Με το μήνυμα «Όχι ζωντανά ζωάκια εδώ» σε κάδους απορριμμάτων, ο Δήμος Θάσου υπενθυμίζει σε κάποιους το αυτονόητο… Ασχέτως αν πρόκειται για ένα απλό αυτοκόλλητο, είναι μια κίνηση ευαισθητοποίησης, για όσους έχουν αυτό το περιθώριο. Για τους άλλους, υπενθυμίζεται ότι υπάρχουν και βαριές τιμωρίες για όσους επιμένουν ότι οι ζωές που δε στηρίζονται σε δύο πόδια, δεν έχουν αξία…

Αν έχεις τύχη και ανοχή, διάβαινε ή ορθότερα, στάθμευε. Αυτό σκέφτηκε και ένας κάτοχος τροχόσπιτου, ο οποίος έκανε το «τρία στα τρία» και πάει τελικό… Πάρκαρε σε σημείο όπου απαγορεύεται, πάνω στη διάβαση και έκρυψε και τον φωτεινό σηματοδότη. Καλύτερα να το έβαζε κάθετα στην Ερυθρού δηλαδή, λιγότερες παραβάσεις θα έκανε.

Ουδείς έχει καταλάβει -πλην εκείνων που τα εμπνεύστηκαν- ποιος ο ρόλος των πλευρικών διοδίων στον Άγιο Ανδρέα στον Δήμο Παγγαίου. Ευνόητον ότι είναι κατά κύριο λόγο εισπρακτικός φυσικά, καθώς η «πελατεία» για τους Αμμολόφους το καλοκαίρι είναι αθρόα, όμως για να φτάσεις εκεί (και για να φύγεις από εκεί) πρέπει να περάσεις από τη δοκιμασία της αναμονής, χωρίς λόγο, για να υπάρχει ισορροπία στο σύμπαν (αξέχαστες παραλίες, αξέχαστη και η αναμονή). Φέτος δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Μήπως να αρχίσουν όμως οι υπεύθυνοι να το σκέφτονται για του χρόνου; Ουρές έχουν και οι γάτες, αλλά τουλάχιστον είναι χαριτωμένες. Οι άλλες ουρές είναι απλώς κουραστικές.

Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες έλεγε ο Μπρέχτ… Και αλίμονο στον τόπο που δεν τον υπερασπίζονται οι κάτοικοί του ως ήρωες. Καλό είναι να υπάρχουν, λοιπόν, εν δυνάμει ήρωες, αλλά να είναι αχρείαστοι.

Τη Ρόδο την αγάπησα για τους δικούς μου λόγους, χρόνους και ανθρώπους. Μέσα στην τουριστική «βαβούρα» δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αγάπη αυτών των ανθρώπων για τον τόπο τους και σαφώς δεν μπορείς να διακρίνεις το πώς βλέπουν το ανθρώπινο τουριστικό «προϊόν». Η πυρκαγιά που αποτεφρώνει για 9η μέρα δάση, ζώα και ψυχές ανθρώπων «φώτισε» αυτήν την πλευρά των ανθρώπων, των ντόπιων, των «χωριατών», από τους πιτσιρικάδες μέχρι τους μεγαλύτερους.

Είναι αυτοί που απομάκρυναν χιλιάδες κόσμου, ντόπιων και κυρίως τουριστών, από τις εστίες της φωτιάς (άσχετα αν πουλιέται ως κατόρθωμα του «επιτελικού κράτους», μην ψαρώνετε), αυτοί που μοιράζουν τρόφιμα και νερό μέρα νύχτα, που ανοίγουν σπίτια και ξενοδοχεία για τους τουρίστες που απομακρύνθηκαν από το πύρινο μέτωπο, αυτοί που μαζί με τους πυροσβέστες δίνουν «μάχη» με τις φλόγες, χωρίς ανάσα.

Το «επιτελικό κράτος» προσπαθεί να δέσει τις «γραβάτες» του και να οικειοποιηθεί κάτι που δεν του ανήκει, κάτι που θα αποτελούσε πρότυπο για ένα κανονικό κράτος. Αυταπάρνηση, αφοσίωση, προσφορά χωρίς αντίτιμο για τον τόπο όπου ζεις, λέξεις άγνωστες για τις «γραβάτες». Δείχνουν τη Ρόδο από μακριά και μένουν στο πήδημα από την ευθύνη στην ανευθυνότητα και από τη σιωπή στον ορισμό της κομματικής ανηθικότητας και σκύλευσης νεκρών του παρελθόντος και του παρόντος, πάνω από τον βωμό του πολιτικού κόστους που δε σβήνει ποτέ.

