει «βοήθεια» κι εμείς… τίποτα! Υπερόπτες και κακομαθημένοι άνθρωποι, νομίζουμε πως είμαστε άτρωτοι, αθάνατοι, μοναδικοί και ήρθε μια αόρατη δύναμη να καταστρέψει σε μια στιγμή όλα τα δεδομένα, θυμίζοντάς μας οτι ουσιαστικά όλα είναι ένα τίποτα, αφήνοντάς μας ανήμπορους να παλεύουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο, μια άγνωστη και αμφίβολη κατάσταση.
Το χρήμα δεν είναι το παν… οι ανθρώπινες σχέσεις είναι.
Τα υλικά αγαθά δεν είναι προτεραιότητα… η υγεία είναι.
Ο εγωισμός δεν είναι προτέρημα… η αλλυλεγύη είναι.
Όχι, δεν είμαι απαισιόδοξη, προς Θεού. Φυσικά και θα τα καταφέρουμε, γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να παλεύει, να προσπαθεί, να επιβιώνει. Είναι σίγουρο οτι αργά ή γρήγορα θα νικήσουμε κι αυτό τον αγώνα.
Φυσικά και φοβάμαι, το μετά περισσότερο.
Γιατί αυτός θα μπορούσε να είναι ένας καλύτερος κόσμος, αρκεί να του φερόμασταν καλύτερα.
Γιατί όταν το πρόβλημα εξαφανίζεται… ο άνθρωπος ξεχνά!!!
Η Κωνσταντίνα Δημητρίου είναι γραφίστρια