|| Ιστορικά και άλλα σημειώματα ||
Του Ζήση Α. Βαπορίδη
Στο πλαίσιο των συζητήσεων κατά την ιστορική υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, η επιδίωξη των Βουλγάρων για προσάρτηση ελληνικών εδαφών προσέκρουσε στη σθεναρή επιχειρηματολογία των Ελλήνων διπλωματών.
Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν ευνοούσαν καθόλου την εξουθένωση της ηττημένης Βουλγαρίας, η Ρωσία την υποστήριζε φανερά, η Γαλλία σαν σύμμαχος της Ρωσίας δεν μπορούσε να εκτεθεί, ο Πουνκαρέ είχε συστήσει διαλλακτικότητα στον Αλέξανδρο Ζαΐμη, η Αγγλία ήταν ποτισμένη με φιλοβουλγαρικό πνεύμα, η προπαγάνδα των αδελφών Μπώξτον είχε κάνει την δουλειά της, εξ άλλου η Αγγλία σαν ναυτική δύναμη ήθελε να ελέγχει τη Βουλγαρία μέσα από μια έξοδό της στο Αιγαίο.
Η Γερμανία είχε κάνει διάβημα με τον πρέσβη της στην Αθήνα για διαλλακτικότητα, η Ρουμανία που πια ήταν ο διαιτητής, με δεδομένο ότι είχε εμπλακεί στον πόλεμο αλλά στην ουσία δεν είχε πολεμήσει και οι στρατιωτικές της δυνάμεις ήταν ακέραιες, ζητούσε από τον Κωνσταντίνο να φανεί συμβιβαστικός.
Όλοι δηλαδή θέλανε μια Βουλγαρία μικρότερη, αλλά όχι πολύ μικρότερη.
Τη βουλγαρική αντιπροσωπεία την αποτελούσαν οι Τόντσεφ, Ιβάντσεφ, Συμεών Ράντεφ και ο αρχηγός του βουλγαρικού επιτελείου, στρατηγός Φίτσεφ.
Οι προθέσεις των Βουλγάρων για την Καβάλα φαίνονται και στη συνέντευξη που έδωσαν οι Τόντσεφ, Ιβάντσεφ και ο Συμεών Ράντεφ στον Σπ. Μελά, τον οποίο απροκάλυπτα προσπάθησαν να εξαγοράσουν υπαινισσόμενοι οικονομικά και προσωπικά ανταλλάγματα για να βοηθήσει, προπαγανδίζοντας στον αθηναϊκό Τύπο τη διεκδίκηση της Καβάλας.
Η συζήτηση έγινε στα γαλλικά:
Μελάς: Η Καβάλα –τους είπα– χρειάζεται στην Ελλάδα…
Ιβάντσεφ: Αλλά μια ειρήνη αδιατάρακτη της χρειάζεται επίσης. Και αν πάρετε την Καβάλα, ειρήνη μαζί μας δεν θα έχετε ποτέ. Η έξοδος στο Αιγαίο είναι ζήτημα τόσο ζωτικό για μας, ώστε θα πραγματοποιήσουμε τη λύση αντί πάσης θυσίας!
Μελάς: Ο δρόμος σας προς το Αιγαίο –αν φανταστούμε ότι πρόκειται ν’ ανοίξει μια μέρα– πρέπει απαραίτητα να περνάει από την Καβάλα;…
Ιβάντσεφ: Ένα λιμάνι μας χρειάζεται. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.
Μελάς: Έχετε λιμάνια στον Εύξεινο. [Γέλασαν δυνατά.]
Ιβάντσεφ: Έχουμε μόνον, αν θέλουν, τα… Δαρδανέλια. Αν οι Τούρκοι δεν το επιθυμούν… Είμαστε κλεισμένοι στη φάκα.
