Συνέντευξη στη Βάνα Κράβαρη
Τις τελευταίες μέρες, οι αναρτήσεις του Γιάννη Σάρρου, Γραμματέα του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας και υποψήφιου Δημοτικού Συμβούλου με την παράταξη «Σύγχρονος Δήμος» του Θόδωρου Μουριάδη, έχουν μολυνθεί από χυδαία σχόλια όχι εναντίον του ίδιου ή της δράσης του, αλλά εναντίον του γιου του, του Αριστοτέλη.
Ο λόγος; Ο 32χρονος γιος του Γιάννη Σάρρου είναι γκέι. Και αυτό για μερικούς δεν αποτελεί στοιχείο μιας ακόμα μέρας στον πλανήτη Γη, αλλά αφορμή για έναν αθέμιτο και βαθιά αναχρονιστικό (και πληκτικό σε επίπεδο φαντασίας στη “μάχη”) πόλεμο.
Ο Γιάννης Σάρρος που στηρίζει ανοιχτά τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα έκανε μια ανάρτηση στα οποία και τα συμπεριέλαβε. Μιλώντας για την αιμοδοσία τόνισε πως ποτέ δεν τον απασχόλησε ποιος θα λάβει το αίμα που προσφέρει τα τελευταία τα 35 χρόνια.
Και κάτω από μια τόσο τρυφερή ανάρτηση, ξεκίνησε ένας ντροπιαστικός πόλεμος, εναντίον του γιου του, ο οποίος έσπευσε να κάνει γνωστό το χυδαίο πάρτι που έχουν ανοίξει μερικοί Καβαλιώτες με αρκετό, από, ό,τι φαίνεται, ελεύθερο χρόνο.
Στην αρχική μας επικοινωνία, ο Γιάννης Σάρρος χαρακτήρισε τα όσα πρεσβεύει και στηρίζει «αυτονόητα». Του ζήτησα να μου επιτρέψει να πιστεύω πως δυστυχώς αυτή η μάχη, η μάχη των αυτονόητων, έχει χαθεί. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας ήταν αρκετές οι φορές που συγκινήθηκα. Υποσχέθηκα πως στην απομαγνητοφώνηση δεν θα μου συμβεί το ίδιο. Δεν τα κατάφερα.
Αρχικά, πώς είστε;
Αρχικά, είμαι πάρα πολύ καλά. (γέλια)
Δεν σας επηρεάζει όλος αυτός ο χαμός καταλαβαίνω.
Στην αρχή, ναι, για να μη λέμε και ψέματα. Δεν με απασχολεί να στραφεί κάποιος εναντίον μου, αλλά όταν δεν βρίσκουν κάποιοι τρόπο να σου προσάψουν κάτι, μπαίνουν στον κύκλο της οικογένειας και αυτό είναι το τραγικό.
Και ανέντιμο, αν με ρωτάει κανείς.
Οπωσδήποτε. Αλλά δυστυχώς για κάποιους είναι ένα μέσο για να εκμεταλλευτούν καταστάσεις.
Όλο αυτό έχει ξεκινήσει τοπικά από την Καβάλα; Γιατί πρόκειται και για έναν μικρό τόπο, οπότε φαντάζομαι πως το κουτσομπολιό λειτουργεί και ως όπλο πολιτικό.
Ναι. Καθαρά. Προφανώς κάποιοι χρησιμοποιούν το κουτσομπολιό για αυτόν τον λόγο. Ξεκίνησε από το πουθενά, χωρίς να θίξω κάποιον προσωπικά, είχα κάνει μια ανάρτηση στον λογαριασμό που έχω στο Facebook και από εκεί και πέρα κάποιοι που αποδεδειγμένα είναι ψεύτικοι λογαριασμοί, γιατί με πήραν πολλοί και μου είπαν να μη δίνω σημασία και πως πρόκειται για ψεύτικους λογαριασμούς που προσπαθούν να πετύχουν κάτι. Έτσι ξεκίνησε. Είχα κάνει ένα σχόλιο, επειδή είμαι περίπου 40 χρόνια εθελοντής αιμοδότης, είχα γράψει ότι ποτέ δεν ασχολήθηκα με το ποιος θα πάρει το αίμα που δίνω. Το δίνω γιατί σκέφτομαι την ανάγκη κάποιου συνανθρώπου μου και ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ αν αυτός που θα το πάρει είναι φτωχός ή πλούσιος, τι χρώμα θα έχει το δέρμα του, τι ιδεολογία έχει, αν είναι γκέι ή αν είναι οτιδήποτε. Από εκεί κάτω, λοιπόν, ξεκίνησαν τα σχόλια που πήγαν να θίξουν το παιδί μου και όχι εμένα.
