Σαν να έτριξε με αγωνία και φόβο πίσω του η πόρτα φέτος… Σαν να μη χωράει να βγει και μένει εκεί, αναποφάσιστος· μισός μέσα, μισός έξω… Μόνο σαν την ξαναδεί μπροστά του και του ξανασυστηθεί, «Ελπίδα με λένε», θα του πει, πολύχρωμη, χαρούμενη, βιαστική κι αγέρωχη αρχόντισσα κυρά, μόνον τότε, όπως κάθε χρόνο, μόνον τότε θα παραμερίσει και θα υποκλιθεί… όμως ακόμα, αυτή φέτος δεν καταδέχεται…
Ο χειμώνας είναι εδώ. Με τα παγωμένα του χέρια να μας αγκαλιάζουν, χωρίς καμία άδεια να μπει στα σπίτια μας, στον νου και στις καρδιές μας, χωρίς κανένα SMS για να βγει και να βάψει γκρίζους τους δρόμους, τα κτίρια, τη θάλασσα, την εξοχή, τις πόλεις, τη γη ολόκληρη.
Ο χειμώνας είναι εδώ. Μ’ ένα «χ», πεζό πιά και χλωμό. Και η Άνοιξη στο κατώφλι της ζωής μας, μ’ ένα «Α» κεφαλαίο και φωτεινό και ανυπόμονο· της Αρχής, της Αναγέννησης, της Ανάτασης, της Ανάστασης.
Ο χειμώνας είναι εδώ… μισός μέσα και ολόκληρος μέσα μας… κάτι τολμηρά μπουμπούκια τον έβαλαν σε σκέψεις μήπως να βιαστεί, κάποια χελιδόνια τον προκάλεσαν, κάτι ανατολές τού φάνηκε πως τον ειρωνεύτηκαν, κάτι πιο φωτεινές αχτίδες τον έκαναν να χαμηλώσει το σκούρο του βλέμμα. Κάτι φύλλα από το ημερολόγιο του ουρανού έπεσαν στα πόδια του… Απρίλης, διάβασε· σάστισε… «Τι κάνω ακόμα εδώ;», αναρωτήθηκε. Μα, δεν είδε παιδιά να παίζουν, δεν άκουσε τραγούδια στους δρόμους, δεν είδε να φυτρώνουν δέντρα-αγκαλιές, δεν είδε ν’ ανθίζουν κλαδιά-χαμόγελα, φιλιά… Δεν άκουσε καμπάνες να χτυπούν, ψαλμούς, ύμνους και εγκώμια για τον Εσταυρωμένο. «Ω, γλυκύ μου Έαρ»… έραναν τον Τάφο… χέρια δειλά και φοβισμένα δεν έπλεξαν καν στεφάνια… τίποτα… τίποτα…
Ο χειμώνας είναι εδώ… μισός μέσα στη ζωή μας, μισός έξω… βιάζομαι ν’ αποφασίσει αυτός… ν’ αποφασίσω κι εγώ… να βιαστώ… για τα μέσα μου και για τα έξω… για τις αγκαλιές που δεν έκανα, για τα φιλιά που δεν έδωσα, για τα λόγια που δεν είπα, για τη συγχώρεση που με δυσκόλεψε… για το βιβλίο που δεν διάβασα, για τη ζωγραφική που τόσο αγαπώ και αμέλησα, για το ταξίδι που δεν έκανα, για τον δρόμο που δεν πήρα, για την ευγνωμοσύνη που κάποτε δεν έδειξα, για τα σχέδια που έμειναν στα συρτάρια, για τα όνειρα που προσπέρασα…
Για τον καθρέφτη μου-Εαυτό που καρτερικά, γεμάτος κατανόηση, πάντα με περιμένει για μια έντιμη παρτίδα, χωρίς μπλόφες, ψέματα και σημαδεμένα χαρτιά…
Να βιαστώ. Κι ας ξέρω ότι η Αγάπη, η Προσευχή, ο Άλλος, τα ξωκλήσια, ο δρόμος των Παθών και η Ανάσταση πάντα θα μας περιμένουν… όλους μας… εμάς τους Ανθρώπους… τους μικρούς αλλά μαζί και μεγάλους, τους αληθινούς αλλά μαζί και ψεύτικους, τους δυνατούς, αλλά μαζί κι αδύναμους… όπως μας περιμένει και η Άνοιξη… ας ποτίσουμε με Πίστη και Αισιοδοξία τον δρόμο της… θα ’ρθει γρηγορότερα…
Καλή Ανάσταση!
Αληθινή, Ανοιξιάτικη!
Η Ντόρα Καλοκάρδη-Καλαντζή είναι πρώην τραπεζική υπάλληλος