Τους υπενθύμισα ότι η Ελλάδα τους έδωσε μια γραμμή συνόρων λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Και απέρριψαν τις προτάσεις της. Θέλησαν να τα παίξουν όλα για όλα, τυφλοί από υπεροψία. Αλλά οι αλαζόνες τιμωρούνται. Και η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα…
Ο Συμεών Ράντεφ σώπαινε. Έφτιανε το μουστάκι του μ’ ένα τσατσαράκι. Ύστερα: Εργαστείτε για την ειρήνη και αυτή πρέπει να βασίζεται στη δικαιοσύνη. Και δεν θα είναι δίκαιο να μας πάρουν την Καβάλα, που είναι ανέκαθεν βουλγαρική!…
Μελάς: Δεν υπάρχει ούτε ένας Βούλγαρος στην πόλη αυτή.
Συμεών Ράντεφ: Πλανάσθε. Υπάρχουν πάρα πολλοί. Αλλά τι θα εσήμαινε και αν δεν υπήρχε, όπως λέτε, κανένας Βούλγαρος στην πόλη; Η ύπαιθρος είναι γεμάτη. Οι Βούλγαροι είναι αγρότες, γεωργοί παραγωγικοί, η πραγματική δύναμη του νομού. Οι Έλληνες είναι έμποροι και δικηγόροι.
[Σπ. Μελάς, Οι Πόλεμοι 1912-1913, Το Βήμα Βιβλιοθήκη]
Симеон Трайчев Радев Ο Συμεών Ράντεφ(19/1/1879 έως 18/2/1967) ήταν Βούλγαρος συγγραφέας, δημοσιογράφος, διπλωμάτης και ιστορικός. Ο Βενιζέλος ωθεί τον βασιλιά να αποτανθεί στον γυναικάδελφό του Γουλιέλμο Κάιζερ της Γερμανίας, για να υποστηρίξει τις ελληνικές θέσεις!
Ο Κωνσταντίνος απευθύνθηκε στη σύζυγό του Σοφία και εκείνη τηλεγραφεί στον αδελφό της:
«Αθήναι 18 Ιουλίου 1913.
Προς την αυτού μεγαλειότητα του Αυτοκράτορα, Βερολίνον.
Ο Τίνος (Κωνσταντίνος) μου ετηλεγράφησεν αυτήν την στιγμήν με την παράκλησιν
να σου γνωστοποιήσω ότι ήτο πολύ σπουδαίον δι’ ημάς, εάν ήθελες, διά μιας συστάσεως
να επηρεάσεις τον βασιλιά της Ρουμανίας όπως δεχθεί τα αιτήματα της Ελλάδος όσον αφορά την Καβάλαν.
Σε παρακαλώ να συγχωρήσεις εκ των προτέρων το διάβημα τούτο, το οποίον δικαιολογεί η σπουδαιότης του».
Ο Κάιζερ Γπυλιέλμος πίεσε τον Κάρολο της Ρουμανίας επί του θέματος και ταυτοχρόνως τηλεγραφεί στον Κωνσταντίνο: […] Ως τίγρης παλαίω υπέρ της αξιώσεώς σου… [Απο εφημερίδες, κυρίως την Σκριπ της 1ης Σεπτεμβρίου 1913.]
21/7/1913 έως 23/7/1913. Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Αθηνών:
ΒΙΕΝΝΗ, 17 Ίουλίου.- Ὁ κ. Βενιζέλος ἐν συνεντείξει πρὸς Ρωμουνικήν ἐφημερίδα ἐδήλωσεν ὁτι ἡ Ελλὰς κατόπιν ἑνὸς νικηφόρου πολέμου εἶνε ἀδύνατον νὰ έγκαταλήψῃ τὴν Καβάλλαν, πόλιν καθαρῶς Ἑλληνικὴν.