Τιμή και δόξα στους Ροδίτες αυτού του κόσμου, στους πιλότους που έπεσαν στη φωτιά, σε αυτούς που πέφτουν κάθε μέρα γνωρίζοντας ότι είναι μόνοι. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, σε περιόδους κρίσης, στις μικρές κοινωνίες και δη στις ακριτικές, το «επιχείρημα» του «41 τακατό» δεν υφίσταται. Επισκιάζεται από το διαχρονικό «1000 τακατό» της κρατικής αναλγησίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Σε αυτήν την περίπτωση γίνε Ροδίτης. Κράτα το Κάστρο των Ιπποτών για τους «χωριάτες» και άσε το πήδημα για τις «γραβάτες»…

*Θανάσης Σοφιανός

Κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ Φιλίππων γίνεται μια εξαιρετική δουλειά, προϊόν υπερπροσπάθειας διοργανωτών, ηθοποιών και εργαζομένων πολλών ειδικοτήτων. Καθήκον τους να θέσουν τον εαυτό τους, μαζί με τους θεατές, σε αρμονία με το σύμπαν του Πολιτισμού το οποίο, ως λογικό και αγαθό, τους μεταφέρει τις ιδιότητές του, σε παράφραση της στωικής φιλοσοφίας. Με… στωϊκότητα όμως καλούνται οι θεατές να υπομείνουν τις πειραγμένες εξατμίσεις και το λαϊκό πρόγραμμα το οποίο παίζει στη διαπασών από αυτοκίνητα-ηχεία με ρόδες. Η θέση του δρόμου δε, νότια του Αρχαίου Θεάτρου των Φιλίππων, ευνοεί τη «μεγέθυνση» του ήχου (και γι’ αυτό φημίζονται τα αρχαία θέατρα, για την καλή ακουστική τους), με αποτέλεσμα να επηρεάζονται θεατές και ηθοποιοί. Δύο ωρίτσες μια στο τόσο είναι. Ίσως στη θέα ενός περιπολικού στον κεντρικό δρόμο των Κρηνίδων, κάτω από το θέατρο αυτές τις δύο ωρίτσες να αποθαρρύνονταν όσοι ήθελαν εκείνες τις ώρες να «ξεμπουκώσουν» τις εξατμίσεις τους ή να κάνουν αφιέρωμα στην τραπ ή λαϊκή σκηνή. Δύο ωρίτσες είναι…

*Θανάσης Σοφιανός

Τα μάθατε; Όσοι και όσες λιώνουν στα beach bars για να μη… λιώσει ούτε ένα παγάκι στον καφέ που θα πιείτε, ΔΕΝ είναι υπηρέτες σας. Τουτέστιν, όταν φεύγετε από τα παραλιακά καταστήματα πάρτε και κανένα από τα δικά σας σκουπίδια και πετάξτε το στον κάδο. Δυο βήματα είναι. Γιατί αν δεν το κάνετε εσείς, θα αναγκαστούν να το κάνουν αυτοί οι εργαζόμενοι που τρώνε στο κεφάλι δεκάωρα στο καμίνι και απλά εσείς τους προσθέτετε άλλη μια ώρα δουλειάς, μέχρι να καθαρίσουν ό,τι αφήσατε πίσω σας. Και θα πουν οι μαχητές του πληκτρολογίου «δουλειά τους είναι, γι’ αυτό πληρώνονται». Μόλις με πληροφόρησαν από το κοντρόλ ότι είναι περισσότερο… δουλειά να σέβεσαι αυτόν που δουλεύει και δη για να περάσεις εσύ καλά, ενώ αράζεις στις παραλίες. Και μιλάτε καλύτερα. Ένα χαμόγελο, ένα «ευχαριστώ» κάνει -έστω και λίγο- τη ζωή αυτών των παιδιών λίγο καλύτερη. Και δε χάλασε ο κόσμος αν σας έφεραν μια λάθος παραγγελία. Δείξτε κατανόηση (το 1% από αυτήν που δείχνετε στο σπίτι σας, αρκεί). Και επίσης, δε φταίνε αυτοί για τις τιμές. Μην ξεσπάτε για λάθος πράγματα σε λάθος ανθρώπους. Ψαχτείτε αλλού… Και κάτι άλλο: Με 40 βαθμούς Κελσίου ο πελάτης ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο.

*Θανάσης Σοφιανός