Δημήτρης Εμμανουηλίδης: Όταν βγούμε απ’ τη φυλακή μας, να μας περιμένουν ΟΛΟΙ. Με γεμάτους δρόμους και την πολιτεία ΔΙΚΙΑ μας!

Καβαλιώτες μοιράζονται με τους αναγνώστες του KAVALA POST σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές από την καθημερινότητά τους «μένοντας στο σπίτι»

Ήταν Μάρτης του ’63. Ως ο «μαρτυρικός Μάρτης» καταγράφηκε στη μνήμη μου. Ο λόγος; Ο δεκαπενθήμερος αυστηρός εγκλεισμός στο πατρικό μου λόγω του ιού της ανεμοβλογιάς. Και νά τώρα που ένας καινούριος ιός με κρατά δέσμιο για 26η μέρα στο σπίτι…

Για πόσον καιρό ακόμη; Άγνωστο. Μόνο που τώρα έγκλειστοι παραμένουμε όλοι μας.

Ο ζωτικός μας χώρος; Οι ατέλειωτες βόλτες απ’ το καθιστικό στην κουζίνα και τανάπαλιν. Καθημερινή συντροφιά, δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες να μας βομβαρδίζουν με τις απειλές ενός ολοκληρωτικού αφανισμού εξαιτίας του φονικού ιού.

Ολημερίς μέσα απ’ όλα τα τηλεοπτικά κανάλια παρελαύνουν λοιμωξιολόγοι, εντατικολόγοι, πνευμονολόγοι και κάθε λογής –λόγοι, δίνοντάς μας συμβουλές για την αντιμετώπιση του αόρατου εχθρού.

Χθες, για να μην το ξεχάσω, εξετάστηκα μέσω τηλεδιάσκεψης προφορικά στον ΕΟΔΥ για τα μέτρα προφύλαξης. Σήμερα έχω γραπτό διαγώνισμα. Έχω εντοπίσει τα SOS: Σχολαστικό πλύσιμο χεριών, αποφυγή εναγκαλισμών, καθαρισμός με αντισηπτικό των προσωπικών ειδών κ.ά. Με πάσα επιμέλεια οφείλω να ανταποκριθώ με επιτυχία σ’ αυτήν τη δοκιμασία.

Επισημαίνω την κορυφαία στιγμή της μέρας, την 6η απογευματινή.

Ο «αρχιστράτηγος» σ’ αυτό τον πόλεμο, ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας θα μας ενημερώσει με τηλεοπτικό ανακοινωθέν για την έκβαση αυτού του ακήρυκτου πολέμου. «Ο αριθμός των νέων κρουσμάτων ανήλθε στα 83. 57 παραμένουν στην εντατική. Εξ αυτών 52 άνδρες και 5 γυναίκες. 52 διασωληνωμένοι. 4 υπέκυψαν. Οι 3 με υποκείμενα νοσήματα. 6 εξήλθαν από την εντατική…»

Ακούγοντας όλη αυτήν τη μακάβρια περιγραφή του εφιάλτη, ντυμένη με αριθμούς, νιώθω τον απόηχο της φρίκης. Ακόμα και το ψυχοράγημα τούτες τις ώρες είναι ανείπωτα σκληρό, σκέφτομαι. Χωρίς το χάδι των δικών σου, να σβήνεις, ικετεύοντας μιαν ανάσα που δεν θα έρθει ποτέ. Στέκομαι ιδιαίτερα στο «4 υπέκυψαν». Αναλογίζομαι το εφιαλτικό εκείνο κατευόδιο…

Δύο λατρεμένα πρόσωπα και γύρω παντού ερημιά. Σαν να ’ζησες στην Έρημη χώρα του Έλιοτ. Ένας κόμπος με πνίγει. Η ανάσα γίνεται βαριά. Ωστόσο, η ενημέρωση απ’ τον καθηγητή συνεχίζεται… Σε δεύτερο χρόνο, θα αναφερθεί στα φαρμακευτικά κοκτέιλ που με συγκρατημένη αισιοδοξία εκτιμά πως μπορεί να λειτουργήσουν ανασχετικά στις επιθέσεις του φονικού ιού.

