Επί 43 συναπτά έτη ζει στο Περιγιάλι της Καβάλας και όπως η ίδια διατυπώνει, δεν έχει αλλάξει τίποτα στην περιοχή. Η Μαρίνα Χατζηιωαννίδου επιχειρεί να περιγράψει γλαφυρά την κατάσταση στην ανατολική πλευρά της πόλης της Καβάλας, χωρίς «κατηγορώ», αλλά με θλίψη για όσα, όπως λέει, ειπώθηκαν ότι θα γίνουν και τελικά βρίσκονται στα σχέδια επί δεκαετίες.
Μια προσωπική άποψη για το Περιγιάλι
γράφει η Μαρίνα Χατζηιωαννίδου
Πριν 43 χρόνια, τον Αύγουστο 1980, μετακομίσαμε στο Περιγιάλι, μια περιοχή με κακοφτιαγμένους χωματόδρομους γεμάτη λάκκους και φυσικά λάσπες τον χειμώνα. Το Περιγιάλι είχε μπει στο σχέδιο πόλης και ήταν πλέον θέμα χρόνου πότε θα ξεκινήσουν τα έργα. Εδώ η συγχωρεμένη μαμά μου έλεγε πάντα, ελπίζω εσείς να δείτε το Περιγιάλι φτιαγμένο, γιατί εγώ δε θα το προλάβω. Προφητεία ή άκρως ρεαλιστική σκέψη; Θα το δούμε στην πορεία…
Πριν περίπου μια δεκαετία, αποφάσισαν ότι το σχέδιο ξεκινάει. Και αφού μας πήραν ένα ποσοστό από τα οικόπεδα και χωράφια και βγήκε το ποσό που αναλογεί στον καθένα να πληρώσει για την ένταξη του οικοπέδου/χωραφιού του στο σχέδιο πόλης, κατέφθασαν πέρυσι οι μπουλντόζες και άλλα μηχανήματα στο Περιγιάλι. Άρχισαν να χαράζουν δρόμους, πετώντας και παρατώντας αριστερά και δεξιά ή όπου αλλού τύχαινε τέλος πάντων, ό,τι περίσσευε.
Εδώ συγκαταλέγονται και τα σκουπίδια που κατά καιρούς είχαν εναποθέσει συμπολίτες της πόλης μας για να καθαρίσουν τα σπίτια και τις αυλές τους από τη μια αλλά και να μη χρειαστεί να πληρώσουν για να τα πετάξουν από την άλλη. Τα σκουπίδια του Περιγιαλίου μετατέθηκαν έτσι λίγο, αλλά φυσικά δεν εγκατέλειψαν ποτέ το Περιγιάλι. Το Περιγιάλι ήταν, είναι και δυστυχώς παραμένει ένας σκουπιδότοπος. Αυτήν τη φορά όμως έχουν αλλάξει οι actors γιατί τώρα oι υπεύθυνοι για την υλοποίηση του σχεδίου συμβάλλουν ενεργά στην αιωνοποίηση αυτής της κατάστασης. Μιας κατάντιας που μας βρίσκει δυστυχώς όλους ταυτισμένους με τους «Άθλιους» της υπόγειας ταβέρνας του Βάρναλη.
Εδώ κάνω μια παρένθεση. Κάθε φορά που αγαναγκτώ βλέποντας αυτό το χάλι και διαμαρτύρομαι ακούω την ίδια ατάκα: «Τι ψάχνεις τώρα, εδώ είναι Ελλάδα»! Μια ατάκα που άρχισε να ηχεί πλέον στα αφτιά μου σαν ένα κακοφτιαγμένο ρεφρέν κάποιου κακόγουστου τραγουδιού. Αυτοί οι ίδιοι που προσπαθούν να με προσγειώσουν κάθε φορά στην ελληνική πραγματικότητα, μιλούν σε άλλη φάση υποτιμητικά για τους κατοίκους των άλλων κρατών και λένε το αξεπέραστο: «Εμείς όταν είχαμε δημοκρατία και πολιτισμό, αυτοί ζούσαν πάνω στα δέντρα!» Και εμένα μου δημιουργείται πάντα η εύλογη απορία: «Και εσείς ζηλέψατε και προσπαθείτε να τους μοιάσετε;» Το Περιγιάλι είναι δυστυχώς ένα ζωντανό παράδειγμα…
Στο Περιγιάλι λοιπόν ήρθαν οι μπουλντόζες, ξεκίνησαν να χαράζονται κάποιοι δρόμοι που σταματούν απότομα γιατί συναντούν κάποια «εμπόδια»… όπως ένα θερμοκήπιο ή μια αυλή ή, ή, ή… Και αναρρωτιέμαι γιατί ξεκίνησαν τα «έργα», ενώ γνώριζαν εξ αρχής πως τα υπάρχοντα προβλήματα θα εμπόδιζαν την υλοποίηση του έργου βάσει σχεδίου; Το μόνο που κατεδαφίστηκε, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον, είναι μια κακοφτιαγμένη παράγκα από σκουριασμένες λαμαρίνες και ξύλα που είχε μέσα σκουπίδια. Αυτά τα σκουπίδια που ήταν μαζεμένα και μερικώς ταχτοποιημένα στην παράνομη παράγκα, στολίζουν εδώ και ένα χρόνο την περιοχή του Περιγιαλίου γιατί όπως ήταν αναμενόμενο δεν μπήκε κανείς στον κόπο να τα μαζέψει. Δηλαδή, τι είχες Γιάννη μου, τι είχα πάντα…
Τα λίγα κομμάτια δρόμων που χαράχτηκαν, δεν είναι προσβάσιμα με επιβατικά αυτοκίνητα. Δεν έχουν στρωθεί ούτε καν με λίγο χαλίκι, με αποτέλεσμα να έχουν γεμίσει χόρτα και χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβεις ότι εδώ γίνονται «ΕΡΓΑ»… Επίσης τα έργα ύδρευσης, αποχέτευσης κτλ. που έχουν γίνει, θα αχρηστευτούν μέχρι να προχωρήσουν το «έργο». Το μόνο που θα μείνει για να μας θυμίζει τις εργασίες που έγιναν, θα είναι κάτι μπλε πλαστικοί σωλήνες που προβάλουν σε διάφορα σημεία στο Περιγιάλι.
Το παρόν κείμενο δεν σκοπεύει να κρίνει και να κατακρίνει κανέναν! Είναι απλά η προσωπική μου άποψη και εικόνα που έχει χαραχτεί βαθιά μέσα στα 43 χρόνια που είμαι στο Περιγιάλι.
Δε θα κλείσω με τον «Κεμάλ» λέγοντας το χιλιοειπωμένο «αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ». Τον Κεμάλ τον κρεμάσαν και η ζωή συνεχίζεται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Περιγιάλι δε θα γευτεί σύντομα άρωμα πολιτισμού και όταν βρέχει καλό είναι, όλοι οι κάτοικοι του Περιγιαλίου να είμαστε εφοδιασμένοι με πλαστικές μπότες…
Αναπάντητα παραμένουν για μένα τα παρακάτω ερωτήματα και θα χαιρόμουν αν μπορούσαν να απαντηθούν από κάποιον υπεύθυνο:
- Γιατί διήρκησε πάνω από δέκα χρόνια η προετοιμασία;
- Γιατί ξεκίνησαν τα έργα, ενώ δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν λόγω εκκρεμών ενστάσεων;
- Γιατί ερημώνουν και καταστρέφονται τα έργα;
- Πότε θα συνεχιστούν;
- Πότε θα τελειώσουν;
- Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος που μπορεί να μας ενημερώνει για την «πρόοδο» των έργων;