Φτάσαμε στο σημείο να είναι ρηχοί και… μη politically correct όσοι δε διαλέγουν πλευρές, όσοι δεν εντριφούν σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, όσοι δε θεωρούν την εικόνα ενός νεκρού παιδιού «παράπλευρη απώλεια».

Δεν είμαι εξ ορισμού πασιφιστής. Αναγνωρίζω το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης όταν υπάρχει λόγος, ως έσχατη λύση απέναντι σε μια εισβολή ή κατοχή, ωστόσο δε θα εξοικειωθώ με τις «παράπλευρες απώλειες», δε θα τις δικαιολογήσω και δε θα ψάξω την ταυτότητα των αυτουργών τους, ειδικά όταν είναι επί τούτου απώλειες, γεωπολιτικά άλλοθι, δικαιολογίες για τις επόμενες «παράπλευρες απώλειες».

Απέναντι στην εύκολη, πρόχειρη, έως γηπεδική ανάλυση της κατάστασης στη Λωρίδα της Γάζας μέσω των social media -κατόπιν της Covid και των εμβολίων γεμίσαμε πάλι fact-checkers που μετά το διδακτορικό στην ιατρική έκαναν μεταδιδακτορικό στη γεωπολιτική– για εμένα αυτή είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας, μακριά από τους δικαστές του politically (και κυρίως κομματικού) correct.

Αλλά «Γλυκύ δ’ απείρω πόλεμος» (Ο πόλεμος φαίνεται γλυκός σ’ αυτούς που δεν έχουν την εμπειρία του) κατά τα γραφόμενα του Πινδάρου (αυτός είναι ποιητής, δεν πρέπει να έχει άποψη για τέτοια, θα έγραφαν σήμερα στα social media).

*Θανάσης Σοφιανός

Ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον, με την αρχική έννοια ότι είναι κοινωνικό ον, ότι προτιμά να ζει σε πόλεις. Κρατάμε το «πόλεις», κάνοντας αντιστοίχιση με την Αυτοδιοίκηση και το «πολιτικόν» ως «θεσμική» έννοια για τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά είτε με λόγο είτε με ψήφο. Σε αυτήν την εξίσωση δεν μπορώ να εντοπίσω πουθενά το «φύσει κομματικόν ζώον».

Πάρα ταύτα, διακρίνω μια αγωνία για το… βάψιμο Δήμων και Περιφερειών. Προφανώς δεν πρόκειται για κάποιο τεχνικό έργο (αν και θα έπρεπε), αλλά για μια έντεχνη παραποίηση του αυτοσκοπού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αφήστε ελεύθερο τον κόσμο να επιλέξει πρόσωπα. Πριν μερικούς μήνες υπήρχε η διαδικασία να επιλέξει και κόμματα.

Είναι εντελώς στρεβλή και άκομψη (χρησιμοποιώ τις πιο ακαδημαϊκές λέξεις) αυτή η λαγνεία για κομματική επιρροή σε κάθε έκφανση της πολιτικής και ενίοτε κοινωνικής ζωής. Η Αυτοδιοίκηση δεν είναι καζίνο για να ποντάρετε.

Δείξτε έλεος στις τοπικές κοινωνίες και βοηθήστε με άλλον τρόπο, με κονδύλια και πραγματική στήριξη Δήμων και Περιφερειών. Λύστε τα χέρια Δημάρχων και Περιφερειαρχών να προχωρήσουν πέντε πράγματα και αφήστε κατά μέρους τις πολιτικές μπογιές, οι οποίες δε θα «πιάνουν» σε λίγο στον Αυτοδιοικητικό τοίχο, με τόσους… μπογιατζήδες που πέρασαν.

Υ.Γ.: Το ίδιο ισχύει και για τους ψηφοφόρους. Στην κάλπη μάς ζητάνε την πολιτική ταυτότητα. Την κομματική μπορείτε να την αφήσετε μια φορά στο σπίτι και στο καφενείο.

*Θανάσης Σοφιανός

Με το μήνυμα «Όχι ζωντανά ζωάκια εδώ» σε κάδους απορριμμάτων, ο Δήμος Θάσου υπενθυμίζει σε κάποιους το αυτονόητο… Ασχέτως αν πρόκειται για ένα απλό αυτοκόλλητο, είναι μια κίνηση ευαισθητοποίησης, για όσους έχουν αυτό το περιθώριο. Για τους άλλους, υπενθυμίζεται ότι υπάρχουν και βαριές τιμωρίες για όσους επιμένουν ότι οι ζωές που δε στηρίζονται σε δύο πόδια, δεν έχουν αξία…

Αν έχεις τύχη και ανοχή, διάβαινε ή ορθότερα, στάθμευε. Αυτό σκέφτηκε και ένας κάτοχος τροχόσπιτου, ο οποίος έκανε το «τρία στα τρία» και πάει τελικό… Πάρκαρε σε σημείο όπου απαγορεύεται, πάνω στη διάβαση και έκρυψε και τον φωτεινό σηματοδότη. Καλύτερα να το έβαζε κάθετα στην Ερυθρού δηλαδή, λιγότερες παραβάσεις θα έκανε.