ΒΙΕΝΝΗ, 19 Ίουλίου.- Τηλεγραφήματα ἐκ Βουκουρεστίου ἀγγέλλουν, ὃτι μεταξὺ τοῦ κ. Βενιζέλου καὶ τοῦ Βουλγάρου πληρεξουσίου κ. Τόντεφ ἐγένετο συζήτησις ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῆς Καβάλλας. Ὁ Βούλγαρος πληρεξούσιος ἐξέθηκεν εἰς τὸν ἀνταποκριτὴν τῆς Παρισινῆς “Πρωΐας” τὰς γενικὰς γραμμὰς τῆς συζητήσεως ταύτης, ἐξ ἧς προκύπτει, ὁτι ὁ κ. Βενιζέλος θεωρεῖ ὡς οὐσιώδη τὴν ἀξίωσιν τῆς Ἑλλάδος ἐπί τῆς Καβάλλας.
ΒΙΕΝΝΗ, 20 Ίουλίου.- Ἡ “’Ηχὼ τῶν Παρισίων” λέγει ὃτι ἡ Γαλλία ἀποδέχεται ὃπως ἡ Ἑλλὰς κρατήσῃ τὴν Καβάλλαν. Ἡ αὐτὴ ἐφημερὶς βεβαιοῖ ὃτι ἐπὶ τοῦ ζητήματος τούτου αἱ Δυνάμεις εἶνε διηρημέναι. Ἡ Αὐστρία, ἡ Ρωσσία καὶ ἡ Ἰταλία ζητοῦν ἡ Καβάλλα νὰ καταστῇ Βουλγαρικὴ. Ἡ Γερμανία, ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Γαλλία ἐπιθυμοῦν ὃπως ἡ πόλις παραμείνῃ Ἑλληνική. Ἡ “’Ηχὼ” συμβουλεύει τὴν Γαλλίαν νὰ ἐπιμείνῃ εἰς τὴν φιλικὴν στάσιν της ἀπέναντι τῆςΣερβίας και τῆς Ἑλλάδος.
Ἐξ ἂλλου ὁ ἐν Βιέννῃ ἀνταποκριτὴς τῶν «Τάϊμς» τηλεγραφεῖ, ὃτι κατὰ τὰς Αὐστριακὰς ἐφημερίδας, ἡ συγκατάθεσις τῶν Συμμάχων εἰς τὴν ἀναστολήν τῶν ἀχθροπραξιῶν κρίνεται ὡς ἀπόδειξις τῆς ἐπιδράσεως, ἢν ἐπ’αὐτῶν ἐξήσκησεν ἡ Ρωμουνία.
Ἐκδηλοῖ ὃμως καὶ ὁ Βιενναῖος Τύπος διὰ τὸ ζήτημα τῆς Καβάλλας, τὸ ὁποῖον, καθ’ ἂ πιστεύεται, θὰ προκαλέσῃ πιθανώτατα μεγάλας δυσχερείας κατά τὴν διεξαγωγὴν των διαπραγματεύσεων.
ΒΙΕΝΝΗ, 21 Ίουλίου.- Ὃσον ἀφορᾶ τὸ ζήτημα τῆς Καβάλλας ὁ κ.Βενιζλος εἶπε: Πρὸ τοῦ πολέμου εἲχομεν ἐγκαταλείψει τὴν Καβάλλαν. Τώρα ὃμως, μετὰ τὴν πρόκλησιν τῆς Βουλγαρίας, καὶ ἰδίᾳ κατόπιν τῶν νικῶν τοῦ στρατοῦ μας, δύναταί τις νὰ ἐγκαταλείψῃ πόλιν, τῆς ὁποίας ὁ πληθισμὸς εἶνε πλέον ἢ Ἑλληνικὸς; Ἰδίᾳ μετὰ τὰς σφαγὰς τῶν Σερρῶν ἐπιτρέπεται ὃπως ἡ Καβάλλα περιέλθῃ εἰς χείρας τῶν Βουλγάρων;
ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΝ 23 Ἰουλίου.- (Τηλεγράφημα τοῦ διευθυντοῦ τῆς “Πατρίδος”).— Αἱ Ρωμουνικαὶ ἐφημερίδες “Ἀδεβέρουλ”καὶ “Ἒποκα» ἀναγράφουν τὴν πληροφορίαν, ὃτι ὁ Αὐτοκράτωρ Γουλιέλμος ἐτηλεγράφησεν ἀπ’ εὐθείας πρὸς τὸν Φερδινάνδον, συνιστῶν εἰς αὐτὸν νὰ ὑποχωρήσῃ εἰς τὴν Ἑλληνικὴν ἀξίωσιν διά τὴν Καβάλλαν, ἂνευ τῆς ὁποίας ὑπογραφὴ τῆς εἰρήνης καθίσταται ἀδύνατος.
ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΝ 23 Ἰουλίου. (Τηλεγράφημα τοῦ διευθυντοῦ τῆς “Πατρίδος”).— Κρατύνονται αἱ ἐλπίδες περὶ τελικῆς συμφωνίας μεταξὺ τῶν ἐμπολέμων διά τῆς ὑποχωρήσεως τῆς Βουλγαρίας εἰς τὰς ἀξιώσεις τῶν Συμμάχων. Ὁ Βασιλεὺς Κάρολος, ἐν τῷ ἐνδιαφέροντι ὑπὲρ συνομολογήσεως τῆς εἰρήνης, λέγεται, ὃτι συνεβούλευσε καὶ ἀπ’εὐθείας τὴν Βουλγαρίαν, ὃπως ὑποχωρήσῃ εἰς τὴν ἀξίωσιν τῆς Ἑλλάδος διὰ τὴν Καβάλλαν, ἂνευ τῆς ὁποίας ἡ ὑπογραφὴ τῆς εἰρήνης καθίσταται ἀδύνατος .
10/7/1913. Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ Αθηνών (αριθ. φύλ 10342): Στο Βουκουρέστι η Αυστροουγκαρία και η Ρωσία ανέλαβαν να αποτρέψουν τον εκμηδενισμό της ηττημένης Βουλγαρίας. [Η πρώτη δεν ήθελε να ενισχυθεί η Σερβία, και η Ρωσία έξοδο στη Λευκή Θάλασσα.]
21/7/1913 έως 23/7/1913 Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Αθηνών.
Ή ΤΗΝ ΚΑΒΑΛΛΑΝ Ή ΠΟΛΕΜΟΝ ΒΙΕΝΝΗ, 21 Ίουλ ίου.-(Ίδιαίτ. τηλ. «Πατρίδος).-[δημ/φος Σπύρος Σίμος] Ὁ ἐν Βουκουρεστίῳ πληρεξούσιος τῆς Βουλγαρίας κ.Τὀτσεφ ἐν συνεντεύξεις πρὸ τὸν ἀνταποκριτὴν τῆς “Ἡμερησίας”τῆς Βιέννης ὑποστηρίζει τὰς παραλόγους ἀξιώσεις τῆς βουλγαρίας έπὶ τῆς Καβάλλας, ἐκθἐτων τὰ φανταστικά δικαιώματα ἐπὶ τῆς Ἑλληνηικοτάτης πὸλεως
Ὁ κ. Τότσεφ δηλοῖ ὃτι ὁσηδήποτε καὶ ἂν ἀσκηθῇ πίεσης ἐπὶ τῆς Βουλγαρίας ἐκ μέρους τῶν Συμμάχων οὐδέποτε αὓτη θὰ παραιτηθῇ τῆς Καβάλλας. Ἢ τὴν Καβάλλαν ἢ πόλεμον συνεπέρανε ὁ κ. Τότσεφ.
