«Ό,τι δεν θέλουμε να φροντίσουμε, καταρρέει και αυτό ισχύει σε ό,τι μας αφορά σαν οντότητες».
Στο άκουσμα ενός ανεξέλεγκτου ιού, τα πράγματα για μένα έγιναν ξαφνικά δύσκολα… Είμαστε φτιαγμένοι όχι μόνο για τα εύκολα αλλά και για τα πολύ δύσκολα. Τόσο δύσκολα που ούτε μπορούμε να φανταστούμε πώς αντέχουμε. Το σημαντικότερο όλων είναι να μη χάσουμε την υπομονή και το κουράγιο μας…
Και αφού καθημερινά με τον «βομβαρδισμό» της ενημέρωσης γκριζάρισε η ψυχή μου, είπα να το πάρω αλλιώς μπας και τελικά διατηρήσω την τρέλα και την αισιοδοξία μου…
Το τραγικό για μένα; H στέρηση της προσωπικής μου ελευθερίας. Ταυτίζομαι απόλυτα με το νόημα της ελευθερίας του Χρόνη Μίσσιου ο οποίος πολύ σοφά διατυπώνει τα ακόλουθα: «Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. Άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαραγάγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης».
Τι γίνεται όμως με τον κορονοϊό;
Δεν υπάρχει ελευθερία… ή μάλλον υπάρχει… Προσωπικά έβαλα τους δικούς μου κανόνες. Βλέποντας άλλα τραγικά που συμβαίνουν σε συνανθρώπους μου, ο ιός για μένα είναι πταίσμα.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να απαρνηθώ τον αγαπημένο χώρο της εργασίας μου που, ευτυχώς, σύμφωνα με τη νομοθεσία πρέπει να είμαι εκεί.
Πολλοί αναρωτιούνται: τι γίνεται σε μία κλειστή βιβλιοθήκη με έρημες αίθουσες; Θα απαντήσω: Αγγαρείες. Αγγαρείες γίνονται… που δεν μπορούν να γίνουν με κοινό. Αγαπήσαμε και γουστάραμε τις αγγαρείες με τον ιό. Όσο μαγικό είναι να βλέπεις μια βιβλιοθήκη γεμάτη από μικρούς και μεγάλους, άλλο τόσο παραμυθένιο είναι να περιπλανιέσαι σε ατελείωτα ράφια με βιβλία που θέλουν ταξιθέτηση γιατί τα είχαμε παραμελήσει και «κόντευαν να καταρρεύσουν».
Είναι πολύ σπουδαίo να ξυπνάς το πρωί και να έχεις έναν σκοπό, ένα πρόγραμμα. Νιώθεις χρήσιμη. Αυτό δεν μπορεί να μου το στερήσει κανείς.
Χμμμ… στο σπίτι τώρα… η Μούτσου (η αγαπημένη μου γατούλα) ζει την απόλυτη ευτυχία γιατί τα απογεύματα τα περνά μαζί μας. Έχει αστράψει η γούνα της και φυσικά είναι η προέκταση του ποδιού μου. Ίσως φοβάται να μην τελειώσει όλη αυτή η ευτυχία που ζει, μιας και δεν ήταν συνηθισμένη με παρέα όλη τη μέρα. Ούτε και σε αυτήν έδινα τη σημασία που έπρεπε και «κόντεψε να καταρρεύσει».
Αχχχ αυτός ο ιός… πόση θλίψη σκόρπισε αλλά και πόσες ευκαιρίες μάς έδωσε.
Η καλύτερη ευκαιρία είναι να δούμε τον κόσμο αλλιώς… μιας κι έχουμε περισσότερο χρόνο να σκεφτούμε. Να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει, κυρίως, με τους εαυτούς μας και όλους όσους μας περιτριγυρίζουν… οι ανθρώπινες σχέσεις που δοκιμάζονται, η εργασία μας και όλα όσα είναι η ζωή μας, πιθανόν να χρειάζονται ένα restart.
Εν μέρει θα το κάνω αυτό το restart, γιατί διαπιστώνω καθημερινά πως εδώ και χρόνια έχω παραμελήσει τον εαυτό μου και «κόντεψε να καταρρεύσει».
Τι κρίμα να μη θέλεις να βρεις τον χρόνο να σκεφτείς, να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική, να δεις ταινίες που γουστάρεις, να ασχοληθείς με τις γλάστρες σου, το κατοικίδιό σου… ακόμη και με τους αγαπημένους φίλους σου, που εάν δεν ήταν πραγματικοί φίλοι θα σε είχαν… σουτάρει από καιρό.
Κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου: «Πρόσεχε»! Είσαι άνθρωπος του «πολύ» και έτσι πρέπει να παραμείνεις. Ωστόσο, σήμερα λέω: «Να είσαι “πολύ” και με τον εαυτό σου».
Η Κατερίνα Κουμανίδου είναι προϊσταμένη στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός»