Κίμων Παπαδόπουλος: Είχα χρόνια να κάνω κάτι τόσο απλό και καθημερινό…

Καβαλιώτες μοιράζονται με τους αναγνώστες του KAVALA POST σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές από την καθημερινότητά τους «μένοντας στο σπίτι»

Μέρες καραντίνας… Τι να πει κανείς και από πού να ξεκινήσει… Είμαστε στην αρχή της πρώτης δεκαετίας μετά την κρίση. Η προηγούμενη δεκαετία άλλαξε τις ζωές μας, περάσαμε δύσκολα, προσπαθήσαμε, αγωνιστήκαμε και φτάσαμε στο σήμερα όπου μέχρι χθες είχαμε την αίσθηση ότι όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, προς το πιο εύκολο ότι θα γυρίσουμε εκεί που ήμασταν πριν το 2010…

Τα τελευταία χρόνια μάθαμε να κινούμαστε με γνώμονα μόνον οικονομικά κριτήρια χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας και άλλες πάρα πολύ σημαντικές παραμέτρους που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ζωή.

Όταν  ξεκίνησε η φετινή χρονιά, πολλοί φίλοι, όταν με ρωτούσαν ποια είναι η διαίσθησή μου, τους έλεγα ότι είμαι πάρα πολύ επιφυλακτικός, όχι ιδιαίτερα αισιόδοξος.

Στην αρχή ακούγαμε περιγραφές για τον κορονοϊό στις ειδήσεις, χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία· άλλωστε ήταν πολύ μακριά για μας η Κίνα…
Εμείς είχαμε μία νέα κυβέρνηση, με νέο αέρα, είχαμε το μεταναστευτικό, τον Έβρο και, κυρίως, σκεφτόμασταν πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα το τουριστικό μας προϊόν, τις υπηρεσίες που παρέχουμε και πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την οικονομική ανάπτυξη του τόπου μας.

Φυσικά, η καθημερινότητα, επαγγελματικά και οικογενειακά, δεν μας άφηνε και την πολυτέλεια του χρόνου για να μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα· ήδη ο τομέας της διασκέδασης είχε αρκετά περιοριστεί και γενικά θα έλεγα πως η ζωή μας έμπαινε σε μία διαφορετική τροχιά… Ξαφνικά ακούσαμε για την Ιταλία, ακούσαμε για τα πρώτα συμβάντα νοσούντων, ακούσαμε για τα προβλήματα που δημιουργούνται στο σύστημα υγείας και άμεσα βλέπουμε την Κυβέρνηση, δια της υπουργού Παιδείας, να προβαίνει σε μέτρα άμεσης διακοπής της εκπαίδευσης και τάχιστα, έχοντας καλά αντανακλαστικά, σε μία άλλη σειρά μέτρων που σχετίζονται με αυτό που βιώνουμε τώρα, μία Πανδημία, ένα γεγονός που δεν έχει να κάνει μόνο με τη χώρα μας, δεν έχει να κάνει μόνο με την Κίνα, την Αμερική ή κάποιους «δυνατούς», αλλά έχει να κάνει με το σύνολο του πλανήτη και με όλο τον κόσμο!




Φρόντισα εγκαίρως να είμαστε όλοι μαζί ως οικογένεια, έχοντας επίγνωση του τι θα ακολουθούσε. Έχω ζήσει ανάλογες καταστάσεις, δεν μου είναι πρωτόγνωρες οι στιγμές.

Οι προηγούμενες δύο εβδομάδες ήταν προπαρασκευαστικές από κάθε άποψη. Βασικό στοιχείο που με διακρίνει, η ψυχραιμία, το χιούμορ και αποφασιστικότητα.

Φτάσαμε στο σήμερα «πρώτη μέρα εγκλεισμού». Πόλεμος, σκέφτομαι· νεκροί και οικονομικές καταστροφές. Μια άλλη μορφή μάχης με έναν αόρατο εχθρό. Πρωτόγνωρο για όλους. Έχω κάνει εκπαίδευση ΡΒΧΠ, έχω χρησιμοποιήσει ατροπίνη, είχα εχθρό. Τώρα; Σε ποιον να ρίξω; Τελείως διαφορετικά συναισθήματα…

Συζητώ με φίλους διαδικτυακά με κάθε πρόσφορο μέσο· σκέψεις, ιδέες, προτάσεις πολλές, από όλους. Ο κόσμος δεν χάνει το κέφι του. Βάζω ένα κρασάκι λευκό, ακούω μουσική…

Σήμερα σηκώθηκα κατά τις 10 το πρωί. Καφεδάκι, μήνυμα στο 13033 για να πάω για ψώνια, απάντηση δεν έλαβα, έτσι έγραψα και ένα χαρτί, πήγα στο μάρκετ της γειτονιάς, στον Μήλιο τον Νίκο για ψώνια, τα είπαμε και λίγο μετά πίσω στο σπίτι και μαγειρική. Απίστευτο! Είχα χρόνια να μπορώ να κάνω κάτι τόσο απλό και καθημερινό. Τελικά, σκέφτομαι, βγήκε κάτι καλό…

Το απόγευμα τα παιδιά είχαν διαδικτυακά μαθήματα, η γυναίκα μου δίπλα ετοιμάζεται για το ψηφιακό σχολείο, οπότε είδα μια σειρά στο Netflix. Απίστευτο! Άρχισε αυτός ο πόλεμος να μου αρέσει… Βέβαια, το πλύσιμο πιάτων, η καθαριότητα και διαφορά αλλά «έπεσαν» τελικά σε μένα! Ισορροπία, μην μπερδευόμαστε…

Το βραδάκι, κουβεντούλα λάιβ με πολλούς φίλους, κρασί και χαλάρωση. Κάπου στο ενδιάμεσο επικοινωνία με τους γονείς μου στο Παλαιοχώρι. Έχουμε πολλές μέρες να τους δούμε για να μην τους μεταφέρουμε κάτι, αν και οι παλιοί είναι ατίθασοι, δεν πτοούνται εύκολα, συνεχίζουν σαν να μην συνέβη τίποτα! Άλλωστε, πέρασαν πόλεμο, κατοχή, ανασυγκρότηση, δικτατορία, κυπριακό μεταπολίτευση και τώρα, μετά την κρίση του κορονοϊού, δεν θα το βάλουν κάτω! Μας δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε, δεν ξεχνάμε ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε.

Πήγε 1 το βράδυ… Διακρίνω μια ανησυχία και νευρικότητα στους υπολοίπους. Τους μαζεύω. Κουβέντα και εγκράτεια, όχι καυγάς. Άλλωστε, μπορούμε να τα βρούμε. Ξέρω, η κλεισούρα είναι δύσκολη και κάπου όλοι θέλουν να ξεσπάσουν, να εκτονωθούν… Τελικά, τους έπεισα για ένα γρήγορο παιχνίδι και μια καλή ταινία.

Αύριο, μια άλλη μέρα ξημερώνει… λίγο περπάτημα, λίγο γραφείο, λίγο από όλα… Δεν φοβάμαι τίποτα… είμαι άνθρωπος, ζω για εσένα… Συνεχίζουμε!!!


Ο Κίμων Παπαδόπουλος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και μέλος της Διοίκησης του Επιμελητηρίου Καβάλας