Θεωρώ εαυτόν οπαδό, μια έννοια παρεξηγημένη, έως και ποινικοποιημένη πλέον. Δικαιολογημένα; Μπορεί, αν αναλογιστεί κανείς το τοξικό, μίζερο, γεμάτο λοβιτούρες, δολοφονίες και τυφλή βία ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον από τη μια πλευρά και από την άλλη Διοικήσεις ομάδων που έμμεσα ή άμεσα το συντηρούν όλο αυτό, ενώ διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις ενεργούν σύμφωνα με το πολιτικό κόστος, καθιστώντας το lockdown στα γήπεδα τη μόνη -για γέλια- ενδεδειγμένη λύση στο πρόβλημα.
Και κάπου εκεί έρχεται ο μικρός Γιάννης Παπαστεφανάκης, ένας φίλος του ΠΑΟΚ, ένας φίλος εν τέλει όλων των ελληνικών ομάδων, για να μας θυμίσει ότι ο ρομαντισμός και η πραγματική αγάπη για την ομάδα του καθενός κρύβεται κάπου εκεί έξω, ένας πιτσιρικάς που «αποποινικοποίησε» το «καλή επιτυχία» σε μια άλλη ομάδα, δύο αθώα μάτια που μπορούν να γεμίσουν μια ολόκληρη κερκίδα, ένας φίλαθλος που ένωσε, έστω και για μια στιγμή, οπαδούς και οπαδικά έντυπα, ένα παιδί που γκρέμισε τα τείχη της ποδοσφαιρικής τοξικότητας με μια φράση: «90 λεπτά αντίπαλοι, φίλοι για μια ζωή».
Γίνε σαν τον Γιαννάκη και αν δεν μπορείς, μην εμποδίζεις άλλους να γίνουν σαν αυτόν. Έτσι κι αλλιώς, ο μικρός συμβολίζει το ιδανικό, τη μετουσίωση της χιλιοειπωμένης Παιδείας που επικαλούνται οι «υπεύθυνοι» και ακόμα και μερικά βήματα προς τα εκεί, είναι κέρδος. Δεν είπαμε να γίνουν τα γήπεδα Μέγαρο Μουσικής, αλλά μερικές στάλες ρομαντισμού από τα δάκρυα χαράς του μικρού με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την αγαπημένη του ομάδα, μπορούν να αλλάξουν πολλά. Γιαννάκη, μπορείς να πανηγυρίζεις μια ζωή, γιατί έκανες περισσότερη φασαρία από πολλούς «αυθεντικούς» οπαδούς, γιατί είσαι μόνιμος πρωταθλητής με πολλούς οπαδούς, πιο πολλούς από όσους φαντάζεσαι…
*Θανάσης Σοφιανός