26/7/1913. Εφημερίδα Σκριπ
Τρεις μόνο μέρες μετά τη διάδοση της είδησης της παραχώρησης της Καβάλας από τις Δυνάμεις της Συνεννοήσεως στους Βουλγάρους, Έλληνες, Τούρκοι και Ισραηλίτες της περιοχής συγκεντρώθηκαν σε πάνδημο συλλαλητήριο διαμαρτυρόμενοι έντονα, επειδή στα ελληνικότατα αυτά μέρη ποτέ δεν υπήρξαν Βούλγαροι, στα χέρια των οποίων τους παρέδιδαν ξανά. Στο ψήφισμα εκφράστηκε η απόφαση όλων να αμυνθούν μέχρι τέλους.
Η επιτροπή των κατοίκων που είχε συντάξει και υπογράψει το ψήφισμα αποτελείτο από τους: Ευγ. Ιορδάνου, Ιω. Μαρκατζή, Λεών Μπαχούρ, Χαμβή Σαϊς, Χαμβή Σουλεϊμάν, Ιακώβ Μπενβενίστε.
Οι Έλληνες, οι Τούρκοι και οι Ισραηλίται της επαρχίας Καβάλλας συνελθόντες εις πάνδημον συλλαλητήριον σήμερον επί τη ειδήσει της υπό των Δυνάμεων της Συνεννοήσεως ζητηθείσης παραχωρήσεως αυτής εις τους Βουλγάρους, διαμαρτυρόμεθα εντονότατα εν ονόματι του πολιτισμού και της αρχής των εθνικοτήτων δι’ άδικον παραχώρησιν των Ελληνικοτάτων μερών, εις α ούτε υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ Βούλγαρος κάτοικος.
Διαμαρτυρόμεθα κατά των Δυνάμεων τούτων των παραβαινουσών τας ρητάς υποσχέσεις περί του σεβασμού της ακεραιότητος των μικρών κρατών και της αρχής των εθνικοτήτων.
Εξανιστάμεθα κατά της τοιαύτης σκληράς αποφάσεως, δι’ ης εκχωρούμεθα εις τους Βουλγάρους, ων πικρά πείραν ελάβομεν κατά την τελευταίαν κατοχήν της οποίας ίχνη πρόκεινται αι καταστροφαί των πόλεων και αι σφαγαί των άοπλων πληθυσμών. Προσκαλούμεν και εξορκίζομεν Ελληνικήν κυβέρνησιν ίνα μη επ’ ουδενί λόγω υποκύψη εις την πίεσιν της δυνάμεως και ουδενί παραχωρήση Ελληνικήν γην άνευ πολέμου.
Δηλούμεν ότι έχομεν απόφασιν ν’ αμυνθώμεν υπέρ της πατρίδος ημών παντί μέσω προτιμώντες να καταστραφώμεν υπό των τηλεβόλων των μεγάλων τούτων Δυνάμεων και να μεταβάλωμεν τας επαρχίας της Καβάλλας εις ερείπια και τέφραν παρά να παραδώσωμεν ταύτην εις τους Βουλγάρους.
Εν ονόματι του λαού της Καβάλλας, η Επιτροπή:
Ευγένιος Ιορδάνου, Ιωάννης Μαρκαντζής, Χαμδή Σαήλ, Χαμδή Σουλεϊμάν, Ιακώβ Μπενβενίστε, Λέων Μποχώρ
[Κυριάκου Λυκουρίνου 26 Ιουλίου 1915, “Πάνδημον συλλαλητήριον” για τη “θυσία της Καβάλλας”.]
Στο συλλαλητήριο πρωτοστάτησε ο Σπύρος Ματσούκας ο φλογερός εθνικός μας ποιητής. Επικεφαλής δε χιλιάδων πολιτών, ο Ματσούκας ανεβαίνει στο φρούριο και υψώνει την ελληνική σημαία.
Τότε έγιναν συλλαλητήρια στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα για την ενσωμάτωση της Καβάλας στον εθνικό κορμό. Περισσότεροι από 10.000 κάτοικοι στο Πράβι, διαδήλωσαν κατά της απόφασης των Συμμάχων.
