Κρατάμε αποστάσεις, κάνει καλό! Αποτοξίνωση, χαλαροί ρυθμοί, χαμηλά η πίεση και κυρίως χαμηλά η μπάλα! Τα βρίσκουμε με το ξιπασμένο ΕΓΩ μας, να δούμε πόσο το αντέχουμε, γιατί αν διαπιστώσουμε ότι δεν αντέχουμε τον εαυτό μας εμείς, πώς να μας αντέξουν και οι υπόλοιποι καημένοι της καραντίνας κάπου εκεί μέσα! Πόσα ΕΓΩ μαζευτήκαμε όλοι στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο καζάνι και δεν τρωγόμαστε με τίποτα, μόνο μεταξύ μας! «Τι τρώγεστε βρε;», έλεγε η γιαγιά και εκείνη κάτι ήξερε, γιατί χωρίς δόντια ανακάλυψε άλλους τρόπους να τρώει! Ο ιός μάς ξεδόντιασε προς το παρόν, αλλά το ανθρώπινο είδος μας βρίσκεται στη βρεφική ηλικία, οπότε θα βγάλει πάλι δόντια ετοιμοπόλεμα!
Μένουμε σπίτι, γιατί στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλος ο πλανήτης μια γειτονιά, o πορδιστής ήταν κάποιος στην Κίνα –είτε ήταν Κινέζος ή όχι (καταδικάζουμε την πορδή απ’ όπου κι αν προέρχεται)– και βρόμισε όλος ο πλανήτης! Νά ένα παράδειγμα για τον ορισμό της παγκοσμιοποίησης!
Και φυσικά, είχαμε τις ευκαιρίες μας να γίνουμε καλά παιδιά! Πετρελαιοκηλίδες, σεισμοί, πόλεμος, πλημμύρες, προσωπικές δοκιμασίες, κι άλλος πόλεμος, κρίσεις, περιφερειακοί πόλεμοι, Τσέρνομπιλ!
Φυσικά, εκεί καθίσαμε σούζα, σαν να μη συνέβη τίποτα και τα ραδιενεργά φάγαμε κι εκδρομές πήγαμε και μια παραπάνω φωτεινότητα την πήραμε! Λάμπεις δεν λάμπεις, Μπάμπη μου, ο καιρός περνάει! Και άντε, εκείνος λάμπει· εσύ γιατί τον ζηλεύεις;! «Με τους καλύτερούς σου να κάνεις, παιδάκι μου, παρέα!» (είναι ρητό των αρχαίων αυτό) «και πού να τους βρω, ρε μάνα;», τέτοιος εγωισμός!
«Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι!», αλλά εμείς ποιοι είμαστε και ποιοι είναι φίλοι μας! Το 5G, τα πολλά κινητά, αυτοκίνητα και πλαστικό: πόσο γουστάρω την αθανασία αυτού του υλικού, θα είναι η σφραγίδα μου στους επόμενους αιώνες, θα είναι η απάντησή μου στην Aκρόπολη, ένας πύργος από πλαστικό! Εγώ είμαι καταναλωτής και αδιαφορώ για τον πλανήτη, αλλά αν μια μέρα απαντήσει κι ο πλανήτης με την ίδια αυθάδικη λέξη, να δούμε ποιος μολυσμένος Αμαζόνιος θα μας ξεπλύνει! Εμείς κλαίμε αλλά η Γη πανηγυρίζει, λούφαξε το κυρίαρχο είδος και ανάσανε η φύση! Και όλα αυτά σε τόσο λίγο χρόνο! Ένα σας λέω, μην μπουν ιδέες στο σύμπαν και μας τινάξει σαν τη ψείρα απ’ τον γιακά! (αλήθεια ρε, τις μάσκες και τα γάντια γιατί τα πετάμε στο δρόμο, ποιος θα τα μαζέψει!)
Σε λίγο θα υπογράψω την υπεύθυνη δήλωση μετακίνησης ότι θα βγω, αλλά δεν θα κάνω μαλακίες, εδώ γύρω από το σπίτι να με βλέπει η γειτόνισσα… «Μιχαλάκη, μην πας μακριά αγόρι μου»! Σαν να είμαι εγώ υπεύθυνος για όλους τους ανθρώπους, με τη δική μου καραντίνα θα τους σώσω όλους! Τέτοια υπευθυνότητα, μη με νομίζετε για κανέναν δευτερότριτο!