Ουδείς έχει καταλάβει -πλην εκείνων που τα εμπνεύστηκαν- ποιος ο ρόλος των πλευρικών διοδίων στον Άγιο Ανδρέα στον Δήμο Παγγαίου. Ευνόητον ότι είναι κατά κύριο λόγο εισπρακτικός φυσικά, καθώς η «πελατεία» για τους Αμμολόφους το καλοκαίρι είναι αθρόα, όμως για να φτάσεις εκεί (και για να φύγεις από εκεί) πρέπει να περάσεις από τη δοκιμασία της αναμονής, χωρίς λόγο, για να υπάρχει ισορροπία στο σύμπαν (αξέχαστες παραλίες, αξέχαστη και η αναμονή). Φέτος δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Μήπως να αρχίσουν όμως οι υπεύθυνοι να το σκέφτονται για του χρόνου; Ουρές έχουν και οι γάτες, αλλά τουλάχιστον είναι χαριτωμένες. Οι άλλες ουρές είναι απλώς κουραστικές.

Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες έλεγε ο Μπρέχτ… Και αλίμονο στον τόπο που δεν τον υπερασπίζονται οι κάτοικοί του ως ήρωες. Καλό είναι να υπάρχουν, λοιπόν, εν δυνάμει ήρωες, αλλά να είναι αχρείαστοι.

Τη Ρόδο την αγάπησα για τους δικούς μου λόγους, χρόνους και ανθρώπους. Μέσα στην τουριστική «βαβούρα» δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την αγάπη αυτών των ανθρώπων για τον τόπο τους και σαφώς δεν μπορείς να διακρίνεις το πώς βλέπουν το ανθρώπινο τουριστικό «προϊόν». Η πυρκαγιά που αποτεφρώνει για 9η μέρα δάση, ζώα και ψυχές ανθρώπων «φώτισε» αυτήν την πλευρά των ανθρώπων, των ντόπιων, των «χωριατών», από τους πιτσιρικάδες μέχρι τους μεγαλύτερους.

Είναι αυτοί που απομάκρυναν χιλιάδες κόσμου, ντόπιων και κυρίως τουριστών, από τις εστίες της φωτιάς (άσχετα αν πουλιέται ως κατόρθωμα του «επιτελικού κράτους», μην ψαρώνετε), αυτοί που μοιράζουν τρόφιμα και νερό μέρα νύχτα, που ανοίγουν σπίτια και ξενοδοχεία για τους τουρίστες που απομακρύνθηκαν από το πύρινο μέτωπο, αυτοί που μαζί με τους πυροσβέστες δίνουν «μάχη» με τις φλόγες, χωρίς ανάσα.

Το «επιτελικό κράτος» προσπαθεί να δέσει τις «γραβάτες» του και να οικειοποιηθεί κάτι που δεν του ανήκει, κάτι που θα αποτελούσε πρότυπο για ένα κανονικό κράτος. Αυταπάρνηση, αφοσίωση, προσφορά χωρίς αντίτιμο για τον τόπο όπου ζεις, λέξεις άγνωστες για τις «γραβάτες». Δείχνουν τη Ρόδο από μακριά και μένουν στο πήδημα από την ευθύνη στην ανευθυνότητα και από τη σιωπή στον ορισμό της κομματικής ανηθικότητας και σκύλευσης νεκρών του παρελθόντος και του παρόντος, πάνω από τον βωμό του πολιτικού κόστους που δε σβήνει ποτέ.

Τιμή και δόξα στους Ροδίτες αυτού του κόσμου, στους πιλότους που έπεσαν στη φωτιά, σε αυτούς που πέφτουν κάθε μέρα γνωρίζοντας ότι είναι μόνοι. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, σε περιόδους κρίσης, στις μικρές κοινωνίες και δη στις ακριτικές, το «επιχείρημα» του «41 τακατό» δεν υφίσταται. Επισκιάζεται από το διαχρονικό «1000 τακατό» της κρατικής αναλγησίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Σε αυτήν την περίπτωση γίνε Ροδίτης. Κράτα το Κάστρο των Ιπποτών για τους «χωριάτες» και άσε το πήδημα για τις «γραβάτες»…

*Θανάσης Σοφιανός