Είναι δύο το μεσημέρι και στην πλαϊνή είσοδο της κεντρικής κρεαταγοράς της Αθήνας, σε μια πολύ μικρή και ανανεωμένη γωνιά της Ευριπίδου, παίζει Cure ‒ γιατί έτσι εμπνέεται εκείνη την ώρα ο ψήστης.
Βρισκόμαστε στο νέο σουβλατζίδικο της Αθήνας, που ακολουθεί τον τρόπο των παλιών, τη Βόλβη, εκεί όπου ψήνει ο Καβαλιώτης Τάσος Περδίκης, έκτης γενιάς κρεοπώλης με ρίζες από το Αϊβαλί. Τα κρέατα που γυρνάει στη σχάρα του έρχονται από δίπλα, τα καθαρίζει και τα ξεκοκαλίζει στο χέρι. Έχει λόγο που έχει επιλέξει κάρβουνα από πουρνάρια του Αγίου Όρους: είναι πολυήμερη και μπελαλίδικη η παραγωγή τους, γι’ αυτό, κατά τον ίδιο, είναι ιδανικά για το φαγητό μας.
Το σουτζουκάκι του είναι ατόφιο μοσχάρι και βγαίνει μερίδα σε λαδόκολλα ή τυλίγεται, το καλαμάκι του είναι χοιρινό, χωρίς περιττά λίπη, η αφράτη πίτα είναι ημέρας και προσφέρεται αλάδωτη. Στα ελάχιστα τετραγωνικά της Βόλβης δεν υπάρχει φριτέζα, αφού οι δύο άνθρωποι που την τρέχουν πιστεύουν πως η πατάτα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του σοβαρού σουβλακιού. Επίσης, μη ζητήσετε τζατζίκι, ούτε από αυτό έχει.
Στη Βόλβη τρώει εν μέσω lockdown μια κατηγορία flâneurs του κέντρου, οι καλοφαγάδες, εκείνοι που με το που ανοίγει κάτι σπεύδουν να το δοκιμάσουν. Αυτό το κοινό όχι απλά πήγε αλλά επέστρεψε κι έγινε ένα με τους ανθρώπους της αγοράς που φωνάζουν την παραγγελία τους, ενώ ρίχνουν νερά κάτω από τους πάγκους κοπής, όπως και με εκείνους που απλώς βρήκαν ένα νέο μέρος για ένα πολύ προσιτό lunch break.
Όσο για τη μουσική… όταν με το καλό μπορέσουμε να ξανασταθούμε για να πιούμε μια μπίρα στα όρθια, θα ακούμε από Χειμερινούς Κολυμβητές και λίγα λαϊκά που θα ενέκρινε ο «κύριος Πάνος» μέχρι Tom Waits και πανκ!
Η ιστορία έχει ως εξής: ο Άρης Δούκας έχει δοκιμάσει όλα τα φημισμένα σουβλάκια της πόλης, ενώ αυτό που του ξυπνάει τις περισσότερες μνήμες είναι του Λευτέρη στη Νέα Σμύρνη. Είναι συνιδιοκτήτης σε δύο μπαρ (Noel, Mr. Fox) και στο ένα από αυτά γνωρίστηκε με τον Τάσο Περδίκη. Κάποια στιγμή, έπιασαν τυχαία κουβέντα για τσίπουρα, καφενεία και σουβλάκια και είδαν ότι έχουν κοινή γραμμή σ’ αυτά τα πράγματα. Και ενώ η εστίαση βρέθηκε αντιμέτωπη με δύο «απαγορευτικά», αναζήτησαν έναν χώρο προσιτό για να κάνουν κάτι που αγαπούν και οι δύο.
Βρήκαν αυτόν, που λειτουργούσε και πριν ως σουβλατζίδικο, τον φρέσκαραν και του έδωσαν ένα όνομα-αναφορά στο «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη, αυτή την αλλόκοτα κωμική ταινία που έχει κάνει κόσμο να μιλάει με ατάκες της για τον έρωτα και την επίπλαστη ευδαιμονία των ’90s. Όπως θα κατεβαίνετε την Ευριπίδου προς Αθηνάς, λοιπόν, θα έχετε τη Βόλβη και τα μικρά ποιοτικά σουβλάκια της στα δεξιά σας.
O Άρης τρώει το τυλιχτό του μόνο με ντομάτα, κρεμμύδι, λίγο μαϊντανό, ο Τάσος προσθέτει μπούκοβο και μουστάρδα κι αυτό είναι το «απ’ όλα» του μαγαζιού. Όπως είναι λογικό, μέρες σαν αυτές η Βόλβη κάνει delivery. Αλλά το θέμα είναι αυτό το καλό σουβλάκι να καταναλώνεται την ώρα που βγαίνει, στο χέρι. Όσο για τη μουσική που ντύνει το σκηνικό, όταν με το καλό μπορέσουμε να ξανασταθούμε για να πιούμε μια μπίρα στα όρθια, θα ακούμε από Χειμερινούς Κολυμβητές και λίγα λαϊκά που θα ενέκρινε ο «κύριος Πάνος» μέχρι Tom Waits και πανκ.