Τη σκυτάλη στην ενημέρωση παίρνει ο Χαρδαλιάς για να μας ανακοινώσει τα νέα περιοριστικά μέτρα. Όλα αναγκαία και όλα για την προστασία μας. Η αυστηρή επιταγή του «μακριά και αγαπημένοι» βρίσκει σχεδόν την καθολική αποδοχή. Τυχαία πέφτω σε ποστάρισμα από τη σύσκεψη των θεσμικών στο δημαρχιακό κατάστημα του «Ενίχου», όπως λέει κι ο υπουργός μας. Τα μέτρα προστασίας στη σύσκεψη αυτή τηρούνται ευλαβικά… Πρωτίστως από τον ίδιο στη λογική «όσο πιο κοντά τόσο πιο καλά». Δάσκαλε που δίδασκες…

Καθώς πέφτει η αυλαία της ενημέρωσης, όσον αφορά το ιατρικό σκέλος, ανοίγει το καινούριο κεφάλαιο των οικονομικών συνεπειών στη χώρα από την επέλαση του ιού. Ο λόγος τώρα στους οικονομολογούντες.

Οικονομική κατερείπωση, εργασιακή ισοπέδωση συνθέτουν τις «εκτιμήσεις» των ειδικών για τον αρχόμενο και εξελισσόμενο πόλεμο μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, μεταξύ των αντικρουόμενων συμφερόντων των χωρών της ΕΕ.

Χοντροκομμένο ανέκδοτο ο όρος Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τις πολιτικές τους –σκέφτομαι– δεν θα υπάρχει αύριο ούτε Ένωση ούτε Ευρώπη.

Το όραμά της ξέφτισε καθώς υιοθέτησε το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» με πρώτη σωθησομένη τη μερκελική Γερμανία. Μέσα σ’ αυτό λοιπόν το κλίμα κυλά η έγκλειστη καθημερινότητά μας.

Η τηλεόραση για νιοστή φορά έχει ταινία με τον Αυλωνίτη. Το «Ω ρε πού πάμε;» ακούγεται ως επιμύθιο που ντουμπλάρει την καθημερινότητά μας. Και έχεις και τον Σπύρο Παπαδόπουλο κάθε Σαββατόβραδο να μας εύχεται «Στην υγειά μας, ρε παιδιά». Μόνοn που τώρα εικοσάκις ημερησίως μπαίνει στα σπίτια μας για να μας νουθετήσει για τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης απ’ τον φονικό ιό. Πώς αλλάζουν οι καιροί!

Όλα τα προηγούμενα χρόνια, γιαγιάδες και παππούδες μερακλώνονταν τα Σαββατόβραδα με τις μουσικές παρέες του. Και τώρα ο ίδιος άνθρωπος να τους απαγορεύει να χαρούν ό,τι πολυτιμότερο γι’ αυτούς, την αγκαλιά των εγγονιών τους. Όμως, με τούτο και με τ’ άλλο, οι μέρες εγκλεισμού περνούν. Σήμερα μετρώ την 26η μέρα.

Ο Νιόνιος ο παλιός, όχι ο σημερινός ο ξεφτι__σμένος, μας τραγουδούσε: «Τον χειμώνα ετούτο/ άμα τον πηδήσαμε/ γι’ άλλα δέκα χρόνια/ άιντε καθαρίσαμε…». Ευχή για όλους, τα χρόνια να ’ναι πολύ περισσότερα.

Προς το παρόν μένουμε μέσα… #μένουμε_σπίτι.

Σιγοτραγουδάμε το «Κι αν βγω απ’ αυτήν τη φυλακή/ κανείς δεν θα με περιμένει/ Η πόλη θα ’ναι αδειανή/ κι η πολιτεία μας πιο ξένη…» και ελπίζουμε πως όταν βγούμε απ’ τη φυλακή μας θα μας περιμένουν ΟΛΟΙ, με γεμάτους δρόμους και την πολιτεία ΔΙΚΙΑ μας.

Καλή έξοδο, συμπατριώτες.


Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι τ. βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