Και διακωμώδησε την πόζα του Βούλγαρου Τσάρου.
Παρά τις κινητοποιήσεις, οι Βούλγαροι εξακολουθούσαν να πιέζουν για την κατοχή της Καβάλας. Ήταν δε τόσο μεγάλος ο πόθος τους για την πόλη αυτή, ώστε εκείνη την εποχή να γίνουν παρόμοια συλλαλητήρια σε πολλές βουλγαρικές πόλεις με αντίθετα αιτήματα.
Στο Благоевград (Άνω Τζουμαγιά) υπάρχει οδός Καβάλας!
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ Η ΚΑΒΑΛΛΑ ΙΔΙΚΗ ΜΑΣ
ΤΑ ΕΔΑΦΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΛΗΘΗΣΑΝ
Περὶ τὴν 3ην πρωϊνὴν τῆς σήμερον ἐλάβομεν τὸ ἐξῆς τηλεγράφημα ἐκ Βουκουρεστίου.
ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΝ. 24 Ἰουλίου. (Τηλεγράφημα τοῦ διευθυντοῦ τῆς “Πατρίδος”. Ἐπεῖγον ὣρα 8 30΄μ.μ. ) —
Κατὰ τὴν Ἀποψινὴν συνεδρίασιν τῆς συνδιασκέψεως ἐλύθησαν ὁριστικῶς πάντα τὰ ἐδαφικὰ ζητήματα τὰ ἀφορῶντα τοὺς Ἓλληνας καὶ τοὺς Σέρβους.
Ἡ Καβάλλα ἀπομένει ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Ἡ ὁροθετική γραμμὴ τῆς Ἑλλάδος ἂρχεται ἀπό τοῦ ποταμοῦ Νέστου καί καταλήγει εἰς Μπελίτσκαν.
Αὒριον (σήμερον) θά ὑπογραφῇ παράτασις τῆς ἀνακωχῆ ς ἐπ’ ἀόριστον.
Βεβαιοῦται ὃτι αὒριον θά ὑπογραφῇ ἡ εἰρήνη.
[Μπελίτσκα είναι το όρος Μπέλες.]
26/7 ή 10/8/1913῀ Βασιλικό Ανακοινωθέν
Το τηλεγράφημα
Εὐχαριστῶ ὑμὰς ἐπί τῇ ἀναγγελίᾳ τῆς ὑπογραφῆς τῆς είρήνης. Ὁ Θεὸς πλουσιοπαρόχως ηὐλόγησε τὰς προσπαθείας ἡμῶν.
Ἐν ὀνόματι τοῦ Ἒθνους καί Ἐμοῦ τὰς Βασιλικάς Μου εὐχαριστίας.
Νέα καὶ ἒνδοξος ἐποχὴ διανοίγεται ἐνώπιον ἡμῶν, εἰς πίστωσιν δὲ τῆς εὐγνωμοσύνης Μου καὶ τῆς ὑπολήψεώς Μου ἀπονέμω ὑμῖν τὸν Μεγαλόσταυρον τοῦ Βασιλικοῦ Μου Τάγματος τοῦ Σωτῆρος.
Ἡ Πατρὶς σας εἶνε εὐγνώμων.
