Του Αλέξη Γούλα
Σχεδόν τριάντα χρόνια υπηρεσίας στον Όμιλο ΔΕΗ. Σταθμός παραγωγής, ορυχείο, σχολή εκπαίδευσης, ΔΕΔΔΗΕ, ΑΔΜΗΕ. Πέρασα από την πρώτη γραμμή της επιχείρησης και σε αυτό το πέρασμα δυστυχώς αναγκάστηκα να αποχαιρετήσω 15 φίλους που “έφυγαν” σε ώρα υπηρεσίας.
Κάθε φορά, την απώλεια ακολουθούσαν δηλώσεις υπευθύνων, ανακοινώσεις σωματείων, συμπεράσματα, λόγια, λόγια, λόγια… Το σίγουρο είναι πως οι φίλοι χάθηκαν εκτελώντας στο ακέραιο το καθήκον τους που ήταν η εξασφάλιση της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος για τους καταναλωτές. Όλοι τους θύματα σε έναν ακήρυχτο πόλεμο που κρατάει περίπου 70 χρόνια κι έχει να κάνει με τις καιρικές συνθήκες, τις πτώσεις, τις εκρήξεις και τον χειρότερο και ύπουλο εχθρό μας το ίδιο το ηλεκτρικό ρεύμα. Άχρωμο, άοσμο, αόρατο, αθόρυβο, μα εξαιρετικά θανατηφόρο.
Οι εργασίες που εκτελούν οι τεχνικοί της ΔΕΗ έχουν να κάνουν με τάσεις από 220 μέχρι 400.000 volt! Παντού υπάρχουν τα μέτρα ασφάλειας, αλλά κάποιες φορές αστάθμητοι παράγοντες φέρνουν το μοιραίο. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει η πρόθεση όλων των ηλεκτρικών εταιριών στον κόσμο να μη γίνονται διακοπές του ρεύματος για εργασίες επάνω στο δίκτυο. Έχει αναπτυχθεί η τεχνοτροπία αλλά και τα ανάλογα υλικά που μπορούν να εξασφαλίσουν την παραπάνω πρόθεση. Πλέον διακοπές γίνονται μόνο από βλάβες ή για κάποια σημαντική συντήρηση των δικτύων.
Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν στη Νέα Καρβάλη όπου πραγματοποιήσαμε αντικατάσταση στύλου Μέσης Τάσης (20.000 volt) που ήταν έτοιμος να καταρρεύσει λόγω παρακείμενου ρέματος, χωρίς να διακοπεί η ηλεκτροδότηση του δικτύου. Λίγες είναι οι περιοχές στην Ελλάδα που κάνουν ανάλογες εργασίες και μεταξύ αυτών και η Καβάλα. Κι όμως κάτι πήγε στραβά και μας βύθισε σε πένθος.
Σε μια περιοχή με εξαιρετικά υψηλή τεχνογνωσία και χωρίς κανένα δυστύχημα στο παρελθόν, χάσαμε σε μία εργασία ρουτίνας έναν εμπειρότατο καλό συνάδελφο που είχε πάνω από 30 χρόνια εμπειρίας και του έμεναν μόλις λίγοι μήνες για να συνταξιοδοτηθεί. Το τι έφταιξε δεν είναι δική μας δουλειά να το ψάξουμε. Ξεκίνησαν την έρευνα οι εμπειρογνώμονες και θα καταλήξουν αφού συλλέξουν όλα τα στοιχεία που σ’ εμάς είναι άγνωστα. Το αποτέλεσμα αγγίζει εμάς και η απώλεια του Παντελή Ρούσσου που στα 58 του έγινε ένα ακόμα θύμα του ακήρυχτου πολέμου μας.
Η τραγικότητα του συμβάντος αυξάνεται από το ότι μόλις σαράντα μέρες πριν ο Παντελής έχασε τη σύζυγό του. Τα ευχολόγια των υπευθύνων για να είναι το τελευταίο θύμα ξέρουμε πως είναι μύθοι. Όσο τα δίκτυα αυξάνονται, οι συνθήκες είναι περισσότερο πιεστικές, το προσωπικό γερασμένο, ξέρουμε πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Δεκάδες οι απώλειες. Περισσότερες από κάθε άλλη επιχείρηση ακόμα και από αυτές των ενόπλων δυνάμεων, με έναν μέσο όρο 10 κάθε χρόνο!
Καθήκον όλων μας να μην ξεχνάμε όσους έφυγαν. Οι πράξεις και οι εργασιακές συμπεριφορές μας να τιμούν τη μνήμη τους. Η θυσία τους να μας θυμίζει τις υποχρεώσεις μας.
Καλό ταξίδι, Παντελή.
