Του Μπάμπη Γαμβρέλη
Τελικά οι φήμες που «κυκλοφόρησαν» τελευταία και αναφέρονταν στην απομάκρυνση του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών από τον εμβληματικό χώρο της οδού Κύπρου και την παράδοσή του στον νόμιμο ιδιοκτήτη του, ήγουν την Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, επιβεβαιώθηκαν από τη μακροσκελή και άκρως λεπτομερή ανακοίνωση του Διοικητικού του Συμβουλίου.
Επ’ αυτής κάποιες σκέψεις και μερικοί σχολιασμοί…
Οι περισσότεροι πιθανόν να αγνοούν ότι ανάλογη διάθεση είχε εκφραστεί από τη μεριά της Ιεράς Μητροπόλεως και επί της Ποιμαντορίας του μακαριστού Προκοπίου, με την υπόθεση όμως να «παγώνει» και να τερματίζεται ένεκα των «καλών προθέσεων» των δύο πλευρών. Τότε, κομβικό ρόλο στην υποχώρηση της Ιεράς Μητρόπολης έπαιξαν, αφ’ ενός μεν οι σοβαροί και υπεύθυνοι χειρισμοί της τότε Διοίκησης του Συνδέσμου (και κυρίως του αείμνηστου Βασίλη Θεοδωρίδη) και αφ’ ετέρου η μεγάλη και πλούσια παραγωγή πολιτιστικού έργου που εξελισσόταν σχεδόν καθημερινά στους χώρους της Στέγης. Με το τελευταίο να λειτουργεί και ως «ασπίδα προστασίας» της.
Από εκείνη τη περίοδο μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν πολλά. Με την πάροδο των χρόνων, οι διοικήσεις του Συνδέσμου αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων, αδυνατώντας να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των καιρών και στα νέα κοινωνικά δεδομένα. Μοιραία, μέσα σε αυτήν τη φθίνουσα πορεία, το κτίριο της Στέγης άρχισε να χάνει και αυτό την ιστορική του αίγλη και να μεταμορφώνεται σε «σκιά του εαυτού» του.
Υπό αυτές τις συνθήκες –και με τις κτιριακές εγκαταστάσεις να «φωνάζουν» για άμεση προστασία και συντήρηση– η επαναφορά από την πλευρά της Ιεράς Μητροπόλεως της απαίτησης για ιδιοχρησία, γίνεται με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους γι’ αυτήν.
Είναι αυτό κάτι που «νομιμοποιεί» την απόφασή της Ιεράς Μητροπόλεως; Προφανώς και όχι. Σεβόμενη (και μόνο) την προϊστορία και τα επιτεύγματα του Συνδέσμου, όφειλε να τείνει «χείρα προστασίας» προς αυτόν και τις ανάγκες του και παράλληλα να αναζητήσει άλλη χωροταξική επιλογή για την κατασκευή του Κειμηλιαρχείου. Πόσο μάλλον όταν η αρχιτεκτονική πρόταση που παρουσιάστηκε εν μέσω των εξελίξεων, εγείρει θέματα δομικά και αισθητικής.
Από την άλλη, η σημερινή Διοίκηση του Συνδέσμου, ανίκανη να υπερασπιστεί το «αξιακό βάρος» του φορέα που εκπροσωπεί, άφησε για μήνες να «σέρνεται» μία τόσο σοβαρή υπόθεση χωρίς να ενημερώσει τα μέλη του, να διαπραγματεύεται λύσεις και προτάσεις εν κρυπτώ και να καταλήγει σε έναν μεσοβέζικο συμβιβασμό, ευθέως ανάλογο της νοοτροπίας των ριψάσπιδων.
Εν κατακλείδι και εν συντομία…
Ο Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών πρέπει να παραμείνει στη Στέγη του. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα αποτελέσει μέγα πλήγμα στην Ιστορία της πόλης.
Λόγοι «πολιτικής εντιμότητας» επιβάλλουν την άμεση παραίτηση του Διοικητικού Συμβουλίου και τη σύγκλιση μιας όσο το δυνατόν ευρείας Γενικής Συνέλευσης των μελών του που θα αποφασίσει για τα μελλούμενα.
Παράλληλα, γίνεται επιτακτική η ανάγκη της δημόσιας κατάθεσης των απόψεων όλων όσων εμπλέκονται με τα κοινά της πόλης. Από τον Δήμαρχο και τους τέως δημάρχους, από τους επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων, από τους εκπροσώπους των πολιτιστικών συλλόγων, από τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Όλων, μηδενός εξαιρουμένου και εξαιρουμένης.
Τέλος, η Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου και προσωπικά ο ίδιος ο Μητροπολίτης καλούνται να πάρουν μία γενναία απόφαση και να επαναφέρουν τα πράγματα στην «προτέρα κατάσταση». Πράξη άμεσα ευθυγραμμισμένη με το ήθος και την πνευματικότητα της ημετέρας Εκκλησίας.