Ἐλ Λιβανόβῳ τῇ 26 Ἰουλίου 1913
Ἒπεται ἡ ὑπογραφή
[Σε παράρτημα της Εφημερίδας της Κυβέρνησης της 26ης Ιουλίου δημοσιεύθηκαν πέντε διατάγματα απονομής παρασήμων προς τον Πρωθυπουργό. Επειδή κατὰ το 10ο άρθρο του Συντάγματος του 1836 «Περί απονομής παρασήμων», δεν απονέμεται παράσημο ανώτερης τάξης αν δε έχει απονεμηθεί προηγουμένως παράσημο κατώτερης τάξης». Και επειδή ουδέποτε ο Βενιζέλος είχε παρασημοφορηθεί: τιμήθηκε ταυτόχρονα με τα πέντε μετάλλια.] [Τεκμήρια από το Ίδρυμα Ε. Βενιέλου]
Το τέλος των βαλκανικών πολέμων
Ο Β΄ Βαλκανικός πόλεμος έληξε με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, δημιουργώντας μια νέα κατάσταση στα Βαλκάνια. Δυσεπίλυτο πρόβλημα για τη διάσκεψη του Βουκουρεστίου ήταν η υπόθεση της Καβάλας, την οποία η Βουλγαρία επιθυμούσε να έχει υπό την κατοχή της, για να εξασφαλίσει έξοδο στο Αιγαίο. Οι εργασίες άρχισαν στις 17 Ιουλίου 1913.
Στις 27 υπογράφτηκε η προκαταρτική και στις 28/7/1913 η οριστική ειρήνη με τα νέα σύνορα της Ελλάδας.
Η ηττημένη Βουλγαρία διπλασιάστηκε!
Η ειρήνη υπογράφτηκε με την Καβάλα ελληνική, αλλά και με έξοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο. Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, τον Αύγουστο του 1913, η Δυτική Θράκη επιδικάζεται στους Βουλγάρους. Ο Θρακιώτικος λαός εξεγείρεται, απωθεί τις βουλγαρικές δυνάμεις, κηρύσσει την αυτονομία της περιοχής και σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση. Η Ελληνική Κυβέρνηση, όμως, τηρώντας τους όρους της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, εγκαταλείπει τη Θράκη, η οποία παραδίνεται στους Βουλγάρους τον Οκτώβριο του 1913.
Χρειάστηκαν νέοι αγώνες κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να εκδιωχθούν τελικά οι Βούλγαροι κυριολεκτικά με τη λόγχη, από τη μεταξύ Νέστου και Έβρου ελληνικότατη χώρα.
31/7//1913. Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Αθηνών
Έδημιουργεΐτο δε εις τα Βαλκάνια μία ισορροπία δυνάμεων, καθόσον ή μεν Βουλγαρία θα περιελάμβανεν εφεξής πληθυσμόν 4.766.000 κατοίκων,ή Σερβία πληθυσμόν 4.247.000 κατοίκων και τέλος ή Ελλάς θα περιελάμβανε τον δλιγώτερον πληθυσμόν,4.225.000 κατοίκων! [Νικολάου Φ. Τόμπρου, Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ (28 ΙΟΥΛΙΟΥ/10/8/1913) ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΥΠΟ.]
Η Καβάλα και ο όρμος
Ένα λιμάνι της παλιάς τουρκικής αυτοκρατορίας του Αιγαίου που κατέκτησαν τον περασμένο χειμώνα οι Βούλγαροι, το οποίο υπάγεται τώρα στην Ελλάδα. Στον ορίζοντα, στην πρώτη φωτογραφία, το νησί Θάσος [sic].
Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου δίνει την Καβάλα στους Έλληνες.
Ήδη, με σκοπό να επικυρώσει την απόκτηση αυτού του όμορφου λιμανιού καθισμένο δίπλα σε έναν όρμο στους πρόποδες ενός αμφιθεατρικού ημικύκλιου λόφων, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος ανακοινώνει την πρόθεσή του να τελειώσει εκεί το ταξίδι που ξεκίνησε διαμέσου της νέας Ελλάδος και μετά την επίσκεψη Ντεμίρ-Χισάρ, Σερρών, Δράμας και Δοξάτου να ταξιδέψει για τη Θεσσαλονίκη. _
Χάρτες: 1. Πρό του Συνεδρίου του Λονδίνου της 30ης Μαΐου 1913 (γνωστό σαν Βαλκανο-Τουρκική Συνθήκη) 2] μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου της 28/7/1913. 10 Αυγούστου 1913 (με το νέο ημερολόγιο).