Όλη την ημέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Η επικοινωνία μου με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, με τις συναδέλφους μου και η αλληλεπίδραση με τους μαθητές μου και τους γονείς τους έχει μετατραπεί σε εικονική εμπειρία.
Κι ενώ όλο αυτό μου δίνει χαρά και δύναμη, ταυτόχρονα με εξαντλεί και νιώθω ότι όσο περνάει ο καιρός χρειάζομαι περισσότερα ψυχικά αποθέματα για να το κάνω.
Πάντα χαιρόμουν για την επιλογή μου να ζω σε νησί. Τώρα έχω έναν λόγο παραπάνω, γιατί μπορώ να πηγαίνω βόλτα στη θάλασσα.
Βέβαια, το συναίσθημα είναι διαφορετικό. Νιώθω ότι μου ανήκει η θάλασσα και αυτό δεν το θέλω.
Θέλω να μοιραστώ τη βόλτα μου, θέλω να μοιραστώ τη θάλασσα. Θέλω να βρεθώ με αγαπημένους, όπως και πριν. Αναρωτιέμαι όμως αν θα είναι όλα το ίδιο όπως και πριν…
Συνειδητοποιώ ότι αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε στη ζωή, πέρα από την υγεία, είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Και επίσης συνειδητοποιώ ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχει σύμπνοια για να προστατεύσουμε τη μεγαλύτερη αξία στη ζωή που είναι η ζωή η ίδια.
Μου λείπει η ζωή μου. Η ζωή μου και μια μαργαρίτα!
Η Βίκυ Ξανθοπούλου είναι νηπιαγωγός και εμψυχώτρια Κοινωνικοπολιτισμικής Εκπαίδευσης