Από μια τόσο ωραία ανάρτηση έχει ξεκινήσει αυτός ο αθέμιτος πόλεμος;
Ναι, έτσι ακριβώς. Είχα γράψει πως όποιος θέλει να εμπλακεί στα κοινά θα πρέπει να έχει τη διάθεση να προσφέρει στον τόπο του. Εγώ είμαι 35 χρόνια υπάλληλος του Δήμου Καβάλας, έχω περάσει από διάφορες θέσεις ευθύνης, τώρα είμαι Γραμματέας στο Δημοτικό Συμβούλιο τα τελευταία 9 χρόνια, και επειδή αγαπάω τον χώρο μου, αποφάσισα να βάλω υποψηφιότητα για Δημοτικός Σύμβουλος. Και μετά από εκεί, από την ανάρτηση ξεκίνησαν να σχολιάζουν για τον γιο μου «το ροζ φερέφωνο». Έκανα το λάθος για μερικούς να γράψω «αν είναι ΛΟΑΤΚΙ» και μου σχολιάζει κάποιος «μπράβο, το γράφεις και με κεφαλαία, αλλά στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί». «Έχεις και το παλικάρι με τα ροζ», για τον γιο μου, επειδή είχε βγάλει μια φωτογραφία με μια ροζ βερμούδα και κάτι αθλητικά που είχαν το σήμα της φίρμας στο πλάι σε ροζ, έγινε «το παλικάρι με τα ροζ». Κάποιος πρέπει να παρακολουθεί τις αναρτήσεις και τις δικές μου και του γιου μου πολύ στενά.
Επειδή ακούγεστε πολύ συνειδητοποιημένος και επειδή στην πρώτη μας επικοινωνία αναφέρατε πως αυτά που λέτε «είναι τα αυτονόητα», δεν μπορεί να μη γελάσατε με την κατάντια αυτή.
Θεωρούσα ότι εφόσον είμαστε σε μια πολιτισμένη κοινωνία και εφόσον τα δικαιώματα βγαίνουν μπροστά, θεωρούσα πως κάποια πράγματα θα έπρεπε να έχουν ξεπεραστεί. Δηλαδή δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Δεν είναι επιλογή του ανθρώπου το τι θα γίνει. Δεν ξυπνάει ένα πρωί και λέει «σήμερα γίνομαι γκέι, να δοκιμάσω πώς είναι». Αυτό είναι εσωτερικό του ανθρώπου. Αυτό που κατάλαβα από τον γιο μου είναι πως είναι πολύ οδυνηρή η διαδικασία μέχρι να μπορέσει να εξοικειωθεί με την ιδέα ότι πρέπει να μάθουν και οι δικοί του κάποια πράγματα, για να μπορέσει να ζήσει σαν άνθρωπος σε μια κοινωνία. Και πραγματικά ήταν πολύ οδυνηρό για το παιδί. Αλλά έχουμε μια τέλεια σχέση. Δηλαδή ο Αριστοτέλης εκτός από παιδί μου είναι ο κολλητός μου. Ζήσαμε μαζί στιγμές, δυστυχώς, πολύ οδυνηρές. Η μητέρα του πέθανε 40 ετών το 2006 τα Χριστούγεννα.
Τον μεγαλώσατε μόνος σας δηλαδή.
Μπήκα σε μια διαδικασία, γιατί ο πατέρας μέσα στο σπίτι φροντίζει τη συντήρηση της οικογένειας. Η μάνα είναι όμως αυτή που κάνει τη μεγαλύτερη δουλειά. Οπότε αναγκάστηκα να μπω από το 2006 σε μια διαδικασία ότι πρέπει να παίξω δυο ρόλους και να φροντίσω το παιδί αυτό να μεγαλώσει όπως πρέπει να μεγαλώσει. Δηλαδή όλη μου η ύπαρξη, όλο μου το είναι, είναι αυτό το παιδί. Για αυτό δεν δέχομαι κουβέντα, κριτική από τον οποιοδήποτε θέλει να το αναμείξει σε μια κατάσταση.
Είπαμε ότι η Καβάλα είναι μια μικρή κοινωνία. Τέτοια αντιμετώπιση απέναντι στον Αριστοτέλη έχετε ξαναβιώσει; Ή είναι η πρώτη φορά;
Ξανά μέσα από τα social media. Περίπου πριν δυο χρόνια, κάποιος καταφέρθηκε εναντίον του, με πάρα πολύ υβριστικά σχόλια και χαρακτηρισμούς. Κατόπιν μπήκα και εγώ στη διαδικασία και του είπα πως δεν ξέρει τις συνέπειες όσων εκφράζει και πως τα σχόλια που κάνει είναι του ποινικού δικαίου. Μας έβαλε όλους στόχος και να μιλάει εναντίον ολόκληρης της οικογένειάς μου. Υποβάλαμε μια μήνυση, αλλά ακόμα εκκρεμεί η διαδικασία.
