Του Θανάση Σοφιανού
Θετική ενέργεια… Η φράση-κλειδί της εποχής. Μια φράση που πουλάει, «αυτοπραγματώνει» και θεραπεύει και τον πάσχοντα από πάσα νόσο και… εμμονές της καθημερινότητας. Μήπως, όμως, υπερεκτιμήθηκε αυτός ο όρος και χρησιμοποιείται ως άλλοθι ανικανότητας και δικαιολόγησης της βλακείας; Από συναισθηματικό καταφύγιο, το «δόγμα» της θετικής ενέργειας γίνεται ένα επιφανειακό εργαλείο-βιτρίνα πειθούς προς τον κόσμο, ότι «όλα είναι καλά», καλύπτοντας με ένα εξωραϊστικό πέπλο κάθε τι άσχημο, κακό, ανήθικο και εγκληματικό που βάλει τον «θετικά ενεργοποιημένο».
Κι αυτό, γιατί κάποιοι αρνούνται να δεχτούν ότι ο κόσμος γύρω μας, δεν είναι αγγελικά πλασμένος, ότι υπάρχουν και οι κακές στιγμές, οι δυσκολίες της ζωής και οι καθημερινοί σκόπελοι που βιώνει το ανθρώπινο γένος, από την στιγμή που καταγράφεται η ανθρώπινη παρουσία στη γη.
Το πράγμα είναι καλοστημένο και επικοινωνιακά: Καθημερινά βαλλόμαστε από την επί της ουσίας απαίτηση των επαϊόντων της θετικής ενέργειας να είμαστε διαρκώς γελαστοί, υπάρχει-δεν υπάρχει λόγος, να λέμε ότι όλα είναι ρόδινα, ασχέτως αν γίνεται πόλεμος γύρω μας, να εκπέμπουμε κύματα αγάπης, ακόμα και προς τα εκεί που μας κλέβουν και μας δολοφονούν. Νεοχιπστερισμός χειρίστου βαθμού…
Αποτέλεσμα; Εξομοιώνεται το καλό και το κακό, το αισιόδοξο και το απαισιόδοξο, το αστείο και το λυπηρό, με την πραγματική και ουσιώδη αισιοδοξία να υποβαθμίζεται, χάνοντας την εν γένει χρηστική δυναμική της. Όταν ομογενοποιείται η ανθρώπινη ψυχολογία, κανείς δεν εκτιμάει μια καλή στιγμή, ένα αισιόδοξο μήνυμα, ένα πραγματικό κύμα αγάπης. Όλα γίνονται χλιαρά και ίδια, ακόμα και η θετική ενέργεια που υπερασπίζονται με πάθος οι υμνητές της.
Ας δούμε, όμως και την «σπεκουλαδόρικη» διάσταση του θέματος: Όσοι δεν συμφωνούν με τα ατελείωτα «φεστιβάλ αγκαλιάς», είναι φασίστες, μίζεροι και φορείς αρνητικής διάθεσης. Σύντροφοι νεοχίπστερ, φασισμός είναι η επιβολή της χαζοχαρούμενης διάθεσης χωρίς λόγο και αιτία, ενώ συν τοις άλλοις, η «επιθέσεις αγκαλιάς» έχουν μεγαλύτερη αξία, όταν υπάρχει λόγος, τουτέστιν όταν γεννιούνται αυθόρμητα, μέσα από τα κύματα των δυσκολιών.
Από την άλλη, όσοι δεν έχουν μόνιμη επωδό την θετική ενέργεια, είναι γιατί δεν έχουν τον χρόνο να το κάνουν, καθώς μάχονται καθημερινά να διαχειριστούν την σκληρή δουλειά, την ανεργία, τους ανεπαρκείς φίλους, τα οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα και πάει λέγοντας.
Όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, για παράδειγμα κι όταν κερδίζεις το Τζόκερ, δεν μπορεί να έχεις την ίδια θετική ενέργεια. Κάποια από τις δύο, είναι επίπλαστη και… κεκαλυμμένα μίζερη. Άλλωστε, ως ανθρώπινο γνώρισμα, η θετική ενέργεια δεν είναι ανεξάντλητη, δεν είναι μόνιμη, δεν ισχύει παντού και πάντοτε.
Από την άλλη, το «αντίπαλο δέος», οι ρεαλιστές, δεν είναι μίζεροι. Πρέπει να υπάρχει μέτρο στην αισιοδοξία και στην απαισιοδοξία, ειδάλλως κάτι δεν πάει καλά. Και κάτι άλλο:
Οι φανατικοί ιεραπόστολοι της θετικής ενέργειας, συνήθως δεν έχουν συναντήσει δυσκολίες ή έχουν την ευχέρεια να γυρνούν την πλάτη τους σ’ αυτές. Επανάσταση… αγάπης χωρίς κόστος, ανόητοι χίπστερ, είναι απλά μια νερόβραστη σούπα άνοστων συναισθημάτων και θετικής βλακείας.