«Μείνετε σπίτι», το ακούει και ο άστεγος και σκέφτεται, «πλάκα μου κάνεις ρε» και θέλει να ζητήσει να του επιστρέψει το σπίτι του η τράπεζα έστω για λίγο, ν’ ακούσει πάλι τον ήχο της πόρτας να κλείνει και αυτός να είναι μέσα, γιατί πάντα απ’ έξω βρίσκεται. Και να έχει κλειδιά, ρε φίλε! Έχεις κλειδί, είσαι κάτι· δεν έχεις, είσαι αδέσποτος! Μείνετε σπίτι τώρα, αργότερα δεν ξέρετε αν θα το έχετε!
Φράσεις των ημερών: «βαρέθηκα, τρώω πολύ, χόντρυνα, φαγητό delivery, σπιτικός τζόγος, σπιτικές τσόντες, φούντωσαν οι διαφημίσεις τζόγου αναζητούν τους χορηγούς τους! Να είσαι σπίτι σου και να σου αδειάζουν τον τραπεζικό σου λογαριασμό με τις ευλογίες σου: αξία ανεκτίμητη! (δικά σου είναι, ό,τι θες τα κάνεις!) Έλα μωρέ, θα περάσει κι αυτό, καλά να είμαστε!
Αλλά πάντα οι αθώοι την πληρώνουν και κάποιες φορές κλαίω για τους αθώους αλλά η αθωότητα με την πολύ λευκότητα αλλάζει μορφή και γίνεται εγκληματική, συνενοχή και αδιαφορία! Προσφέρει τα καθαρά σεντόνια της και το θράσος κυλιέται πάνω τους και τα βρομίζει!
Ωχ, ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι αλλά δεν ανοίγουμε, ε; Και νιώθω για λίγο σαν το κατσικάκι που του είπαν να μην ανοίξει σε κανέναν, αλλά μήπως είμαι εγώ ο αμετανόητος λύκος;! Να ’μαι μπροστά από τη γειτόνισσα που κρατάει κουλουράκια κι εγώ θα τα πάρω, μην την προσβάλλω, αλλά θα τα πετάξω κι ας ήταν από μνημόσυνο (τέτοιες μέρες!) του συγχωρεμένου που τον γνώριζα και ήταν καλός άνθρωπος και μπορεί να τον δω στον ύπνο μου να λέει «γιατί δεν έφαγες τα κουλουράκια μου, ρε κοπρίτη!»
Μένουμε σπίτι γιατί έχει διαφορετικό κύρος να στο λένε άρχοντες της μπάλας, τραγουδιστές και λοιποί διασκεδαστές, γιατί αν δεν σεβαστείς τους ειδικούς γιατρούς θα ακούσεις τη διανόηση, σίγουρα! Εγώ θα ήθελα να τους ρωτήσω αν έχουν και για άλλα θέματα γνώμη, για την ιλαρά, το μπέρι-μπέρι, το γκότζι μπέρι, έναν πόνο στην πατούσα, τις αλλεργίες και το σημαντικό, τι θα φορεθεί μετά την πανδημία!
Μένουμε σπίτι μωρέ, μην το κάνουμε θέμα! Στον καναπέ μας, εκεί που ήμασταν πάντα, σήμερα τουλάχιστον υπάρχει σοβαρός λόγος!
Μένουμε σπίτι, στον καναπέ μας, στην ερωτική μας φωλιά, στον θρόνο της δόξας μας –λέω για τον κρατήρα ηφαιστείου– που προκαλέσαμε στο έπιπλο από το πολύ «δεν βαριέσαι»… φανταστείτε ν’ αρχίσουνε ν’ ανατινάζονται οι καναπέδες σαν μεταφυσική αντίδραση, «#πάρτετουςκώλουςσαςαπόπάνωμας!»
Κώλοι στον αέρα σαν πυροτεχνήματα! «Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά!!! Αχ, κοίτα πόσο όμορφη η πόλη μου, κοίτα τη γειτόνισσα είναι γλύκα τελικά, ρε σεις είναι όμορφη η γη, η ζωή ήταν ωραία!… Πόσο μαλάκας κώλος ήμουνα»!
Ο Μιχάλης Κοβανίδης είναι ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Διδάσκει το μάθημα Υποκριτικής στο ΔΙΕΚ Καβάλας, στο Τμήμα Υποκριτικής Τέχνης Θεάτρου-Κινηματογράφου.