Δυσκολευτήκατε ποτέ στη μεταξύ σας σχέση να φτάσετε σε αυτό το στάδιο της αποδοχής; Υπήρχαν δύσκολα κομμάτια;
Η δυσκολία κράτησε νομίζω λίγες ώρες μόνο, μετά το come out. Μετά βγήκαμε έξω, συζητήσαμε. Δεν θέλω να πω τι του ορκίστηκα. Το διαπίστωσε και μόνος του ότι είμαι δίπλα του και θα είμαι όσο ζω δίπλα του σε κάθε του στιγμή, σε ό,τι χρειαστεί. Και θα τον στηρίζω όσο ζω.
Θα δίνατε κάποια συμβουλή σε κάποιον γονιό που ίσως βρίσκεται σε αντίστοιχη φάση;
Θα σας πω τι βίωσα. Πριν από κάποιους μήνες συμμετείχα σε μια κοινή συζήτηση στο Twitter με γκέι άτομα. Διάβαζα, λοιπόν, τον πόνο που βγάζει το κάθε παιδί από μέσα του. Έγραφε κάποιος ότι «εμένα οι γονείς με πέταξαν έξω από το σπίτι». Κάποιος άλλος είπε ότι «έχω μια τυπική σχέση με τους γονείς μου, δεν με αποδέχονται, ζω σε ένα εχθρικό περιβάλλον». Κι όταν, λοιπόν, έγραψα αυτό που αισθανόμουν εγώ εκείνη τη στιγμή, μετά από λίγα λεπτά ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Έπαιρνα απαντήσεις «κύριε Γιάννη, είστε ο πατέρας όλων μας», «κύριε Γιάννη μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι γονείς και πατεράδες σαν κι εσένα, να αποδέχονται το παιδί τους για αυτό που είναι, να στηρίζουν το παιδί τους, γιατί εμείς έχουμε βιώσει καταστάσεις εντελώς αντίθετες από αυτές που βιώνετε εσείς με τον γιο σας». Όταν διάβασα αυτά τα σχόλια κατάλαβα πως πρέπει με κάθε τρόπο να εξαλειφθεί η ρατσιστική αντιμετώπιση απέναντι στα παιδιά αυτά.
Η αγάπη δεν είναι η απάντηση σε όλα αυτά ρε παιδιά;
Οπωσδήποτε. Οπωσδήποτε! Ο πατέρας μου έλεγε «οι γονείς όσο ζούνε, όσο χρονών και αν είναι τα παιδιά τους, είναι πάντοτε υποχρεωμένοι απέναντί τους». Το κρατάω σαν ευαγγέλιο μέχρι και σήμερα και εγώ.
Νιώθετε καθόλου εξωγήινος μέσα στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας;
Ίσως η άποψή μου να θεωρείται εξωγήινη για κάποιους. Μετά το συμβάν που σας περιέγραψα που οδήγησε σε μήνυση, την άλλη μέρα με περίμεναν εδώ στο γραφείο στην πόρτα επτά και μισή το πρωί με περίμεναν καμία δεκαριά συνάδελφοι και έρχονταν και με έπαιρναν αγκαλιά και μου έλεγαν «πάντα σε εκτιμούσαμε ως τώρα σαν άνθρωπο, τώρα σε θωρούμε παράδειγμα». Θεωρώ ότι θα πρέπει οι γονείς να είναι πάντοτε δίπλα στα παιδιά τους. Γιατί το παιδί, όσων χρονών και να είναι, έχει πάντα την ευαισθησία του. Όταν ο γονιός γυρίσει την πλάτη στο παιδί του, γιατί είναι γκέι, και για οποιαδήποτε άλλη αιτία, τότε το παιδί αυτό, με την ευαισθησία του, γιατί έχουν πολύ μεγάλη ευαισθησία αυτά τα παιδιά, μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα κάνουν τον γονιό ή να καταλήξει στο τρελοκομείο ή να αυτοκτονήσει. Εμένα ο σκοπός της ζωής μου είναι αυτό το παιδί. Και θα είμαι δίπλα του και όλοι οι γονείς θα πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά τους. Τα παιδιά αυτά θέλουν μια πολύ μεγάλη αγκαλιά και πάντα τους γονείς τους δίπλα τους.
Πηγή: mikropragmata.lifo.gr